"کار بزرگی" که از روحانی توقع می رود

عبارات مهم : سیاست

احمد شیرزاد در اعتماد نوشت: یکی از بااهمیت ترین معضلات در سیاست داخلی ایران، نظام تصمیم گیری و متناسب بودن اختیارات و پاسخگویی به حساب می آید. در سیستم تصمیم گیری کشور عزیزمان ایران عوامل زیادی دخیل هستند. به عنوان نمونه هنگامی که قرار است مدیری راه اندازی شود باید جنبه های مختلفی را در نظر گرفت. در دنیا هم اینگونه است که هنگامی که رییس دولتی می خواهد وزیر یا مدیری را گزینش کند با احزاب مشورت می کند ولی تفاوت اینجاست که هنگامی که احزاب نظر می دهند و مدیری را معرفی می کنند مسوولیت کارشان را هم به عهده می گیرند. در کشور عزیزمان ایران ولی عوامل فرهنگی و سیاسی مختلفی هستند که در نظام تصمیم گیری اثرگذارند و معمولا متناسب با آن پاسخگو هم نیستند.

که از روحانی توقع می‌رود ، کار بزرگی&quot، &quot

گاهی بر سر راه اندازی یک فرماندار یا بخشدار ممکن است اختلاف اوج بگیرد و در حالی که خیلی ها در گزینش آن فرماندار اثرگذار بوده اند عنوان تنها بر سر دولت خراب شود. به عنوان نمونه در خیلی از موارد امام جمعه، نماینده مجلس و شخصیت های سیاسی و فرهنگی محلی در گزینش ها دخیل هستند ولی مسوولیت کارشان را برعهده نمی گیرند. در این زمینه می توان به انتصاب مدیران از میان خواهران و برادران اهل سنت اشاره کرد که رییس جمهور روی آن دست گذاشته. متاسفانه دست مدیران جهت گزینش از بین افراد با لیاقت از گرایش ها، جنسیت ها، اقوام و مذاهب متفاوت باز نیست که موضوعی موثر چه از نظر داخلی وچه از نگاه بین المللی است.

با توجه به اینکه نظام گزینش در کشور و پاسخگویی متناسب نیست بهتر است در این زمینه شفافیت ایجاد شود. به عنوان نمونه اگر رییس جمهور جهت گزینش وزیر زن محذوریت داشته، بهتر است به صورت براق اعلام کند. حتی جامعه هم می پذیرد. بعد آیا هزینه را دولت بر گردن بگیرد؟ درست است که شاید نتوان عوامل تاثیرگذار را از بین بردن یا مثل سایر نقاط یک نظام عرفی ایجاد کرد ولی دست کم می توان شفافیت به وجود آورد و این شفافیت باعث می شود که هر کس هزینه خودش را بپردازد.

بدون تردید «سیاست داخلی» یکی از چالش‌برانگیزترین پرسشها مدیریت کشور است که این مساله جهت هر دولتی در کشور عزیزمان ایران شاید مهم‌ترین مساله و در چند بعد قابل‌تو

در همین عنوان گزینش وزیر زن به نظر می رسد آقای روحانی به حساب نجابتش گفت که تحت فشار نبوده و یک کار اخلاقی انجام داد که مسوولیت را به گردن دیگران نیندازد ولی بهتر بود با شفافیت اعلام می کرد. یک اولویت دیگر در سیاست داخلی پرسشها فرهنگی کشور هست. درست است که مقوله فرهنگ از سیاست داخلی تفاوت دارد ولی در کشور عزیزمان ایران به شدت سیاسی شده؛ به عنوان نمونه جهت یک کنسرت راحت که خیلی پیش پاافتاده است و مقامات اجرایی باید به آن پیگیری کنند وزیر ارشاد باید بایستد و کتک و فحش بخورد.

این شیوه جهت کسانی که دلواپس فرهنگ کشور هستند، مناسب نیست و متاسفانه مقوله فرهنگ به شدت سیاسی شده است هست. ولی بااهمیت ترین مساله سیاست داخلی کشور عنوان انتخابات هست. دولت دوازدهم باید انتخابات مجلس یازدهم را برگزار کند و قابل آینده نگری است که چالش های انتخابات از یک سال قبل شروع شود. دولت باید این مساله لاینحل نظارت بر انتخابات را به سر و سامان برساند آیا که اگر قرار باشد همچنان نظارت استصوابی به از بین بردن یک جناح و سلیقه منجر شود با مسئله مواجه خواهیم شد.

