جَنگ آخر جَنگ اکران

عبارات مهم : سینما

سال ١٣٩۶ رو به آخر است و سینمای ایران، هنوز در تب وتاب اکران به خودش می پیچد، اکرانی که حرف و حدیث های زیادی هم داشت و حتی مباحث مربوط به آن تا مرحله گِل گرفتن در شورای صنفی نمایش هم پیش رفت. با این حال، مباحث مربوط به اکران بعید است به این زودی ها تمام شود. علت خیلی راحت ای هم دارد، چون ظرفیت سینماها در این بوم، ظرفیتی مشخص است و تعداد فیلم ها هم نسبت به این ظرفیت زیاد، به همین علت هر لحظه تعدادی از فیلم ها، خارج از صف اکران باقی می مانند. البته بعضی از آنها که خوش شانس هستند، ممکن است چند هنگامی که در صف بمانند و حتی دیده شده است بعضی از فیلم ها چند سال بعد از ساخت، نوبت اکران ارزش (اگر این اصطلاح درست باشد) فرا رسیده، ولی آنها که بدشانس ترند، هیچ وقت رنگ پرده نقره ای را نمی بینند.

جَنگ آخر جَنگ اکران

هر چند بعضی از اهالی سینما معتقدند آنها که رنگ پرده نقره ای را نمی بینند، به این علت است که از اساس نباید دیده شوند، نه فیلم ارزش فیلمی است که اندازه های فیلم حرفه ای را داشته باشد و نه عوامل شان، عوامل حرفه ای هستند که شیوه های حضور در این بازا مکاره را بلد باشند. در این میان یکی از کارگردان ها که می خواست این بخش از حرف هایش نقل قول از او نباشد، می گفت: من بارها دیده ام پدری، منزلش را فروخته و سرمایه گذاری کرده تا فرزندش فیلمساز شود، بعد هم فیلم اکران نمی شود و عملا این سرمایه می سوزد.

این شیوه بسیار خطرناک هست، به این علت که هنگامی که هزینه شده است و فیلمی ساخته می شود، اصلا به این معنا نیست که سیستم مجبور است آن را اکران کند. اگر به آقای حیدریان بگویید که من فلان قدر خرج کردم و فیلم ساخته ام، پاسخش روشن و مشخص هست، می گوید مگر زمانی که خواستی فیلم بسازی و هزینه کنی به من گفتی که حالا می گویی باید فیلم اکران شود.

با این حال، بعضی از اهالی سینما که اعتقاد دارند فیلم های ارزش حرفه ای هم ساخته شده، شانس اکران پیدا نمی کنند. همین چندی پیش بود که در «شهروند» با یکی دو نفر از آنهایی که فیلم ارزش شانس کمتری جهت اکران دارند، صحبت کردیم. در یک نمونه محمود غفاری، کارگردان فیلم «سهیلا شماره ١٧» می گفت: عملا پول مان را دور انداخته ایم و هیچ کاری هم از ما برنمی آید و باید منتظر یک عوض کردن بزرگ باشیم تا این فیلم شانس اکران پیدا کند، چون تغییرات کوچک درد ما را دوا نمی کند.

سال ١٣٩۶ رو به آخر است و سینمای ایران، هنوز در تب وتاب اکران به خودش می پیچد، اکرانی که حرف و حدیث های زیادی هم داشت و حتی مباحث مربوط به آن تا مرحله گِل گرفتن

هادی انباردار، تهیه کننده «ماه گرفتگی» هم می گفت: فعلا سرگردان هستیم، ولی قول هایی داده شده است هست. به هر روی فیلم هایی که سال ٩۵ ساخته شده است و اکران ارزش به سال ٩٧ انتقال پیدا می کند، شانس کمتری جهت اکران دارند. در این میان لیستی وجود دارد که مشمول بر فیلم های فراری، کوپال، ماه گرفتگی، بن بست وثوق، پشت دیوار سکوت، خرگیوش، ترومای سرخ، چراغ های ناتمام، سوفی و دیوانه، نیمکت، سهیلا شماره ١٧ و یادم تو را فراموش در لیست اکران نشده ها قرار داشتند (و چند فیلم دیگر). فراری در اکران نوروزی جای گرفته و خبرهایی هم راجع به یکی دو فیلم دیگر شنیده می شود. راجع به خرگیوش هم گفته شد در نوروز اکران خواهد شد، ولی تهیه کننده این فیلم می گوید هنوز عنوان قطعی نیست.

