«اصلاح‌طلبان در تناقضی تاریخی گیر افتاده‌اند؛ تناقضی که همواره با آنان بوده است: در کنار مردم و منتقدان دولت ایستادن، یا حمایت همه‌جانبه از دولت روحانی، وفاداری
روحانی اصلاح طلبان را به کجا می برد؟
عبارات مهم : سیاست
احمد غلامی، سردبیر «شرق» در سرمقاله روز شنبه این روزنامه نوشت: «اصلاح طلبان به مرحله تازه ای از سیاست ورزی رسیده اند؛ مرحله ای که ناگزیرند از راه های موجود یکی را گزینش کنند.
روحانی اصلاح‌طلبان را به کجا می‌برد؟
آنان از «خودآیینی» در سیاست فاصله گرفته اند؛ از توانی که نشانه آن نه کنار زدنِ یک رقیب بیرونی، بلکه مخالفت با انفعالی است که مردم را از خودشان جدا می کند. تکوین مردم دست کم پیش شرط دستیابی به دموکراسی هست. اصلاح طلبان چهار سال اولِ دولت روحانی را با قاطعیت و امید پشت سر گذاشتند و هویت آنان را حمایت از روحانی شکل داد، مثل هر جناح سیاسی دیگر که هویتش برآمده از انتخابش هست. اصلاح طلبان به مثابه تنها نیروی مانده در صحنه سیاست که هنوز تا حدی توان خطاب مردم را داشتند، در شرایط سخت سیاسی که باید میان از بین بردن و جذب یکی را گزینش می کردند، پشت سر روحانی ایستادند تا از این طریق اوضاع خود را بار دیگر در سیاست، خاصه در قدرت تثبیت کنند.
حسن روحانی گزینه مطلوبی جهت آنان بود؛ دووجهی بودن او، منش اعتدالی و روی گشاده اش به اصلاح طلبان بر اساس ضرورت موجب شد این جناح به گرد او حلقه بزند و در پیروزی اش نقش مؤثری را ایفا کند. ولی اطرافیان مدیر جمهور الزاما این گونه فکر نمی کردند و نمی کنند. آنان درست یا غلط، نتیجه این پیروزی را ماحصل دلزدگی مردم از تندروی های احمدی نژاد می دانند و شرایط خطرناک جهانی. با این رویکرد، حلقه روحانی یا اعتدالیون باور دارند اگر اصلاح طلبان هم از آنان حمایت نمی کردند، پیروزی دور از دسترس ارزش نبود؛ گر چه شاید با اندکی دشواری و با آرایی پایین تر.
«اصلاح‌طلبان در تناقضی تاریخی گیر افتاده‌اند؛ تناقضی که همواره با آنان بوده است: در کنار مردم و منتقدان دولت ایستادن، یا حمایت همه‌جانبه از دولت روحانی، وفاداری
این رویکرد در دوره چهار ساله اول به اصلاح طلبان چندان آسیبی نزد، چون فضای سیاست داخلی آن وقت متأثر از سیاست خارجی بود و اصلاح طلبان در این زمینه با روحانی و حلقه دورش اختلاف نظری جدی نداشتند و این اشتراک نظر موجب شده است بود، صفی واحد از اعتدالیون و اصلاح طلبان در برابر مخالفان مذاکرات هسته ای و در نهایت استراتژی سیاست خارجی دولت روحانی به وجود بیاید. ولی این همسویی در دوره دوم دولت روحانی رنگ باخته و در فضای تهی سیاست داخلی ابتکار عمل از دست اصلاح طلبان و دولت روحانی خارج شده است هست. از این روست که بعضی اصلاح طلبان، سیاست را اخلاقی جلوه می دهند و حمایت از دولت روحانی را با تمام انتقادات بِجا توجیه می کنند. روحانی و حلقه اعتدالیون دست اوج را دارند، آنان چیزی جهت از دست دادن ندارند و قدرت، آنان را تا اطلاع ثانوی از مردمی بودن بی نیاز می کند.
