رکب نخوریم

عبارات مهم : سیاسی

این گزاره مبین رویکردی است که حزب عاملان و اشخاص این تشکیلات سیاسی به آن اعتقاد هستند. به این معنا که اکنون دوران عبور از گفتمان های سیاسی چپ و راست و گذار به عملگرایی هست. کارگزارانی ها بر این باورند که بی توجه به ریشه افراد، اصلاح طلبان باید ایدئولوژی را فدای تکنیک کنند.

رکب نخوریم

مبتنی بر این نظریه، در مقطع کنونی، کشور نیازمند عادی سازی یا همان نرمالیزاسیون شرایط هست، از همین روی، همزمان با تقدم عملگرایی بر گفتمان، مطالبات اصلاح طلبان نیز در سایه رادیکالیزم قرار می گیرد، به طوری که طرح مباحثی چون حضور زنان در کابینه و یا نمود یافتن آرای حسن روحانی در هیئت دولت تندروی محسوب ها شود چراکه باید مرزهای میان چپ و راست را زدود و سنگینی وزنه اصولگرایی درکابینه را نباید اتفاقی حائز اهمیت برشمرد.

بر همین اساس کارگزارانی ها بر این باورند که « جز با چپ نمی توان تحول آفرید و جز با راست نمی توان به خلق ثبات پرداخت یا آنکه با چپ باید انقلاب کرد و با راست حکومت.» آنها معتقدند که روحانی بر روی ریل این قاعده حرکت می کند و ائتلاف روحانی با علی لاریجانی به همین جهت قرار دارد.

این گزاره مبین رویکردی است که حزب عاملان و اشخاص این تشکیلات سیاسی به آن اعتقاد هستند. به این معنا که اکنون دوران عبور از گفتمان های سیاسی چپ و راست و گذار به ع

ائتلافی که این تشکل اصلاح طلب از آن با نام «اتحاد» یاد می کند، در جلسات رای اعتماد نمایندگان مردم به وزرای پیشنهادی کابینه دولت دوازدهم آشکارا پدیدار شد و اکثر قریب به اتفاق وزرای معرفی شده است با کسب بیش از ۲۰۰ رای به پاستور راه یافتند. بر اساس این ائتلاف یا همان اتحادی که عاملان به آن نسبت می دهد و مبتنی بر نظریه تقدم استراتژی بر ایدئولوژی هست؛ چشم اندازی جهت کشور عزیزمان ایران ۱۴۰۰ تعریف شده است به طوری که حزب عاملان بزنگاه انتخابات ریاست جمهوری را از آن عملگرایان دانسته هست، نه اشخاص چپ و راست. بدهید سان که ممکن است متحد حسن روحانی یعنی، علی لاریجانی بدون در نظر گرفتن خاستگاه سیاسی اش، کاندیدای نهایی اصلاح طلبان شود.

جدایی ناممکن گفتمان از راهبرد

« با چپ باید برخاست و با راست باید نشست. این همان تقدم استراتژی بر ایدئولوژی است که کارگزارانی ها از آن دم می زنند. رویکردی که به ظن آنان به ائتلاف و اتحاد چپ و راست منتهی می شود. جهت پی بردن به درستی چنین نگاهی به سراغ الهه کولایی استاد علوم سیاسی دانشگاه پایتخت کشور عزیزمان ایران و نماینده مجلس ششم رفته ایم. او در اینباره به آفتاب یزد گفت: «به نظر می رسد آنچه که در رفتارهای سیاسی سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته هست، الزامات برآمده از شرایط محیطی داخلی و خارجی باشد.

این نوع مباحث بسیار چالش انگیز به نظر می رسند، آیا که نمی توان عنوان روش و رویکرد را از گفتمان و مبانی تفکر و جریان های سیاسی جدا کرد. این مباحث ارتباط تنگاتنگی با یکدیکر دارند ولی به علت تجربه پرخسارت هشت سال ریاست دولت های نهم و دهم که نوعی کم توجهی و در مواقعی بی توجهی به واقعیت های داخلی و بین المللی بود و باعث شد تا خسارت های عظیمی متوجه کشور شود، این رویکرد امروز زیاد مورد توجه قرار گرفته است که الزام های عملی واقعیت های داخلی و خارجی به جای صرف پرداختن به جهت گیری های سیاسی مورد توجه قرار گیرد که البته این رویکردی است خود آسیب زا.»

رکب نخوریم

وی افزود: «چرا که باید مسیرها، اهداف، سیاست ها و برنامه ها براساس یک رویکرد جامع و کلان شکل بگیرد، ضمن اینکه باید پذیرفت حرکت های ائتلافی در کشور ما اساسا بسیار جوان و نابالغ است و شاید این نوع مباحث ارتباط مستقیم با تجاربی می یابد که در جامعه ما کمتر پیش آمده و وجود داشته تا احزاب و جریان های سیاسی بتوانند مصالح و منافع عمومی را بر نظر های خاص خود ترجیح دهند.