به همین علت با بعضی از کارگردانان و تهیه کنندگان این فیلم ها به گفت وگو نشستیم و از آنها راجع به هزینه فیلم و تصمیم ارزش اگر فیلم اکران نشود، صحبت کرده ایم. توصیه یکسان بین همه این است که از هزینه واقعی فیلم حرف نمی زنند و آن را محرمانه می دانند (!؟) و این یعنی شفافیتی در سینمای ما وجود ندارد. توصیه دیگر این که به اعتقاد اهالی سینما از وقت ساخت فیلم تا مرحله اکران باید جنگید و مبارزه کرد تا یک فیلم ساخته شود و گویا جَنگ آخر هم جنگ اکران است.

درباره هزینه فیلم دروغ می گویند
حبیب اسماعیلی، تهیه کننده «خرگیوش»/ فیلم خرگیوش قرار است در اکران نوروزی روی پرده سینما برود. این فیلم سال گذشته ساخته شده است و فیلم پربازیگری هم است و مناسب اکران نوروزی هست. قرار نیست از فیلم خودمان تعریف کنم، ولی تمام شرایط اکران نوروزی را دارد و تلاش ما هم این بوده تا بتوانیم فیلم را در این وقت به نمایش درآوریم. این را هم باید ذکر کرد که معمولا پشت سر فیلم هایی که اکران نوروزی را به دست می آورند، حرف و حدیث هایی وجود دارد و به طور معمول آنهایی که فیلم ارزش شانس اکران را به دست نمی آورند؛ این طور گمان می کنند یا حرف می زنند که گویا هزارویک ارتباط وجود داشته و افراد موفق در به دست آوردن اکران نوروزی شده است اند، لااقل من راجع به فیلم خودم عرض می کنم که این طور نیست و فیلمی که تمام شاخصه های اکران نوروزی را داشته، به درستی در این وقت اکران خواهد شد، چون اگر فیلم شاخصه های مورد نظر را نداشته باشد، سینماداران قبول نمی کنند که پای قرارداد پخش فیلم را امضا کنند. سوالی راجع به هزینه فیلم پرسیده شد که این پرسش از اساس، پرسش خوبی نیست، چون باید مثل دیگران راجع به هزینه فیلم، دروغ بگوییم، جهت همین راجع به اش حرف نمی زنیم.

پای صحبت اسماعیل میهن دوست کارگردان ترومای سرخ راجع به وضع اکران
تا هنگامی که سینماگران با هم توافق نکنند وضع اکران همین است
بحث معضل اکران، راجع به فیلم هایی است که در سال ٩۵ ساخته شده است و قرار بوده در سال ٩۶ اکران شود ولی تا این لحظه، نوبت به آنها نرسیده هست. پرسش از تهیه کنندگان یا کارگردان ها این بوده که اگر فیلم تان اکران نشود، چه تصمیمی خواهید گرفت. پاسخ زیاد آنها این است که به پخش فیلم در سال ٩٧ امیدوارند و تلاش می کنند فیلم ارزش اکران شود و اسماعیل میهن دوست کارگردان فیلم ترومای سرخ نیز، به سوالات «شهروند» پاسخ داده هست. او در پاسخ به این که اگر فیلم یک درصد اکران نشود، چه خواهید کرد. می گوید که این پرسش را باید از مسئولان پرسید و سوالی است که خودم هم دنبال پاسخش می گردم و باید از آنها پرسید او هزینه فیلمش را میانگین اعلام کرد و به سوالات دیگر راجع به وضع اکران پاسخ داد؛ آنچه در ادامه می آید،