از این منظر هر قدر اصلاح طلبان به حمایت از دولت روحانی بپردازند، جایگاه و اتوریته دولت روحانی را زیاد کردن می دهند و از آرا و خواستِ مردمی که به دعوت آنان به پای صندوق های رأی رفته اند، فاصله خواهند گرفت. وظیفه اصلاح طلبانی که درون قدرت اند، بسیار روشن هست. آنان سیلی نقد را به حلوای نسیه نخواهند فروخت ولی اصلاح طلبانی روزهای سخت در پیش خواهند داشت که مصائب بسیار به جان خریدند تا به مردم اثبات کنند راه آنان صرفا از بزرگراه قدرت نمی گذرد. اصلاح طلبان در تناقضی تاریخی گیر افتاده اند؛ تناقضی که همواره با آنان بوده است: در کنار مردم و منتقدان دولت ایستادن، یا حمایت همه جانبه از دولت روحانی، وفاداری به کدام وفاداری؟ رأی مردم یا حمایت از روحانی.
اصلاح طلبان به اتفاق راه سومی را برگزیده بودند: آنان کج دار و مریز، وقت می خریدند تا در وقت مناسب استراتژی تازه ای طراحی کنند ولی مدیر دولت اصلاحات با حمایت بی چون وچرا از روحانی و دسیسه خواندنِ انتقادات اخیر به بودجه ٩٨ و شرایط نامساعد اقتصادی با رویکرد پشیمانی از رأی به روحانی، آب پاکی را روی دست همه ریخت و آینده اصلاحات را خواسته یا ناخواسته با دولت روحانی گره زد. اغراق نیست اگر بگوییم این تصمیم، تصمیمی تاریخی است که بالاخره توانست تناقضات اصلاح طلبان را حل کند تا عیان شود اصلاحات از نظام فاصله نخواهد گرفت. با این رویکرد، اصلاح طلبان هویت یکدست پیدا کرده اند؛ هویتی که یا به آنان تحمیل شده است یا خود خالقِ آن بوده اند و هر چه هست، از این بعد باید در مدار این هویت تازه حرکت کنند و تعریف ارزش از مردم، مردمی است که به جبهه اصلاحات پایبند هست، نه چیزی زیاد و نه کمتر.
روحانی اصلاح‌طلبان را به کجا می‌برد؟
بی شک حمایت از دولت روحانی نقطه عطفی در تاریخ سیاسی اصلاح طلبان هست. اگر آنان توانستند در دولت هاشمی با پا بعد بزنند و با دست پیش بکشند، این بار صراحت مدیر دولت اصلاحات کار را تمام کرد و به این دوگانه آخر داد. دوگانه ای که موجب شکاف بود و هر شکاف سیاسی مستعد پُرشدن با افراد و جریان های ناخالص یا دوزیست هست. اینک دولت روحانی دست اوج را دارد. باز جبهه ای واحد از اصلاح طلبان و اعتدالیون را پشت سر خود دارد که با آن می تواند دست به کارها مهم تری بزند. گیرم چند صباحی دیگر اعتدالیون از اصلاح طلبان منفک شوند، با وجود این، عوض کردن چندانی در اوضاع این دو جریان رخ نخواهد داد.
اعتدالیون نه توان و جایگاه مسابقه با اصلاح طلبان را دارند و نه پایگاهی که بتواند آرای شناور جامعه را جمع کند. حتی اصلاح طلبان نیز بعد از این باید با احتیاط بیشتری از آرای شناور سخن بگویند. آنان نیز یکی از جریان های سیاسی درون نظام هستند که ظهور و افول ارزش در تجمیع آرای خودی هست. با روی کار آمدنِ دولت روحانی، در سیاست داخلی کشور عزیزمان ایران اتفاق تازه ای رقم خورده است و آن چیزی نیست جز یک دست شدن سیاست داخلی ایران.»
«اصلاح‌طلبان در تناقضی تاریخی گیر افتاده‌اند؛ تناقضی که همواره با آنان بوده است: در کنار مردم و منتقدان دولت ایستادن، یا حمایت همه‌جانبه از دولت روحانی، وفاداری
واژه های کلیدی: سیاست | سیاسی | وفاداری | حسن روحانی | اصلاح طلبان | دولت روحانی | اخبار سیاسی و اجتماعی
