شاید اگر گردانندگان انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی یا برگزارکنندگان مراسم خوش حالی این انجمن می دانستند ماجرای دادن جایزه به محمدحسین مهدویان بدل به چنین دا
داستان پرحاشیه کارگردان ماجرای نیمروز
عبارات مهم : سینما
شاید اگر گردانندگان انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی یا برگزارکنندگان مراسم خوش حالی این انجمن می دانستند ماجرای دادن جایزه به محمدحسین مهدویان بدل به چنین داستان دنباله داری خواهد شد، قطعا یا در چینش اشخاص اهدا کننده جوایز تغییراتی می دادند و یا حتی بی خیال دیپلم افتخار این کارگردان می شدند که پیش از این مراسم به قدر کافی در جشنواره ها و مراسم خوش حالی های دیگر مورد تقدیر و تجلیل قرار گرفته بود و این دیپلم نمی توانست اعتباری فزون تر در کارنامه او باشد.
داستان پرحاشیه کارگردان ماجرای نیمروز
اما آنها هم مثل بقیه ماها فکرش را نمی کردند که سر بزنگاه ممکن است جعفر پناهی که برخوردهایی را در سال های اخیر از سر گذرانده، از دادن جایزه به مهدویان خودداری کرده و این کار را بهانه ای کند جهت هجوم به سینمای دولتی: مهم نیست فیلم دولتی بسازند و صدها سینما بگیرند ولی فقط یک سینما هم به ما بدهند!
شاید اگر کسی غیر از جعفر پناهی این کار را می کرد، ماجرا چنین ابعاد حیرت انگیزی نمی یافت؛ ولی پناهی که تبحر خاصی در بهره گیری از شرایط دارد، آگاهانه دست به این انتقاد و درواقع اعتراض زده بود. او می دانست این تصویر العمل موج ایجاد خواهد کرد و این اتفاق نیز افتاد. بعد از مصاحبه مودبانه مهدویان با این مضمون که «باعث پرسشها آقای پناهی در سینما من نیستم» علی احمدزاده که دورهمی کامی و مادر قلب اتمیش با مسئله مواجه شده است و این دومی به تازگی روی پرده آمده از پناهی حمایت کرد.
شاید اگر گردانندگان انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی یا برگزارکنندگان مراسم خوش حالی این انجمن می دانستند ماجرای دادن جایزه به محمدحسین مهدویان بدل به چنین دا
شاید اگر این اعتراضات که البته با ضدحملات نشریاتی چون کیهان، مشرق، جوان، تسنیم و… همراه بود، بی بهانه محمدحسین مهدویان، به سینمای دولتی و حمایت های خاص مدیران از گروهی خاص به انجام می رسید، معقول تر بود.
حقیقت این است که در این میان مهدویان به عنوان یک فیلمساز کار ناشایستی نکرده بود. او فیلمش را ساخته بود؛ گیرم راجع به موضوعی حساس و مناقشه برانگیز. و اگر با ماجرای نیمروز منصفانه برخورد کنیم، حقیقتش فیلم بدی هم نساخته هست؛ ولی مهمتر از تمام اینها این که این فیلمساز جوان علی رغم اعتقاد و حداقل نموده هایش فیلمش را نساخته که حالا سزاوار این باشد که آماج حملات گوناگون واقع شود. اگر مهدویان با نردبان سینمای روشنفکری، با حمایت انتلکتوئل های سینما و مطبوعات و با اپوزیسیون نمایی به مهدویان بدل شده است بود، می شد حق را به منتقدان داد که او را بابت دورویی و دو دوزه بازی زیر پرسش ببرند؛
اما او این کار را نکرده بود. این سینماگر از همان شروع با جریانی به سینما آمده که همین حالا هم تمام قد پشت فیلم ماجرای نیمروز ایستاده اند. اول بار مهدویان با سریال آخرین روزهای زمستان آشنا شد. سریالی مستند راجع به شهید حسن باقری که با پشتیبانی سپاه پاسداران در موسسه روایت فتح ساخته شده است بود. نخستین فیلم سینمایی این کارگردان نیز ایستاده در غبار بود؛ راجع به احمد متوسلیان که با همان تهیه کننده سریال آخرین روزهای زمستان و در همان حال و هوا و سبک ساخته شده است بود و بعد می رسیم به ماجرای نیمروز؛ راجع به برخورد با نیروهای شرکت منافقین بعد از ورودشان به فاز ترور و به اصطلاح نظامی که به تهیه کنندگی سید محمود رضوی که آرا و افکارش را هیچ گاه پنهان نکرده جلوی دوربین رفته است.
