محققان در یک مطالعه تازه به پیامدهای انزوای مزمن اجتماعی جهت مغز و یک راه ممکن جهت از بین بردن اثرات منفی آن پیدا کردند، که منجر به استفاده بالقوه در روان‌درمان
انزوای طولانی مدت مغز را عوض کردن می دهد
عبارات مهم : درمانی
اما آیا انزوای اجتماعی بر واکنش‌ها و شیمی مغز تاثیر می گذارد؟
به گزارش ایسنا و به نقل از تک تایمز، محققان شواهدی مبنی بر تغییرات شیمی مغز، در نتیجه انزوای مزمن اجتماعی یافتند، ولی آنها همچنین درمان احتمالی آن را نیز یافته اند.
انزوای طولانی‌مدت مغز را عوض کردن می‌دهد
انزوای اجتماعی(social isolation) یک اوضاع عدم ارتباط کامل یا نزدیک به کامل بین فرد و جامعه است که با تنهایی تفاوت دارد و نشان دهنده عدم ارتباط با دیگر انسان ها است.
انزوای اجتماعی می تواند در هر سنی دامن گیر فرد شود، گرچه علائم آن ممکن است بر اساس گروه های سنی، متفاوت باشد.
محققان در یک مطالعه تازه به پیامدهای انزوای مزمن اجتماعی جهت مغز و یک راه ممکن جهت از بین بردن اثرات منفی آن پیدا کردند، که منجر به استفاده بالقوه در روان‌درمان
انواع انزوای اجتماعی می تواند مشمول بر در منزل ماندن جهت مدت وقت طولانی، عدم ارتباط با خانواده، آشنایان یا دوستان و دوری از هرگونه تماس با دیگر افراد در زمانی که وقت آن بوجود می آید، باشد.
محققان طی یک مطالعه تازه دریافتند که انزوای مزمن اجتماعی در واقع بر روی شیمی مغز تاثیر می گذارد و منجر به تغییرات منفی رفتاری می شود.
محققان جهت آزمایش اثرات انزوای اجتماعی، دو دسته موش را، یک دسته به مدت دو هفته و دسته دیگر به مدت ۲۴ ساعت در حالت انزوای اجتماعی قرار دادند و رفتارهای ناشی از آن را مشاهده کردند.
انزوای طولانی‌مدت مغز را عوض کردن می‌دهد
جالب توجه است که محققان تغییرات رفتاری خاصی را در موش هایی که به مدت طولانی ایزوله شده است بودند، مشاهده کردند. آنها ترسو و پرخاشگر شده است بودند.
به عنوان مثال، هنگامی که در مواجهه شدید با ترساندن قرار گرفتند، موش هایی که تحت دو هفته انزوای اجتماعی قرار داشتند، در جای خود ایستادند. در حالی که موش هایی که تحت ۲۴ ساعت انزوای اجتماعی قرار داشتند، بعد از تهدید، چنین رفتاری نداشتند و تصویر العمل مناسبی نشان دادند.
محققان در یک مطالعه تازه به پیامدهای انزوای مزمن اجتماعی جهت مغز و یک راه ممکن جهت از بین بردن اثرات منفی آن پیدا کردند، که منجر به استفاده بالقوه در روان‌درمان
علاوه بر این، دیگر رفتارهای مشاهده شده است در میان موش هایی که تحت انزوای مزمن قرار داشتند، مشمول بر وحشت مداوم، حساسیت نسبت به محرک های ترساندن و زیاد کردن پرخاشگری به موش های ناآشنا هستند.
مطالعه قبلی نشان داد که “تاچیکینین”، یک عنصر شیمیایی عصبی، نقش مهمی در ایجاد رفتارهای پرخاشگرانه در میان مگس های سرکه ایزوله شده است اجتماعی دارد.
انزوای طولانی‌مدت مغز را عوض کردن می‌دهد
برای درک اثرات “تاچیکینین” بر پرخاشگری ناشی از انزوای اجتماعی در پستانداران، محققان مطالعه حاضر به بررسی اثرات آن بر روی موش پرداختند.
در موش، ژن “تاچیکینین تک۲″(Tac2)، “NkB” را که یک نوروپپتید تولید شده است در مناطقی از مغز مانند هیپوتالاموس و آمیگدال است که مناطق مرتبط با واکنش‌ها اجتماعی و عاطفی هستند، رمزگذاری می کند.
آنچه محققان دریافتند این بود که انزوای مزمن اجتماعی عملا انتشار Tac2 را زیاد کردن داد و همچنین تولید NkB را در مغز زیاد کردن داد. علاوه بر این، هنگامی که محققان به طور مصنوعی سطوح Tac2 را در موش های بدون استرس زیاد کردن دادند، آنها درست مانند حیوانات تحت تأثیر استرس و منزوی اجتماعی واکنش‌ها کردند.
شگفت آور بود که هنگامی که محققان دارویی که گیرنده های خاص “NkB” را مسدود می کنند، به موش ها دادند، به واکنش‌ها عادی بازگشتند.
علاوه بر این، آنها توانستند ببینند که Tac2 در مناطق متفاوت مغز چگونه متفاوت عمل می کند. به طور خاص، سرکوب Tac2 در آمیگدال، وحشت مداوم را برطرف کرد، ولی بر پرخاشگری تاثیری نداشت. در حالی که سرکوب Tac2 در هیپوتالاموس نتیجه معکوس داشت و پرخاشگری را از بین بردن کرد، ولی وحشت مداوم را از بین برد.
محققان بر این باورند که این پیشرفت ممکن است پیامدهای مثبتی در درمان بیماری های روانی در انسان داشته باشد. تاکنون، درمان های روان شناختی اغلب بر روی سیستم های انتقال دهنده عصبی مانند سروتونین و دوپامین که در سراسر مغز گردش می کنند، متمرکز شده است بود. بنابراین از بین رفتن آنها می تواند بعضی عوارض جانبی ناخواسته را نیز ایجاد کند.
با یافته های فعلی، درمان های حاصل ممکن است دقیق تر، موضعی و احتمالا با عوارض جانبی کمتر باشد.
این مطالعه در مجله Cell انتشار یافته است.
واژه های کلیدی: درمانی | محققان | مطالعه | پرخاشگری | درمان بیماری ها | اخبار پزشکی