محصول گفت وگوی «شهروند» با کارگردان ترومای سرخ است:

جَنگ آخر جَنگ اکران

ترومای سرخ اکران نشده و به نظر می رسد این احتمال وجود دارد که شانس اکران آن کم شده است هست. نظرتان چیست و چه اقدامی جهت پخش فیلم انجام داده اید؟
از ابتدایی که من با پخش کننده فیلم صحبت کردم، توافقمان این بود که با توجه به سهمیه ای که شورای صنفی اکران جهت پخش کننده درنظر گرفته، این که چند فیلم می توانند پخش کنند، توافق شد که فیلم را امسال پخش نکنیم و قرار بر اکران در سال ٩٧ بود. یعنی این نبود که ما دایم برویم و پیگیری کنیم و اکران به ما نرسد، هرچند آن اوایل خواستیم برویم سبد و زنبیل را بگذاریم ولی بعد چون قصد نداشتیم که اکران کنیم، گفتیم بهتر است سبد و زنبیل را هم در صف نگذاریم. عنوان دیگر این است که این عنوان اظهر من الشمس است که تناسب سالن ها، گروه های اکران با تعداد فیلم ها متعادل نیست. طبیعی است ترافیکی ایجاد شود و این که تصور کنیم همه فیلم ها در همان سال اکران می شود، تصور درستی نیست. البته این را می پذیرم تبعیض هایی وجود دارد که بعضی از مواقع روشن نیست که آیا بعضی از فیلم ها به محض این که ساخته می شوند، روی پرده می روند، ولی اگر لانگ شاتی نگاه کنیم، با توجه به وجود گروه ها و مدت اکران و روی پرده بودن فیلم ها، نهایت به حدی از تعداد فیلم می رسیم که اگر تولید از آن تعداد زیاد باشد، هرکاری کنیم، بعضی از فیلم ها از دایره اکران عقب می افتد و به سال بعد می افتند.

وضع اکران از ابتدا این طور بود؟
یک دوره بعد از انقلاب سیاست های اکران سهمیه بندی بود و از ابتدا معلوم بود و سهمیه بندی می کردند که فلان فیلم ساخته می شد و می رفت در نوبت اکران و از همان موقع می دانستید چه ماهی فیلمت اکران خواهد شد. یک راهش همین اکران کوپنی است که عرض کردم، یک راه هم همین بلبشویی است که وجود دارد که سازوکار دقیقی هم ندارد. جهت همین گاهی اوقات صدای تهیه کنندگان درمی آید. بعضی بر این باورند که باید عرضه و تقاضا تعیین کننده باشد. بعضی هم معتقدند سینمادار به عنوان کسی که صاحب سینماست، تعیین کننده باشد. آنهایی که رویکرد فرهنگی- هنری دارند هم، به هرحال این وضع را برنمی تابند که فیلم را به عنوان یک محصول صرفا مصرفی درنظر بگیریم که خود مغازه دار در نظربگیرد کدام محصول را گزینش کند و در مغازه اش بگذارد. بعضی هم این سعه صدر را دارند و از منظر اقتصادی هم نگاه می کنند و معتقدند سوپرمارکتشان باید انواع و اقسام کالا را داشته باشد و چه جهت مصرف کننده ها و چه جهت آنهایی که گونه های متفاوت کمدی و اکشن یا ارزشی و همه انواع دیگر لیستی دارند و می آورند که هر مشتری بسته به سلیقه خودش، امکان گزینش را داشته باشد ولی عموما اگر سینمای کشور عزیزمان ایران را به عنوان یک سوپرمارکت بزرگ در نظر بگیریم، متاسفانه سازوکار خیلی درست و اصولی وجود ندارد و از یک طرف نگاه های افراطی که فیلم را صرفا به عنوان یک کالای مصرفی و اینترتیمنت درنظر می گیرند که اندیشه ای در آن وجود ندارد و یک نگاه سرمایه ای هم وجود دارد که سینما را صرفا وسیله ای جهت سودجویی درنظر می گیرد. به نظر من هم آن نگاه افراطی اشکال دارد و این که تصور کنند هر فیلمی مثل دوران کوپنی که احیانا مخاطب آنچنان ندارد (که از همان ابتدا که ساخته می شود، جهت سازندگان هم مشخص است)؛ باید اکران شود و هم فیلم هایی که صرفا مخاطب خاص و فرهیخته دارند.

