اولویت، سیاست داخلی باشد

عبارات مهم : ایران

عباس عبدی، روزنامه نگار و تحلیلگر در سرمقاله روزنامه اعتماد نوشت: «دو، سه هفته ای است که تبلیغات آمریکایی مبنی بر خروج از برجام ذهن بسیاری را متوجه روز جمعه گذشته کرده بود. روز جمعه ساعت ۲۰:۳۰ به وقت تهران. الان که دارم این یادداشت را می نویسم حدود نیم ساعت به شروع این صحبت مانده و هنوز هم قصد ندارم که مستقیم از مفاد نظرات و مواضع ترامپ مطلع شوم. بعدا وقت خواندن هست.

اولویت، سیاست داخلی باشد

در هفته های گذشته نیز پیگیر ماجرا نبودم فقط امروز تا حدی گزارش های پیش از صحبت را دیدم که جمعا چند دقیقه ای زیاد وقت نگرفت. در این مدت هر کسی هم که نظر مرا راجع به مواضع احتمالی ترامپ می پرسید، خیلی قاطع می گفتم که نمی دانم و پیگیر دقیق ماجرا هم نیستم. حتما خوانندگان محترم می پرسند که آیا موضوعی به این مهمی را پیگیر نبوده ام؟ موضوعی که تاثیر تعیین کننده بر فضای سیاسی و خارجی و حتی امنیتی کشور دارد.

این یادداشت را در پاسخ به این پرسش می نویسم. ولی این امر بدان معنا نیست که اگر کسانی این اخبار را پیگیری کرده اند، کار درستی نکرده باشند. به طور قطع و به خاص کارشناسان سیاست خارجی باید با جزییات تمام اخبار آن را پیگیری کنند و در وقت مناسب نیز بر اساس این اطلاعات و تحلیل خودشان پیشنهادهایی را به مسئولان کشور بدهند ولی آیا بنده پیگیر نبوده ام؟ به خاص این که اعتقاد دارم کشور عزیزمان ایران اگر با چالش حاد خارجی مواجه نشود، دیر یا سریع به نوعی از تفاهم داخلی دست خواهد یافت و از این نظر نسبت به آینده امید دارم و تنها مشکلی که نور این امید را کم سو می کند، مواجهه حاد خارجی است.

شکاف و اختلافات حاد سیاسی و تنش میان قوا و نیروهای سیاسی و بی‌توجهی به حقوق مردم و شعبه‌شعبه کردن مردم تحت عناوین گوناگون، در کنار عدم رشد اقتصادی و توقف اشتغال

به عنوان یک کنشگر سیاسی اعتقاد دارم که به دو علت عنوان سیاست خارجی را باید نسبت به سیاست داخلی، داخل پرانتز قرار دهم. به خاص در موضوعاتی که چندان قدرت گزینش و مانور نداریم. ورود به سیاست خارجی باید از دریچه سیاست داخلی صورت گیرد. البته حکومت و دولت می توانند یا حتی باید که به طور نسبی به سیاست خارجی به عنوان یک مساله و عنوان مستقل نگاه کرده و جهت آن برنامه ریزی کنند ولی این قضیه جهت یک کنشگر تا حدی متفاوت هست. بنده از ابتدای این دولت در سال ۱۳۹۲ نیز هر لحظه این انتقاد را داشتم که بدون توجه به سیاست داخلی، سیاست خارجی و حتی اقتصادی ابتر و نارسا خواهد بود و هر دستاوردی ممکن است بعد از مدتی مثل فنر به جایگاه قبلی برگردد.

