به گزارش گروه وبگردی گروه تحریریه سایت جوان؛ محمد صرفی در سرمقاله روزنامه کیهان نوشت:

«اران عفراتی» هنگامی که که نخستین بار وارد ارتش رژیم صهیونیستی شده است بود، ۱۹ سال داشت. عفراتی که ارتش را ترک کرده، به خاطر می‌آورد که در نخستین جلسۀ توجیهی، افسری از او پرسیده بود که اگر یک فلسطینی‌ را ببینند که با چاقویی در دستش در مناطق اشغالی در حال دویدن هست، چه‌کار باید بکنند؟

عفراتی می‌گفت: «بدون تردید پاسخ سؤال این بود: باید به مرکز بدنش شلیک کنیم قربان!» افسر دوباره همین سؤال را به‌نحو دیگری مطرح می‌کرد: «اگر یکی از شهرک‌نشینان با چاقویی در دست در حال دویدن باشد چه؟» «پاسخ این بود که نمی‌توانی هیچ کاری بکنی. عالی ترین کاری که می‌توانی بکنی این است که به پلیس زنگ بزنی؛ ولی حتی حق نداری به آنها دست بزنی.» عفراتی می‌گفت که از روز اول، فرمان این بوده است: «حق نداری بر روی شهرک‌نشین‌ها دست بلند کنی.» این بخشی از خاطرات یک سرباز سابق ارتش رژیم‌صهیونیستی است.

روز داوود و آینده جالوت

عبارات مهم : فلسطین
او به شهر الخلیل اعزام می‌شود. عفراتی می‌گوید که کارش سخت و فرساینده بوده است: ساعت‌ها و گاهی تا شانزده ساعت در سرما، ایستاده، اغلب گرسنه و هر لحظه با کمبود خواب. القای حسِ تحقیر، بخشی از مأموریت بوده هست. هنگامی که معلم‌های مدرسه با کراوات و کت‌وشلوار از ایست‌بازرسی عبور می‌کردند، سربازان باید آنها را در برابر چشمان دانش‌آموزانشان لخت می‌کردند. عفراتی می‌گوید: «بعضی وقت‌ها آنها را مجبور می‌کردیم که ساعت‌ها با لباسِ زیر منتظر بایستند!»

اینها دو مورد از تابلویی به بزرگی ۷۰ سال است که گویا در ترسیم آن رنگ دیگری جز خون وجود نداشته است! تقریباً نمی‌توان هیچ مسئله مهم سیاسی و امنیتی را در منطقه جنوب غرب آسیا (به تعبیر اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها، خاورمیانه) طی ۷۰ سال اخیر در نظر گرفت و ردپایی از مناقشه فلسطین در آن نیافت. در این دوران اتفاقات بسیاری در کشورهای متفاوت این منطقه رخ داده هست. ده‌ها کودتا و جنگ و انقلاب و شورش و …که هر کدام به نحوی تاثیرات خاص خود را داشته‌اند و اغلب – به جز انقلاب اسلامی کشور عزیزمان ایران در سال ۱۳۵۷- شعله آنها بعد از مدتی به خاموشی گراییده یا تضعیف شده است است ولی داستان پر سختى ها و آسانى ها فلسطین علی‌رغم تمام تلاش‌ها و توطئه‌ها جهت سرپوش گذاشتن و خاموش کردن آن، همچنان ادامه دارد و به شکلی عجیب گویا مسیری ازلی و از پیش محتوم را طی می‌کند.

«تونی‌جات» مورخی یهودی انگلیس است که هفت سال پیش فوت کرد. او در دوران جوانی با وعده سرزمین موعود صهیونیسم، راهی سرزمین‌های اشغالی می‌شود ولی کمتر از دو سال دوام می‌آورد و آنجا را جهت هر لحظه ترک می‌کند. تعریف او از اسرائیل چنین هست؛ کوته‌نظر، خودشیفته و نخستین راهی که به نظرش می‌رسد خشونت هست. فقط کسانی می‌توانند آنجا دوام بیاورند که به آرزوی بزرگ صهیونیسم مومن واقعی باشند. او یک ماه پیش از مرگش در مصاحبه‌ای با آتلانتیک تاکید کرد؛ « امروز اسرائیل به‌مراتب آسیب‌پذیرتر از ۲۵ سال قبل است.»

البته این مورخ انگلیسی زنده نبود تا ببیند صهیونیست‌ها در دو جنگ اخیر خود علیه غزه چه کردند و چگونه رکوردهای جدیدی از توحش و جنایت را از خود بجا گذاشتند. جهت فهم روش مهم رژیم صهیونیستی کافی است به آرای جامعه‌شناس یهودی باروخ کیمرلینگ نگاهی بیندازید. او این سیاست را «پولیتیساید» نامید که به معنای نابودسازی کامل هویتی سیاسی هست. او این اصطلاح را با الهام از واژه نسل‌کشی ساخته است که به‌معنای از میان‌ بردن تمامی مردم یک نژاد است.

