کدام هشت؟ کریمی یا جباری؟

عبارات مهم : قضاوت

به گزارش همشهری ورزشی؛ «انگشت های کشیده و چسبیده به هم و دستی باز به نشانه پرسش و اعتراض؛ این شمایل علی کریمی هست. نگاه مستقیم و رادیکال، انگار که در جستجوی چانه ای که دست را بدهد زیرش و بپرسد. همه این ها بر خلاف انعطافی که در زمین فوتبال از او به یاد داریم؛ بدنی که به راست می رفت و لحظه ای بعد، با توپ از چپ مدافع روبه رو گذشته بود. حالا و در آغازین سال های مربیگری، به اصرار خودش باید تصویر ذهنی مان از او را عوض کنیم. آقای هشت، بیرون زمین آدم دیگری هست. شوریده بر همه و تند نیش می زند و می برد. در لحظه قضاوت بر درستی و نادرستی این طغیان اما، چیزی غایب است: آرامش. در لحظه تصمیم، همه ما علی کریمی هستیم هنگامی که که میکروفن نود را لخت می کند. با شمشیری آخته، علیه هر آن چه «فکر می کنیم» علیه ماست و نه له مان.

امانی نیست جهت فکر کردن به این که این طغیان دقیقا علیه چیست و اگر به نتیجه برسد، درد که را دوا می کند.

کدام هشت؟ کریمی یا جباری؟

در مورد نسبت کریمی و مخاطبان فوتبال ایرانی چگونه می شود قضاوت کرد؟ آیا باید حق را به او داد و پشتش ایستاد تا طرف برابر دعوا از انبوه ما بترسد؟ اگر دعوا سر این است که آیا به خاطر پرتاب بطری آب، جریمه ۴۰میلیونی جهت تیمش بریده اند که خب می ایستیم تا صلح برقرار شود و منطق قاضی را بشنویم ولی پیشتر که می آییم، ماجرا ابعاد تازه تری پیدا می کند . کانال تلگرامی علی کریمی و پیج اینستاگرامش آکنده از حمله به افراد متفاوت هست. یکه بزن محله ما دارد کوچک و بزرگ، تر و خشک را به یک چوب می راند. او در جایگاه حق مطلق نشسته و از تاج و کفاشیان گرفته تا پیمانکار چمن مصنوعی ورزشگاه سردار جنگل را دارد از دم تیغ زبانش می گذراند. بعد کنار این ها، پستی است که از مخاطبانش می خواهد مواظب باشند به هنگام شنا مثل یک دست و پا چلفتی به مسیر دهن کوسه نیفتند! راستش طنز ماجرا را گرفته ایم ولی فکر می کنیم که این از آن دعواهاست که اگر بفهمیم سر چیست، اصلا دعوایی اتفاق نمی افتد.

واقعیت این است که شور جاری در طغیان – هر طغیانی – راه را بر تصمیم درست می بندد. طغیان، وقت تصمیم را به لحظه تقلیل می دهد تا مخاطب بی درنگ تصمیم بگیرد و چنین تصمیم فی البداهه ای، معمولا در موافقت با یاغی هست. آکنده از احساس و سرشار از قضاوت هایی که بر پایه فرض های موهوم ولی حقیقت نما شکل گرفته اند: ببین چه بلایی سرش آورده اند که به اینجا رسیده! چنین فرض هایی لزوما درست نیستند چون در جهت همراهی و همدلی مخاطب با یاغی شکل گرفته اند؛ به خاص هنگامی که که شخص شهرت و محبوبیت را یک جا داشته باشد؛ به خاص هنگامی که که علی کریمی باشد.

«آقای هشت، بیرون زمین آدم دیگری هست. شوریده بر همه و تند نیش می‌زند و می‌برد. در لحظه قضاوت بر درستی و نادرستی این طغیان اما، چیزی غایب است: آرامش. در لحظه تصمی

پس اگر بنا بر اصلاح امور باشد و هدف، برداشتن گامی در جهت غبارروبی از صورت فوتبال ایرانی، علی کریمی همان جوکری است که به او نیاز داریم؛ مردی که ابایی از خرج کردن محبوبیتش به پای آن چه حق می داند، ندارد. آن قدر بری از عافیت طلبی که این وسط ممکن است سره ای را هم با ناسره ها بنوازد و خب، این خاصیت هر طغیانی است ولی یکی، جایی بر خلاف موج ایجاد شده است باید بایستد و بپرسد که آیا می توان بخشی از چیزهایی را که علی کریمی می گوید درست دانست و در عین حال با بعضی از آنها مخالف بود؟ حرف از اعتدال نیست، هر چند که اگر می بود هم باکی نبود. توصیه ولی این است که این دعوا در فضای سیاه و سفید، پر از طیف های خاکستری هست. می شود بخشی از حق را به علی کریمی داد؛ از جمله آنجا که فکر می کنی هنگامی که صدای او بلند می شود، احتمال چربیدن منافع عمومی به شخصی به عنوان نمونه زیاد از زمانی است که یک سر دعوا علی مشهور دیگر فوتبال، علی دایی باشد. با یادآوری لحظه هایی که بی ملاحظگی کریمی معمولا فرسنگ ها با عافیت فاصله داشته و از دفاع از شجاعی و حاج صفی تا حمایت از معترضان انتخاباتی را مشمول بر می شود.

در کنار این ها، بررسی نمونه ای مثل مجتبی جباری هم خالی از لطف نیست. او را در حالی به یاد می آوریم که در لقب هشت شاکی – چه اشتراک عجیبی! – با کریمی مسابقه دارد ولی سطح مطالبه را، حداقل در آن چه از خود منتشر می کند، از دعوا به گفت و گو و پرسش می برد. آدم ها البته که با هم تفاوت می کنند ولی شفافیت، به عنوان راهی که قرار است به صلاح و رستگاری منجر شود، در آرامش زیاد یافت می شود. بعد چه بهتر که اگر دستی به پرسش بلند می شود، در جست وجوی چانه ای جهت اوج دادن نباشد. دست پرسشگر را، آن قدر باید اوج نگه داشت که طرف پاسخ گو به قانع کردن مان فکر کند نه به شکستن دست مان. ما، با سپاس و احترام به اعتباری که خرج مطالبات عمومی می کنند، با علی کریمی و مجتبی جباری همراهیم. هم دست و هم دسته حتی؛ به شرطی که دعوا آن قدر هم شلوغ نشود که نفهمیم بر سر چیست!»

واژه های کلیدی: قضاوت | فوتبال | علی کریمی | اخبار ورزشی و نتیجه های مسابقات