این میان اکران هنر و تجربه هم وجود دارد، این اکران ها چه کمکی به کم کردن تراکم می کنند؟
برخی فیلم ها از جهت رویکرد هنری، تجربی هستند و باید جایی اکران می شدند. این خیلی طبیعی است و حرکت بسسیار درستی بود. هرچند در مقاطعی، به انحراف کشیده شد ولی وجودش غنیمت است و امکانی جهت اکران این گروها فیلم ها ایجاد کرده هست. این گزینه جهت فیلم های هنری به عنوان حداقلی تأمین شده است ولی کم کم و به تدریج اکران خیلی، حداقلی شده است هست. فیلم ترومای سرخ را که ساختم، جنس مخاطبش، به نوعی (نه کامل) به سمت مخاطبان فیلم های هنری داشته باشد، هرچند به طور کامل این طور نیست، ولی از منظر اقتصادی وضع درست نیست. به همین علت هم استقبال چندانی از آن نمی شود، الا در مواقع اجبار. کل ظرفیت هنر و تجربه را اگر به طور کامل به فیلمی تخصیص داده شده است دهیم، کفاف بودجه فیلم را نمی دهد و این جفای بزرگی هست. روز به روز سینمای صرفا تجاری عرصه را جهت سینمای هنری و فرهنگی تنگ تر و تنگ تر می کند. باید هم فیلم هنر و تجربه صرف این که سرمایه خرجش شده، اکران شود و هم آن فیلم به اصطلاح صرفا گیشه ای. من به هیچ عنوان نظرم این نیست که یکی را به نفع دیگر قربانی کنیم. من خودم به این علت که پیشینه منتقدی دارم، سینمایی که به فرم توجه دارد، راحت الحلقوم نیست و پفک نمی خواهد تولید کُند را دوست دارم و به آن علاقه مندم. به این معنا نیست که سینمای کمدی را بعد می زنم و می گویم آنها نباشند و به همین نسبت اعتقاد دارم که باید آن طرف هم این را بپذیرند، هرچند ترومای سرخ وسط این دوتا سینما قرار دارد.

با توجه به آنچه گفتید، به هرحال معضل اکران وجود خواهد داشت؟
بله، معضل اکران در این کشور به این صورت است که عرض کردم در مجموع سازوکار مدون و مشخصی ندارد، به همین علت گاهی صحبت از مافیا می شود، صحبت از اعمال نظر و سلیقه می شود، صحبت از قدرت اقتصادی تهیه کنندگان می شود و اینها خیلی بیراه نیستند و مادامی که عنوان بین کلیه سینماگران به نقطه اشتراک نرسد و به تفاهم نرسند، این وضع کماکان ادامه خواهد داشت. این بخش مدیریتی عنوان است ولی از اساس، از منظر اقتصادی که نگاه کنیم، عدم تناسب عرضه و تولید در سینما مشخص هست، حتی اگر فرض کنیم. اگر تمام صد فیلمی که در سال ساخته می شود، یکدست باشد و همه هم کمدی بفروش باشد، به طور طبیعی نوبت به بعضی از فیلم ها نخواهد رسید که این را از نظر استراتژی سینما باید یک فکری کرد که یک عده سراغ تقلیل تولید می روند که کار غلطی هست، راه درستش به نظر من بازکردن اکران سالن های سینما و تعادل در آن هست. اگر روزی این تعادل برقرار شود، آن وقت باید در شورای صنفی نمایش را واقعا گِل گرفت، نه این که بد باشد بلکه دیگر کارایی ندارد، چون هر کسی که فیلم دارد، امکان نمایش اش را خواهد داشت.