یک علت اولویت دادن به مساله سیاست داخلی این است که ما در مساله سیاست داخلی اثرگذار هستیم و هر نیروی سیاسی یا حتی غیر سیاسی باید در اجرای اهداف خود، در درجه اول متغیرهایی را نشانه قرار دهد که از عملکرد او تاثیرپذیر هستند. جهت نمونه ما در آمدن و نیامدن باران و برف یا زلزله نقشی نداریم ولی می توانیم منزل خود را در جای مناسب و با مقاومت خوب بسازیم که اگر سیل یا زلزله آمد دچار مسئله نشویم. البته در سیاست خارجی تا این حد منفعل نیستیم و اثرگذاری داریم ولی کنشگران سیاسی در جوامعی چون کشور عزیزمان ایران بعید است که بیش از حداقلی اثرگذاری مستقیم بر سیاست خارجی را داشته باشند ولی اثرگذاری غیر مستقیم و از طریق سیاست داخلی به کلی متفاوت هست. انتخابات ۱۳۹۲ و ۱۳۹۶ دو نمونه بسیار روشن در این نحوه اثرگذاری هستند.

بنابراین به عنوان یک کنشگر اعتقاد دارم که تمام توجه خود را باید صرف سیاست داخلی کنیم. سیاستی که اوضاع آن اصلا تناسب مورد نیاز را جهت مقابله با تهدیدات خارجی و ترامپ ندارد. شاید مثال های بهتری نیز بتوان زد. انتخابات ۱۳۷۶ یک خطر جدی را از کشور عزیزمان ایران و در جریان انفجار الخبر برطرف کرد. در نقطه برابر حوادث پیش آمده در انتخابات ۱۳۸۸ زمینه آن را فراهم کرد که بیگانگان بی پرواتر از گذشته علیه کشور عزیزمان ایران اقدام به تحریم کنند. مساله داخلی فقط به حوزه سیاست محدود نمی شود، بلکه اوضاع اقتصادی نیز در روابط خارجی اثرات تعیین کننده ای دارد. تحریم ها علیه کشور عزیزمان ایران هنگامی شکل گرفت و شدت یافتن شد که حدود ۶ سال از دولت احمدی نژاد سپری شده است بود و دریغ از ایجاد شغل و رشد اقتصادی. خب روشن بود که طرف های برابر اینها را می دیدند و می دانستند که این اقتصاد ضربه پذیر شده است است.

اولویت، سیاست داخلی باشد

وضعیت اجتماعی از جمله فساد نیز زمینه ساز این تحریم ها بود و تحریم ها نیز به نوبه خود فساد را تقویت کرد. بنابراین شکاف و اختلافات حاد سیاسی و تنش میان قوا و نیروهای سیاسی و بی توجهی به حقوق مردم و شعبه شعبه کردن مردم تحت عناوین گوناگون، در کنار عدم رشد اقتصادی و توقف اشتغال و گسترش فقر، در کنار فساد و نابرابری و تبعیض و کم کردن اعتماد اجتماعی، مهم ترین اثر را بر اوضاع کشور عزیزمان ایران در روابط خارجی دارند و ما نه تنها باید اینها را حل کنیم، بلکه دست مان جهت اثرگذاری بر این موارد بازتر است.

اگر این موارد اصلاح شد و اصلاح یافت، هیچ کشور خارجی از جمله ایالات متحده و ترامپ نمی تواند علیه کشور عزیزمان ایران اقدامی جدی کند و اگر هم اقدام کند، اثرگذاری موردنظرشان را ندارد و اگر این موارد حل نشود نیازی به فشار خارجی نیست، خودمان در داخل دچار مسئله خواهیم شد. با این توضیحات به نظر می رسد که سیاستمداران داخل کشور اعم از آنان که در حکومت هستند یا آنان که در بیرون قدرت قرار دارند، بیش از هر لحظه باید مسیر و ادبیات همدلانه ای را در میان خودشان یا با مردم در پیش بگیرند.»

شکاف و اختلافات حاد سیاسی و تنش میان قوا و نیروهای سیاسی و بی‌توجهی به حقوق مردم و شعبه‌شعبه کردن مردم تحت عناوین گوناگون، در کنار عدم رشد اقتصادی و توقف اشتغال

واژه های کلیدی: ایران | خارجی | سیاست | سیاسی | اقتصادی | اخبار سیاسی و اجتماعی