به نظر می رسد در این زمینه ما نیازمند گفتگوها و بحث های جدی باشیم تا بتوانیم سطوح متفاوت عمل و اقدام را بر پایه ضرورت های ناشی از نگرش ها و تفکرات متفاوت به درستی ارزیابی کنیم، آیا که در نهایت باید با مطالبات و خواسته های مردم ایجاد ارتباط کرد و جریان های سیاسی به خاص اصلاح طلبان که خود را به این خواسته ها و مطالبات نزدیک تر می دانند به علت عملگرایی و الزام های واقعی از این زوایا غافل نشوند. بنابراین به نظر می رسد ما نیازمند بحث و گفتگو و طرح نظر های متفاوت در یک فرایند گسترده و همه جانبه در این زمینه هستیم تا به جای قرار گرفتن در این سوی بام از آن سوی بام نیفتیم. »

این گزاره مبین رویکردی است که حزب عاملان و اشخاص این تشکیلات سیاسی به آن اعتقاد هستند. به این معنا که اکنون دوران عبور از گفتمان های سیاسی چپ و راست و گذار به ع

همکاری برد- برد

دکتر محمد معین در فرهنگنامه با ارزش خود، واژه ائتلاف را «با هم شدن و به هم پیوستن» معنا کرده و ترجمه اتحاد را «یکی شدن و یگانگی» نوشته هست. بنابراین هنگامی که از «اتحاد» میان روحانی و لاریجانی سخن به میان می آید می توان به نزدیکی ای ورای یک همکاری میان روسای دو قوه پی برد. وحدتی که بر اساس نظر کارگزارانی ها بر رویکرد تقدم استراتژی بر ایدئولوژی استوار شده است است.

رکب نخوریم

آنها بر این باورند که روحانی و لاریجانی در طول پنج سال گذشته، اتحاد میان خود را به وضوح به منصه ظهور گذاشته اند؛ از تصویب برجام در مجلس تمام اصولگرای نهم گرفته تا پاس گلی که لاریجانی در ایام انتخابات به روحانی داد و طرح زیاد کردن سه برابری یارانه ها را که به وسیله رقبای مدیر جمهوری در ایام انتخابات مطرح شده است بود خلاف واقعیتو غیرعقلانی توصیف کرد و در نهایت هم جهت رای آوری وزرای پیشنهادی دولت دوم روحانی در مجلس همت گمارد و موجب شد تا ۱۷ منهای یک نفر از آنها با بیش از ۲۰۰ رای راهی پاستور شوند. در عوض، وزرا هم به پاس رای آوری ارزش در مجلس دهم، بی شک در طول دوران خدمت شان، عملکردی مقبولِ علی لاریجانی بر جای خواهند گذاشت. اتفاقی که ها توان از آن به عنوان همکاری دو سویه میان روسای دو قوه مجریه و مقننه یاد کرد و آن را زمینه چینی جهت انتخابات های آینده دانست.

این وسط باید دید که وظیفه خاستگاه رای حسن روحانی یعنی « اصلاح طلبان » چه خواهد شد. آیا آنها هم از اتحاد میان روحانی و لاریجانی حمایت خواهند کرد؟ از قرار معلوم در شرایطی که تمامی اعضای حزب عاملان به رویکرد تقدم استراتژی بر ایدئولوژی رضایت خاطر داشته باشند، این تشکیلات اصلاح طلب حتی در صورت کاندیداتوری علی لاریجانی در انتخابات ۱۴۰۰ به حمایت از او برمی خیزند.

علی صوفی فعال سیاسی اصلاح طلب و وزیر تعاون دولت اصلاحات بر این باور است که اصلاح طلبان ضلع سوم این اتحاد نخواهند بود. او در اینباره به آفتاب یزد گفت: «مگر قرار است که در اتحاد میان آقای روحانی و آقای لاریجانی اصلاح طلبان هم ورود کنند؟ من بعید می دانم که اصلاح طلبان بخواهند ضلع سوم این پیمان باشند.

آقای روحانی هیچ گاه خود را اصلاح طلب نخواند ولی اصولگرا هم نبود به خاص آنکه مواضعش، مواضع اصلاح طلبانه بود چه در انتخابات سال ۹۲ و چه در انتخابات سال ۹۶ ریاست جمهوری. به علت قطبی بودن فضا، آقای روحانی در قطب مخالف اصولگرایان قرار گرفت. این عنوان تفاوت دارد با اینکه ما اتحاد روحانی با لاریجانی را غیر اصولگرایانه ببینیم و اصولگرایان هم بخواهند در برابر این اتحاد در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ کاندیدای جداگانه ای ارائه دهند و به صف آرایی بپردازند. با معیارها و ملاک های اصلاح طلبی ورود به این پیمان به هیچ وجه سازگار نیست.»