حمید کاویانی/کارگردان بن بست وثوق
فیلم هایی اکران نمی شوند که شکست خورده هستند
فیلم بن بست وثوق، پروانه نمایش دارد و ما دنبال شرایط مناسب جهت اکران این فیلم بودیم. به این علت که ۶ ماه دوم سال شرایط بدی جهت اکران وجود دارد. فیلم بن بست وثوق به این علت که جزو فیلم های خاص سینماست، باید هدفمند و هوشمندانه مخاطب جهت تماشا دعوت شود، به همین علت به صلاح نبود در ۶ماه دوم سالی که گذشت، اکران انجام شود. ما آنطور که قرار گذاشته ایم تا قبل از شروع سال تازه با پخش کننده فیلم، به توافق نهایی خواهیم رسید که آینده نگری کنیم چه زمانی از سال تازه فیلم را اکران کنیم. آینده نگری می کنم چهار ماهه نخست سال تازه بتوانیم فیلم را روی پرده ببریم. راجع به تراکم فیلم ها و احتمال کمتر شدن شانس هم باید بگویم شأن اکران نشدن این فیلم صفر است.

سال ١٣٩۶ رو به آخر است و سینمای ایران، هنوز در تب وتاب اکران به خودش می پیچد، اکرانی که حرف و حدیث های زیادی هم داشت و حتی مباحث مربوط به آن تا مرحله گِل گرفتن

بن بست وثوق (نه به این علت که من سازنده آن هستم) با توجه به تصویر العمل هایی که از بعضی کارشناسان و مشاوران و پخش کننده فیلم گرفتیم، با بخش عمده از فیلم هایی که چه در سال گذشته و چه امسال ساخته شده است اند، قابل مسابقه است و قطعا شرایط مناسب اکران را که پیدا کند، اکران خواهد شد و با این که شکل روایت در این فیلم متفاوت با فیلم های دیگر هست، می تواند به علت همین تفاوت در روایت، جذابیت های بیشتری پیدا کند و در عین حال گمان این است همه چیز مهیاست تا در اکران با اقبال مواجه شود، به این علت که پتانسیل اکران درست را دارد. فیلم حتما اکران خواهد شد و هیچ دلیلی جهت این که فیلم اکران نشود، وجود ندارد. ما در میان فیلم ها مواردی را داشته ایم که سه سال بعد از تاریخ ساخت اکران شده است اند و حتی اگر فیلم در نوبت اکران هم بماند، آینده نگری من بیش از این نیست. ضمن این که این فیلم، فیلمی نیست که نادیده گرفته شود. هنگامی که راجع به احتمال اکران نشدن فیلم صحبت می کنیم، زیاد جهت فیلم هایی است که در ساخت و اجرا، شرایط درستی رقم نخورده و فیلم عملا فیلم شکست خورده هست. بن بست وثوق ماهیتا قابل مسابقه با ١۵ فیلم برتر هر سال است و می توان آن را جزو همین فیلم ها دانست و چیزی کمتر از این فیلم ها ندارد، به همین علت احتمال اکران نشدن آن صفر هست. ولی عنوان ما این است که باید در شرایط درست اکران شود. ما سال گذشته فیلم هایی را داشتیم که ناگهانی اکران شدند و تجربه تلخی را هم جهت سینما و هم جهت کارگردان و تهیه کننده رقم زدند.

وضعیت تولید سینمای ما ظرف مشخصی را جهت ساخت و تولید فیلم در نظر می گیرد و فیلم بن بست وثوق هم از نظر هزینه مطابق همین ظرف ساخته شده است هست. البته ممکن است کمی به علت وجود بازیگران آشنا شده، هزینه ها زیاد از فیلم های دیگر باشد، ولی این مقدار خیلی جزیی است و هزینه اش تقریبا مانند همه فیلم های دیگر هست، ولی مهم این است که تمام هزینه انجام شده است در مسیر ارتقای کیفیت فیلم بوده است.