تقریباً نمی‌توان هیچ مسئله مهم سیاسی و امنیتی را در منطقه جنوب غرب آسیا (به تعبیر اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها، خاورمیانه) طی ۷۰ سال اخیر در نظر گرفت و ردپایی ا

آرنون سافر مشاور ارشد مهندسی جمعیت (شغلی که تنها در سرزمین‌های اشغالی کاربرد دارد!) در چند دولت اسرائیلی، تفسیر روشنی از «پولیتیساید» ارائه می‌دهد. سافر در مصاحبه جروزالم پست می‌گوید؛ «2 و نیم میلیون نفر در غزه تحت‌محاصره زندگی می‌کنند؛ این قضیه در آینده‌ای نزدیک به فاجعه‌ای انسانی تبدیل خواهد شد. فشار بر مرزها مهیب خواهد بود و جنگ وحشتناکی روی خواهد داد. اگر می‌خواهیم زنده بمانیم، باید بکشیم و بکشیم و بکشیم؛ هر روز، از صبح تا شب!» دقیقاً همان کاری که صهیونیست‌ها دارند انجام می‌دهند!

در چنین وضعیتی یک فلسطینی چه می‌تواند کند؟ آنها تمام راه‌ها را در این هفتاد سال آزموده‌اند و هزینه‌های این آزمون و اشتباه را نیز پرداخته‌اند. روزگاری پرچم مبارزه به دست یاسر عرفات بود که مدعی بود با آرزوی بزرگ فلسطین ازدواج کرده است! آینده او جالب و البته دردناک هست. با وعده صلح و تشکیل کشور مستقل فلسطینی، اسلحه را بر زمین گذاشت و شاخه زیتون را برداشت و پشت میز مذاکره نشست. تنها چیزی که بعد از سال‌ها به دست آورد خفت و ذلت بود. تا آنجا که حتی اسحاق رابین حاضر نبود با او که سند سازش را امضا کرده بود، دست بدهد و با اصرار فراوان عرفات چنین کرد!

ماکس بلومنتال، روزنامه‌نگار آمریکایی و نویسنده کتاب «جالوت: زندگی و نفرت در اسرائیل بزرگتر» راجع به اوضاع نسل امروز فلسطینی‌ها می‌گوید؛ « نسلی از فلسطینیان وجود دارند که هرگز نشده یهودی‌ای ببینند که با تفنگ به‌سویشان نشانه نگرفته باشد یا به آنها حمله نکرده باشد. بسیاری از جوانانی که من دیدم، اگر نگویم اکثرشان، اعضای خانوادۀ خود را از دست داده‌اند، بدن‌هایی دیده‌اند که جلوی چشمشان منفجر شده‌اند، خانه‌هایشان ویران شده است و دوستانشان را از دست داده‌اند. در چنین وضعیتی انسان به‌دنبال راهی می‌گردد که منزلت و شأن خود را حفظ کند: می‌خواهد مقاومت کند. این سناریوی وحشتناکی است.»

شاید بعضی گمان کنند هم‌پیمانی امروز بعضی کشورهای عربی با تل آویو، ضربه‌ای به آرزوی بزرگ فلسطین و خط مقاومت هست. ولی نه تنها چنین نیست بلکه برعکس نیز هست. به دو دلیل؛ نخست آنکه این کشورها هرگز حامی آرزوی بزرگ فلسطین نبوده‌اند و اگر تا چندی پیش نیز دم از آن می‌زدند و موضعی کمرنگ علیه اسرائیل می‌گرفتند، از سر تزویر بود و نشانی از واقعیت و اقدام نداشت. دوم و مهم‌تر آنکه امروز فلسطینیان دریافته‌اند بعد از خدا باید به خود متکی باشند و شیوخ عرب نه تنها همراه و پشتیبان آنان نیستند، بلکه آشکارا با دشمن آنها همدست و همراه شده‌اند.

در این میان تنها جمهوری اسلامی کشور عزیزمان ایران است که چهار دهه بر این آرزوی بزرگ استوار مانده است و در هیچ شرایطی حاضر به کوتاه آمدن و عدول از این خط قرمز نشده هست. کشور عزیزمان ایران حتی اگر کشوری اسلامی نیز نبود، انسانیت و شرافت نیز بر همین مسیر حکم می‌کرد. شاید عده‌ای در این میان باشند که نه اسلام برایشان مطرح باشد و نه انسانیت! ولی همین عده نیز اگر اندکی عقل و تدبیر داشته باشند درمی یابند که حمایت از آرزوی بزرگ فلسطین علاوه بر اعتبار اسلامی و اخلاقی و انسانی، اعتبار عقلی و مبتنی بر منافع صرفاً مادی نیز دارد. آیا صهیونیسم به عنوان مغز متفکر رژیم صهیونیستی، همچون سرطانی است که اینک در مساحتی کوچک مهار شده است است و از میان رفتن موانع و حصارها، باعث گسترش و تکثیر این غده سرطانی خواهد شد. به فرموده امام راحل؛ اسرائیل باید از صحنه سرنوشت محو شود و شواهد و قرائن نشان می‌دهد چنین نیز خواهد شد. روز قدس، ضربتی داوودی است که آینده جالوت معاصر را تعیین می‌کند.

منبع: کیهان

روز داوود و آینده جالوت

انتهای پیام/

واژه های کلیدی: فلسطین | اسرائیل | اسرائیل | ارتش رژیم صهیونیستی | شهرک نشینان | شهر الخلیل | ایست و بازرسی |