داستان پرحاشیه کارگردان ماجرای نیمروز
در حقیقت نگاه به انتقادات به عمل آمده از این فیلمساز نشان از اشتباه محاسباتی منتقدان و معترضان دارد. مهدویان و هر فیلمساز دیگری اگر خود را واقعا همان گونه که هست، وانماید ارزشمند و محترم هست؛ فارغ از این که چه افکار و عقاید و دلبستگی هایی دارد. او هیچ گاه نان اپوزیسیون نمایی نخورده که حالا بابت فیلم ساختن در سیستم تبلیغاتی دولتی مورد محاکمه قرار گیرد. شاید اگر فیلمسازی که تا امروز با گفته های معترضانه اش تیتر اخبار بوده و حالا بیاید فیلمی چون ماجرای نیمروز جهت نهادهای حکومتی چون روایت فتح یا شرکت اوج و نظایر آنها بسازد، سزاوار بدترین انتقادها نیز باشد که رفتارش همزمان به نعل و به میخ زدن را تداعی می کند؛ ولی مهدویان نه. او را با همان چوب نمی توان راند. گذشته از این که در فیلمش نیز، به رغم سرمایه گذاری نهادهای آشکار و نهان از آن رویکرد آشکار شعاری- تبلیغاتی دیگر ساخته های مشابه خبری نیست.
فارغ از این که در این میان حق با کیست؛ به نظر می رسد سیبل شدن مهدویان به خاطر موفقیت فیلمش و تازه کار بودن خودش باشد. اگر قرار به انتقادهایی چنین صریح از آثاری باشد که به آن مقطع خاص از تاریخ کشور عزیزمان ایران پرداخته اند، بعد آیا سازنده سیانور از این انتقادها دور ماند؟ نه این است که سیانور او به موفقیتی همسان با ماجرای نیمروز نرسید؟ یا کمال تبریزی که سال پیش امکان مینا را داشت. فیلمی به مراتب تک بعدی تر و شعاری تر؛ که کمترین بازتاب منفی بابت رویکردش در میان سینماگران به وجود نیاورد. یا مورد بهروز افخمی یا فریدون جیرانی که آشکارا به سفارشی کارکردن در پروژه هایی خاص اعتراف کرده اند. آیا آماج قراردادن مهدویان به این علت نبوده که ماجرای نیمروزش دیده شد و توانست در میان طیف های گوناگون نگرشی طرفدارانی پیدا کند؟
شاید اگر گردانندگان انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی یا برگزارکنندگان مراسم خوش حالی این انجمن می دانستند ماجرای دادن جایزه به محمدحسین مهدویان بدل به چنین دا
اگر هم نحوه ورود و استقبال از مهدویان بهانه اعتراض و انتقاد ها بوده؛ آیا نمی توان این پرسش را پرسید که مگر خود جعفر پناهی چگونه وارد سینما شده؟ نه این که او نیز به کمک سیستم دولتی و در صداوسیما کار فیلمسازی را شروع کرد؟ یا خیلی های دیگر؛ از اصغر فرهادی بگیرید تا دیگر کارگردانان تثبیت شده است دیگر هر کدام آثاری دارند که می توان رد پای دولت را در تمام آنها دید. آیا تمام این فیلمسازان مورد اعتراض قرار گرفته اند؟
و در آخر فراموش نکرده ایم روزهایی را که فیلمسازانی چون تهمینه میلانی و جعفر پناهی ابراز میل به کرده بودند فیلمی دفاع مقدسی بسازند که نشد. اگر آن فیلم ها ساخته می شد و به نتیجه می رسید، آیا با این واقعیت که فیلم های پرهزینه دفاع مقدسی امکاناتی فراتر از داشته های بخش شخصی را طلب می کنند، منصفانه بود آن فیلمسازان خوشنام بابت همکاری با نهادهایی چون سرمایه گذاران و حامیان ماجرای نیمروز در ساخت فیلم ارزش انگ فیلمساز دولتی خورده و مورد انتقادهایی چنین بی رحمانه قرار گیرند؟
داستان پرحاشیه کارگردان ماجرای نیمروز
روزنامه شهروند
واژه های کلیدی: سینما | سینمای | فیلمساز | سینمایی | سینماگران | ماجرای نیمروز | اخبار فرهنگی و هنری
