به گزارش جام جم آنلاین، نقش هایی که امیر آقایی تا امروز خلق کرده، عمدتا آدم های درونگرای به ظاهر سرد و بی معنوی هستند که بزرگ ترین اندوه ها اگر بغضشان را بترکا
در پیله بازیگری
عبارات مهم : سریال
به گزارش جام جم آنلاین، نقش هایی که امیر آقایی تا امروز خلق کرده، عمدتا آدم های درونگرای به ظاهر سرد و بی معنوی هستند که بزرگ ترین اندوه ها اگر بغضشان را بترکاند، جز یک قطره اشک بر صورت سرد و یخی آنها هیچ دیده نمی شود یا در نهایت با یک فریاد دردآلود تمام احساسشان را بروز می دهند؛ کسانی که اگر بخندند، شادمانی به جای ردیف دندان ها در برق چشم هایشان بازتاب پیدا می کند و احساسات دیگرشان با گره یا گشودگی ابروها نمایان می شود و البته با چشم هایی که به وقت شادمانی و اندوه، خشم و عشق، وحشت و قدرت به چیزی در پیله درون اشاره دارند.
تعداد چنین آدم هایی بخصوص در آثار نمایشی زیاد نیست و جالب این که آنها در قاب تلویزیون، زیاد از هر بازیگری در کالبد امیر آقایی بروز یافته و به نمایش درآمده اند!
همین چند هفته پیش در بازپخش سریال «چرخ فلک» و با نقش ظهیر دیدیم که امیرآقایی اندوه، خشم و تحقیرشدگی یک مرد افغان را در شانه های خمیده و بغض صدایش به نمایش گذاشت یا بتازگی در «سریال نوار زرد» تمام علاقه و پروانگی کاوه کیهان را در پیله جدیت، خوش پوشی، سختگیری و یکدندگی سرگرد آگاهی پیچید و گاهی فقط کمی از آن را جهت تماشاگر عریان کرد.
تعداد نقش های اینچنینی در کارنامه این بازیگر زیاد از آن است که یک اتفاق یا تصادف تلقی شود. «اولین شب آرامش»، «بی گناهان»، «یادآوری» و حتی «ارمغان تاریکی» شاهدان دیگری هستند از بازی های بی هیاهو با کمترین بروز و نمود عینی که امیرآقایی را جهت تماشاگر تعریف کرده و به بازی او هویت داده اند. حتی اگر قرار به هیاهو، حرکت و برون ریزی باشد، امیر آقایی در جلد بازاری متعصب فیلم سینمایی «هیس، دخترها فریاد نمی زنند» به هیچ صراطی مستقیم نمی شود که نمی شود یا در قالب آرتیست معروف فیلم «فصل نرگس» چنان به سطح می آید و از خودش دور می شود که گویی هرگز حتی از کنار امیر آقایی نقاش، نویسنده و عکاس هم رد نشده هست، ولی در این نقش ها هم بزنگاهی است که به دردی یا درکی از درون اشاره می کند.
صدای خوب، صورت منعطف که توانایی پذیرش گریم های متنوع را دارد بعلاوه توانایی و تسلط بر شیوه نگاه کردن و میمیک صورت که به ظریف ترین شکل ممکن احساسات را بروز می دهد، می توانست جهت امیر آقایی جایگاهی به مراتب قابل اعتناتر به دنبال داشته باشد، ولی گویی او به ماندن در پیله و پرداختن به امورات مورد علاقه اش راغب تر است.
به خلوتش جهت سرودن «بیدها در باد»، «زمان به وقت ما هر لحظه ابتدای شب است» و «با خود و با دیگری اش» پناه می برد و دوربینش شکارچی قهاری می شود جهت ضبط و ثبت صحنه ها و لحظه های خاص از روزمرگی های زندگی و در تمام این آثار مانند نقش هایی که به عهده می گیرد، بر هم مرزی و همسایگی تاریکی و روشنی، تلخی و شیرینی و زشتی و قشنگی اصرار می ورزد و معمولا در آثارش چه یک هایکو باشد، چه یک تصویر یا حتی یک نقش، تاریکی از روشنی و درد از شادمانی نیرومند تر است.
جهان آثار امیر آقایی چه به وقت بازیگری، چه در نوشتن یا عکاسی از پیله ای سراغ می دهد که قرار نیست پروانه ای از آن بیرون بزند. به هر حال هر پروانه ای به همان اندازه که زیباست، می تواند ظریف و شکننده باشد.
در پیله بازیگری
واژه های کلیدی: سریال | تاریکی | بازیگری | احساسات | بازیگری | اخبار فرهنگی و هنری