کارگزاران نماینده اصلاح طلبان نیست

این فعال سیاسی با بیان اینکه عاملان نماینده اصلاح طلبان نیست، ادامه داد:« اگر تصمیم با یک حزب باشد و یا تصمیم با شخص آقای کرباسچی باشد می توان آینده نگری کرد که در انتخابات ۱۴۰۰ گزینه اصلاح طلبان آقای لاریجانی هست. ولی قطعا اصلاح طلبان فراتر از کارگزارانی ها هستند و جامعه اصلاح طلبی، هم فراگیر است و هم بالنده و تحت تاثیر نظرات شخصی قرار نمی گیرد.»

وی ادامه داد:«این امر می تواند یک گمانه زنی و ارزیابی از اوضاع باشد. از دیگر سو آنکه، در کشور ما تاکنون دیده نشده است فردی که یک بار در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کرده و رای نیاورده مجددا بتواند موفق شود و آرای مردم را کسب کند. اصلاح طلبان هم که فعال من یشا نیستند و در خلا حرکت نمی کنند، باید بر مبنای واقعیت های جامعه گام بر دارند. عقبه رایی که آقای روحانی داشته بدون هیچ گونه تردیدی اصلاح طلبی بوده، به اضافه آرای خاکستری که به اصلاح طلبان افزوده شد. من بعید می دانم بتوان این آرای خاکستری را به اصولگرایان منتسب کرد.»

مردم را وجه المصالحه قرار ندهید

صوفی در ادامه با بیان اینکه بدون هیچ تردیدی آقای لاریجانی یک صورت اصولگرا و قابل احترام هست، عنوان کرد: «لاریجانی هم اکنون در مجلس دهم علیرغم اینکه در لیست امید قرار گرفت، در برابر فراکسیون امید، فراکسیون مستقلین ولایی را به وجود آورد. تا الان که هیچ نشانه ای دیده نشده از اینکه آقای لاریجانی در سطح اصلاح طلبان قرار گرفته باشد. البته کسانی هستند که دارای مشکلاتی هستند و پرونده هایی دارند که جهت حل پرسشها ارزش به آقای لاریجانی پناه می برند و امید می بندند و به هر حال انتظار دارند که جهت جلب نظر ایشان بتوانند پرسشها ارزش را حل و فصل کنند.

اصلاح طلبان باید حساب ارزش را از جمع جدا کنند. بالاخره هنگامی که مشکلی جهت فردی ایجاد شده، در جریان عملکردش نباید آن را به پای همه مردم بگذارد و تلاش کند که مقاومت کند و تبعاتش را هم بپردازد، ولی اینکه بخواهد مردم را وجه المصالحه شخص خود قرار دهد و در جهت منافع شخصی اش حرکت کند، انصاف نیست.»

بازی پر ریسک

اگر در یک بزنگاه انتخاباتی همچون گزینش مدیر جمهوری آینده، ناگزیر به اخذ تصمیمی شویم، بر مبنای رویکرد تقدم استراتژی بر ایدئولوژی ها بایست بر شخصیتی چون علی لاریجانی بدون در نظر گرفتن این عنوان که کنه و بنه او اصولگرایی هست، اجماع کنیم. حال آنکه بسیاری از تئوریسین ها ی جریان اصلاحات و حتی عضو حزب عاملان همچون احمد نقیب زاده این اتفاق را اشتباه ها دانند. دکتر نقیب زاده در گفتگو با «آفتاب یزد»، اظهار داشته بود: «در شرایطی که گزینش بین فردی مثل جهانگیری و لاریجانی باشد، قطعا اولویت با جهانگیری است جهت آنکه ته مانده های ذهنی آقای لاریجانی اصولگرایی است.

اینکه نیروهای اصلاح طلب تا چه حد بتوانند به آقای لاریجانی اطمینان کنند من فکر می کنم این تصمیم باید بسیار محتاطانه صورت بگیرد. باید در خاطر داشته باشند که اگر لاریجانی خود را به سمت اصلاحات سوق داده به علت آن است که پیروزی عملگرایان و اصلاح طلبان را دیده است و همان شم سیاسی به او حکم کرده که به این طرف بیاید و صحنه را نبازد. اگر ایشان مخالفت می کرد خودش از صحنه از بین بردن می شد.

این است که آقای لاریجانی عنصری دلپذیر نمی تواند جهت اصلاح طلبان باشد» اینگونه ها توان نتیجه گیری کرد که حزب عاملان وارد بازی پرریسکی شده است هست. اگرچه این روزها همکاری تشکیلاتی روسای دو قوه مطلوب است ولی اینکه در آینده این همکاری وارد چه معادله سیاسی خواهد شد در ها له ای از ابهام قرار دارد. در واقعا بیم آن ها رود که در بزنگاه ها ی حساس آتی اصلاح طلبان و پایگاه آنان در جامعه وجه المصالحه دو گروهی گردد که اعتقاد چندانی به اصلاح طلبی ندارند و این همان رکب خوردنی است که بایستی نسبت به آن هشیار بود.

اخبار سیاسی – افتاب یزد

واژه های کلیدی: سیاسی | انتخابات | لاریجانی | اصلاح طلب | حسن روحانی | اصلاح طلبان | علی لاریجانی | انتخابات سال ۹۶ | انتخابات ریاست جمهوری