مهدی کرم پور/کارگردان و تهیه کننده سوفی و دیوانه

سوفی و دیوانه منتظر ماند تا به هر قیمت اکران نشود
عنوان اکران موضوعی است که هر لحظه راجع به آن حرف و حدیث وجود داشته هست. راجع به این عنوان اگر هم مشکلی وجود داشته باشد که دارد، به این زودی ها بعید است پرسشها حل شود، ولی باید توجه داشته باشیم شرایط طوری است که هر لحظه تعدادی از فیلم ها از دایره اکران بیرون می مانند و بعضی از فیلم ها هم که گمان می شود اکران نمی شوند، شرایط طوری پیش می رود که اکران می شوند، به این علت که عوامل ارزش می دانند دارند چه کار می کنند. فراری را ببینید یک سال منتظر ماند و الان اکران خیلی خوب عید را گرفته هست. سوفی و دیوانه هم از آن دسته فیلم ها نیست و اکران می شود. ما منتظر ماندیم تا این فیلم تحت هر شرایطی اکران نشود، به این علت که پروانه نمایش داریم و می توانستیم پیش از این هم فیلم را اکران کنیم، ولی این که قرار باشد به هر شرایطی تن دهیم، چون فیلم قرار است روی پرده برود، این طور نیست.موضوع مهمی که باید به آن توجه داشت این است که تهیه کننده فیلم باید قبل از ساخت فیلم، فکر اکران را کرده باشد. اکران شدن جهت فیلم های حرفه ای، موضوعی نیست که دلواپس کننده بوده و قرار باشد تهیه کننده بیاید هزینه ای خرج کند و بعد با اکران نشدن فیلم، همه آن هزینه ها از بین برود. این اصلا موضوعی نیست که جهت فیلم های حرفه ای اتفاق بیفتد. در دنیا هم همین هست. من شخصا فیلم حرفه ای را نمی شناسم که پشت صف اکران مانده باشد. «برادرم خسرو» را ببینید سال قبل اکران نشد، ولی چون تهیه کننده حرفه ای داشت و آقای ملکان کارش را بلد هست، فیلم اکران شد و در وقت خوبی هم اکران شد. در اکران عنوان به تهیه کننده ربط دارد و کارگردان دخالتی در این عنوان ندارد. هنگامی که فیلمی اکران نمی شود، زیاد از آن فیلم هایی است که صرفا ساخته می شود جهت این که کارگردانش رزومه ای داشته باشد و فیلمی را به لیست ساخته های خود اضافه کند. واقعیت این است که در دنیا هم کسی مکلف به پخش فیلم نیست و جهت دیگران این که گروهی فلان قدر روی فیلم هزینه کرده اند، الزامی جهت پخش فیلم ایجاد نمی کند، چون تهیه کننده باید به این عنوان از قبل فکر می کرد. من اعتقاد دارم حتی کارگردان هایی که فیلم اولی هستند و در مجموع کارگردان های جوان، اگر تهیه کنندگان حرفه ای می داشتند، فیلم ارزش خیلی راحت تر اکران می شد. رایت اکران فقط در کشور عزیزمان ایران است که مورد توجه هست، راه های مختلفی وجود دارد که فیلم بفروشد. بسیاری از فیلم ها، همین الان روی آمازون دارند می فروشند یا از شیوه های دیگر اینترنتی استفاده می کنند. ولی در کشور ما، همه به اکران نگاه می کنند و این شیوه باید عوض کردن کند. به عنوان مثال در دنیا فیلم هایی ساخته می شود و فقط در ایرلاین های هوایی فروش می رود یا با دیگر امکان ها و اصلا تهیه کنندگان سراغ اکران در سینما نمی روند. اکران جشنواره ای، دانشگاهی و… هم امکان های دیگری هستند. راجع به هزینه فیلم هم پرسش شده است که باید عرض شود هزینه فیلم به قدری بوده که با اکران، هزینه اش درمی آید.