در دو، سه انتخابات اخیر مردم رضایت دادند که به همان حداقل هایی که شورای نگهبان تعیین کرده رای بدهند و مقداری این بازی را بر هم بزنند. حد نهایی اینگونه تصمیم گیری این است که به این نقطه می رسیم که جهت هر کرسی یک کاندیدا معرفی شود و مردم با رای دادن خود به نوعی با او بیعت می کنند. ولی اگر قرار است واقعا انتخابات داشته باشیم باید حق گزینش از میان سلایق متفاوت وجود داشته باشد.

که از روحانی توقع می‌رود ، کار بزرگی&quot، &quot

گاهی نوع نگاه شورای نگهبان اینگونه است که می گوید اصلاح طلب حضور داشته باشد ولی فقط آن اصلاح طلبی که ما می گوییم! در این زمینه نمی توانیم توقع داشته باشیم که دولت آقای روحانی وارد فاز دعوا شود و اجرای انتخابات را به گروگان بگیرد آیا که این کار عملی و عاقلانه نیست. به هر حال در انتخابات، نظارت شورای نظارت بخشی از قانون است ولی در این بخش این توقع وجود دارد که دولت راجع به هیات های اجرایی کاملا محکم و جدی عمل کند.

در هیات های اجرایی باید از افراد بی طرفی که قانون را همان گونه که است اجرا می کنند، استفاده شود و نباید تن به بی قانونی داد. از طرفی فرماندارانی که پایبند به قانون و مستقل هستند و تحت فشار قرار نمی گیرند باید حضور داشته باشند. بحث هیات های اجرایی در انتخابات خیلی مهم است که امیدواریم بهتر از گذشته عمل شود تا شاهد مواردی مثل مینو خالقی نباشیم.

بدون تردید «سیاست داخلی» یکی از چالش‌برانگیزترین پرسشها مدیریت کشور است که این مساله جهت هر دولتی در کشور عزیزمان ایران شاید مهم‌ترین مساله و در چند بعد قابل‌تو

مساله دیگر در سیاست داخلی این است که آقای روحانی می تواند وارد یک گفت وگو شود و به نوعی برجام داخلی را کلید بزند. او باید از طرف برابر بخواهد بیایند و فکر کنند و طرح جامعی ارایه دهد. این مساله قابل اجرا است و دولت نباید وارد فاز دعوا و سرشاخ شدن شود. باید با شورای نگهبان بنشینند و با یک گفت وگوی سالم و منطقی یک راه حل ملی جهت پرسشها سیاست داخلی پیدا کنند.

ایرادی ندارد که بزرگان دو جناح کشور بنشینند و با هم صحبت کنند. منطق شورای نگهبان این است که چون بحث های شورا با آبروی افراد سر و کار دارد باید مخفیانه باشد. با این منطق دولت هم نباید با هیچ کس راجع به اهدافش مشورت کند در حالی که آقای روحانی به عنوان نمونه در انتخابات وزرا و مشورت با دیگران عاقلانه عمل کرد و انتظار این است که این مشی عاقلانه ادامه پیدا کند.

که از روحانی توقع می‌رود ، کار بزرگی&quot، &quot

این توانمندی در آقای روحانی و بزرگان اصولگرا وجود دارد که یک جمع ۲۰ تا ۳۰ نفره از بزرگان و ریش سفیدان دو جناح تشکیل دهند و ببینند جهت انتخابات مجلس و سایر امور سیاست داخلی چه کاری بهتر است.

به هرحال مساله برجام داخلی و نظارت استصوابی شورای نگهبان بسیار مهم هستند که باید حل شوند. ما در مجلس ششم به نتیجه نرسیدیم و لوایح دوقلوی دولت اصلاحات به خصوص اصلاح قانون انتخابات هم به نتیجه نرسید و در بر همان پاشنه چرخید، تا جایی که مردم در انتخابات اخیر خبرگان، رییس و اعضای پرنفوذ آن را از بین بردن کردند آیا که مردها تلاش نکردند حرف مردم را درست درک کنند.

آقای روحانی اگر می خواهد گام جدی بردارد، باید بتواند با گفت وگو نظارت استصوابی و سلیقه ای برخورد کردن را حل کند و به عنوان نمونه در تعیین هیات نظارت مرکزی تلاش شود افراد موجهی که بی طرف هستند مثل امثال آقای ناطق نوری که از آنها در کشور کم نداریم، استفاده شود تا این افراد بنشینند و سیاستگذاری درستی کنند که نظارت یکطرفه نباشد.

اگر آقای روحانی بتواند در این دولت بحث برجام داخلی بر مبنای گفت وگو را به آخر برساند، کار بزرگی انجام داده است.

واژه های کلیدی: سیاست | انتخابات | انتخابات مجلس | اخبار سیاسی و اجتماعی