به فاصله یک هفته از آخر سی و ششمین جشنواره ملی فیلم فجر، همچنان جنگ و جدل بر سر اختتامیه این جشنواره، گفته ها، اعتراضات، گروه تحریریه سایت های داده شده است
حواشی جشنواره سی و ششم ادامه دارد
عبارات مهم : داوران
به فاصله یک هفته از آخر سی و ششمین جشنواره ملی فیلم فجر، همچنان جنگ و جدل بر سر اختتامیه این جشنواره، گفته ها، اعتراضات، گروه تحریریه سایت های داده شده است و جوایز داده نشده، برندگان و بازندگان و… ادامه دارد.
حواشی جشنواره سی و ششم ادامه دارد
به واقع بعد از حضور دو تن از اعضای هیات داوران جشنواره سی و ششم، محمدرضا فروتن و رسول صدرعاملی در برنامه هفت، به حجم این اعتراضات افزوده شد؛ انگار که جمعی از معترضان مترصد گفته ای (هر گفته ای) از سوی هر کسی (از جمله) داوران بودند تا مطابق هر سال با حمله به برگزار کنندگان جشنواره (به خاص ابراهیم داروغه زاده، دبیر این دوره) از بی عدالتی در حق خود بگویند و یکی ترساندن به شکایت به دیوان عدالت اداری بکند و دیگری جایزه نبردنش را بی عدالتی کلی به یک شکل از سینما بنامد.
اینکه هر دو داور حاضر در برنامه هفت از موضعی دفاعی صحبت کردند هم احتمالا معترضان را جنبش کرد تا بر تاخت و تاز خود در اینستاگرام، تلگرام، شبکۀ اجتماعی فیس بوک و … مجازی و خبرگزاری ها بیفزایند. به این ترتیب بود که دو تن دیگر از اعضای هیات داوران سی و ششمین جشنواره فجر در طول ۴۸ ساعت گذشته ضمن گفت وگو با رسانه ها تلاش کردند تا از موضعی دیگر گفته های مصلحت جویانه دو داور حاضر در برنامه هفت را تصحیح کنند. گفته های خسرو دهقان در برنامه «شهر فرنگ» که از شبکه خبر پخش می شد، هر چند باز هم تهاجمی نبود ولی تلاشی بود جهت برگرداندن نظر مخالفان یا لااقل تشویق دیگران که تحت تاثیر نظرات مخالفان قرار نگیرند. گفته های فرشته طائرپور، دیگر داور جشنواره سی و ششم در ایسنا نیز کم و بیش از همان موضع بود و این داور نیز زیاد کوشید تا معترضان را به سعه صدر زیاد تشویق کند.
به فاصله یک هفته از آخر سی و ششمین جشنواره ملی فیلم فجر، همچنان جنگ و جدل بر سر اختتامیه این جشنواره، گفته ها، اعتراضات، گروه تحریریه سایت های داده شده است
موضعی که احتمالا به مخالفان امکان حملات زیاد را خواهد داد. آیا سی و ششمین جشنواره فیلم فجر، جشنواره خاص ای بود؟ آیا این اعتراضات به دوران اخیر مربوط می شود؟ یا نشان از عوض کردن سطح و شکل جشنواره دارد؟ از زمانی که حجت الله ایوبی، رییس سابق شرکت سینمایی در دولت یازدهم طرح تفکیک دو بخش جشنواره فیلم فجر و برگزاری دو جشنواره مجزا را اجرا کرد، می شد به انتظار این روزها نشست، به واقع آنچه ایوبی کرد، به هم زدن یکی از قواعد مهم بازی بود.
جشنواره فیلم فجر که سال ها با جمله و شعار محبوب «ویترین سینمای ایران» به حیاتش ادامه داده بود، حالا و بعد از گذشت سی و شش دوره در آستانه عوض کردن شکل است و عوض کردن شکل به معنی عوض کردن ساختار، الگو و البته شعار هست. بعد آنچه ایوبی کرد، بیش از آنکه صرفا عوض کردن در ساختار یک جشنواره باشد، کوششی جهت عوض کردن یک الگو هم بود، الگویی که حالا و به فاصله چند سال، با تغییرات جدیدتر، به طور کلی شکل و الگویی تازه را جهت خود طراحی کرده است که جدا از هر موضع و موضعی اهداف بلندپروازانه تری را در سر می پروراند ولی موفقیت اش هنوز در هاله ای از ابهام قرار دارد.
از همان روزی که با اعلام ابراهیم داروغه زاده، معاون ارزشیابی و نظارت شرکت سینمایی و دبیر این دوره جشنواره تعداد فیلم های حاضر در جشنواره به حداقل (۲۵ فیلم) رسید، نه فقط شاهد این تغییرات تازه بودیم که باز هم باید به انتظار این روزها باشیم؛ روزهایی که مخالفان و موافقان شکل تازه اجرایی جشنواره در برابر هم بایستند، مخالفان در لباس مظلوم و موافقان در موضع مصلحت طلبی.