مجید اوجی/ تهیه کننده نیمکت
فیلم ها اصلاحیه عمدی می خورند تا موج ایجاد کنند و بفروشند
فیلم نیمکت اکران خواهد شد، البته اگر فیلم های کمدی و جشنواره رو، اجازه بدهند. متاسفانه در سینمای کشور عزیزمان ایران این طور شده است که یا باید فیلم جشنواره ای باشد و سیاه نمایی کند یا کمدی باشد. سینمای مستقل اجتماعی درحال حاضر به سینمای خاک بر سر، تبدیل شده است هست. وضع اکران، وضع خیلی خوبی نیست. همین فیلم نیمکت دارای پروانه نمایش هست، ولی آنچه به ما گفته شده است این است که بروید اکران کنید و اگر هم بخواهیم با این شرایط اکران کنیم، وضع به این شکل است که باید در چهار سینما یا چهار سانس نامناسب اکران شود که عملا فیلم را به نابودی می کشاند. این وضع هم زیاد جهت فیلم های مستقل هست، چون فیلم در کمدی این گونه است که فرد از زمانی که در منزل طرح را می نویسد، اکرانش معلوم هست. من این را خیلی خوب به یاد دارم که یکی از همین فیلم های کمدی که یک سال بعد از فیلم نیمکت تولید شد، درحال فیلمبرداری بود که وقت اکرانش مشخص شد. ما مرداد سال ٩۵ فیلم را تولید کردیم، ولی فیلمی که مهرماه فیلمبرداری می کند و آذرماه هم اکران می شود، مشخص است که به کجا می انجامد، چون نوعی لابی وجود دارد و ارشاد هم از عنوان کاملا خودش را کنار کشیده هست. این فیلم را من کاملا با هزینه ای شخصی ساختم و یک ریال از پول این فیلم را از ب بسم الله تا ه الله را خودم پرداخت کرده ام و از حدود یک میلیارد تومان که هزینه شده است حتی به اندازه یک پوست تخمه هم کمک نگرفتیم و حتی اسپانسر هم نداشتیم، ولی این پول بیش از یک سال است که خوابیده هست. پرسش این است که این فیلم نباید اکران شود؟

عرض من این است که خوب است ارشاد به عنوان متولی سینما از سینمای مستقل حمایت کند. به خاص از فیلم های مستقل که همه اش از سرمایه شخصی هزینه شده است و والا باید بنشیند و ببیند کی اکران می شود. عنوان این است که فیلم هایی که سال گذشته ساخته شده است و باید امسال اکران می شد، تمام شده است و حالا فیلم های امسال هم اضافه خواهد شد و وضع بدتر می شود. بالاخره باید نظامی وجود داشته باشد. البته طبق آنچه گفته شد شاید این فیلم اردیبهشت سال آینده اکران شود، ولی نمی شود که یک فیلم مستقل اجتماعی که به هیچ کس فحش هم نداده، در منزل بماند. ما پروانه نمایش را بدون یک فریم اصلاحی گرفته ایم و به نظر می رسد ارشاد باید نظمی به این وضع بدهد و دست کم جهت اکران سال بعد اولویت ایجاد شود تا فیلم هایی که از قبل مانده اند در اکران اولویت داشته باشند.متاسفانه این در سینمای کشور عزیزمان ایران مد شده است که بعضی صحنه هایی را می سازند که بعد فیلم اصلاحیه بخورد و موجی ایجاد کنند که در وقت اکران با تبلیغات بتوانند فیلم را در کانون توجه قرار دهند. ما هم اینها را می دانستیم و می توانستیم از این کارها انجام دهیم، ولی واقعیت این است که نمی خواستیم این طور کار کنیم.

جَنگ آخر جَنگ اکران

روزنامه شهروند

واژه های کلیدی: سینما | سینمای | سینمایی | کارگردان | پخش کننده | سینماگران | اکران نشده | تهیه کننده | کارگردان فیلم | پخش کننده فیلم