حواشی جشنواره سی و ششم ادامه دارد
آیا سینمای کشور عزیزمان ایران در وضعیتی واقع شده است است که نقش و شکل تازه جشنواره فیلم فجر را بپذیرد؟ آیا اصولا این شکل از برگزاری جشنواره درست است؟ پاسخ به هر دو پرسش نیاز به بررسی چند توصیه دارد. اول اینکه آیا جشنواره در شکل جدیدش بیان گر و تصویرگر چه چیزی است؟ جشنواره در شکل تازه قصد دارد به چه مخاطبی پاسخ دهد؟ اهداف آن جهت سینمای کشور عزیزمان ایران چیست؟ جشنواره در شکل پیشین تا حدی مانند یک مراسم خوش حالی بود، جشنی که با تمامی اشکال هایش محلی جهت حضور همه اهالی سینما بود و تقسیم بندی های اکثرا مجعولش (سینمای اجتماعی، گروه هنر و تجربه و…» را نمایندگی یا لااقل پذیرایی می کرد. آیا قرار است در شکل کنونی این اتفاق نیفتد؟ جشنواره های معتبر جهانی نیز در کنار بخش مهم یا مسابقه پذیرای بخش های جنبی هستند تا هم فیلم های متنوع تری را جهت نمایش در نظر بگیرند و هم جهت بینندگان بیش تری جالب باشند.
جشنواره فجر ولی امسال ترجیح داد تا کلا و فقط یک بخش داشته باشد ولاغیر. به این ترتیب انتخابی سخت را پیش پای داوران گذاشت. انتخابی که البته به مدد دو فیلم مستندی که پیش تر در دو جشنواره بین المللی جوایز عالی ترین فیلم را برده بودند، توجیح محکمه پسند هم داشت. آیا این اوضاع بیش از هر چیز ناشی از پرسشها مادی این دوره جشنواره بود؟ یعنی فقدان منابع مالی که در نهایت برج میلاد را از فهرست تالارهای جشنواره از بین بردن کرد، مانع از حضور تعداد زیاد فیلم ها در جشنواره ملی فیلم فجر شد؟ هرچند سلیقه جشنواره فیلم در گزینش فیلم ها (سلیقه ای که البته همچنان نامعین و نامشخص است) البته بسیار مهم و قابل احترام است ولی آیا این سلیقه به معنی از بین بردن سایر فیلم ها (مستندها، فیلم های تجربی و. . .) از جشنواره است؟ آیا این به معنی جدایی شاکله سینما از هم نیست؟ آیا در کشوری که تمامیت سینما در نهایت دولتی هست، امکان دیگری جز جشنواره فجر جهت سایر شکل های سینمایی قابل تصور است؟ تاکنون که ساختار به شدت محافظه کار، فربه و کند مدیریت فرهنگی هیچ مفری جهت این ساختار و شکل کهنه پیدا نکرده است.
به فاصله یک هفته از آخر سی و ششمین جشنواره ملی فیلم فجر، همچنان جنگ و جدل بر سر اختتامیه این جشنواره، گفته ها، اعتراضات، گروه تحریریه سایت های داده شده است
تغییر ساختار جشنواره ملی فجر و تلاش جهت تبدیل آن به یک جشنواره استاندارد با معیارهایی مشخص گزینش و سلیقه خاص البته یک نیاز اساسی و انتخابی درست است ولی شکل کهنه مدیریت فرهنگی در تمامی اشکال به مدد عوض کردن شکل ساختار جشنواره ممکن است؟ تا امروز این داوران بوده اند که باید پاسخ گوی تغییرات ساختار جشنواره باشند. درحالی که احتمالا تنها کسانی که لااقل تلاش کرده اند با کمال صداقت و حسن نیت در یک موقعیت مفروض دست به گزینش بزنند، همین هفت نفر بوده اند. تنها کسانی که باید پاسخ گوی ساختاری باشند که خود کم ترین نقش را در شکل گیری، اداره و ضعف هایش دارند. شاید جمله رضا رشیدپور، مجری مراسم نهایی سی و ششمین جشنواره ملی فیلم فجر درست آینده نگری کرد که: «[داوران] سخت ترین ۴۸ ساعت زندگی خود را می گذارنند». با این تفاوت که ۴۸ ساعت فعلا به یک هفته کشیده است.
روزنامه وقایع اتفاقیه
حواشی جشنواره سی و ششم ادامه دارد
واژه های کلیدی: داوران | برنامه | سینمای | جشنواره | جشنواره | سینمایی | جشنواره فیلم | اخبار فرهنگی و هنری
