اظهارات صریح این ۷ نفر/ «هیچ نقطه ای از دنیا اینگونه نیست»

عبارات مهم : ارسال

به گزارش ایسنا، دیدار با فعالان عرضه و پخش بین المللی سینمای ایران، یکی از برنامه های عصر ۲۲ آذرماه در بازار فیلم مستند یازدهمین دوره جشنواره بین المللی سینماحقیقت بود که با حضور تعدادی از فعالان این حوزه و فیلمسازان برگزار شد.

«هیچ نقطه‌ای از دنیا اینگونه نیست» ، اظهارات صریح این ۷ نفر

در این نشست که در پردیس سینمایی «چارسو »برگزار شد، جمعی از فعالان عرضه و پخش بین المللی سینمای کشور عزیزمان ایران از جمله محمد اطبایی، مریم نقیبی، ستار چمنی گل، الهه نوبخت، علیرضا شاهرخی، محمد فهیمی و علی قاسمی حضور داشتند.

امیدواری جهت ایجاد یک صنف

در ابتدای نشست محمد اطبایی پخش کننده بین المللی سینمای کشور عزیزمان ایران راجع به اوضاع فعالان حوزه پخش گفت: حدود ۵ ماه است که تشکلی را تحت عنوان “فعالان حوزه عرضه و پخش بین المللی سینمای ایران” ایجاد کردیم که تحت مدیریت و حمایت منزل سینما چندین جلسه هم برگزار شده است است و در نهایت امیدواریم به زودی به ایجاد یک صنف برسیم.

محمد اطبایی گفت: حوزه پخش بین الملل سینما دچار به هم ریختگی عجیبی شده است هست؛ تولید در سینمای ما زیاد کردن پیدا کرده و همه فیلمسازان مشتاق هستند که آثارشان در

او ادامه داد: بحث مهم ما این است که بگوییم چنین تشکلی شکل گرفته تا زیاد دیده شود چون این بخش جز بخش های مظلوم سینما هست. این تشکل از حدود ۱۰ نفر، شرکت حقیقی و حقوقی در بخش شخصی و مدیران امور بین المللی چند نهاد دولتی همچون بنیاد سینمایی فارابی، شرکت سینمایی سوره، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، صدا و سیما و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی و انجمن سینمای جوانان تشکیل شده است است.

حوزه پخش بین الملل دچار به هم ریختگی عجیبی شده است است

این پخش کننده بین المللی سینمای کشور عزیزمان ایران با اشاره به اتفاقات ناخوشایندی که به تازگی در این حوزه افتاده هست، اظهار کرد: بحث مهم این است که حوزه پخش بین الملل دچار به هم ریختگی عجیبی شده است هست. تولید در سینمای ما در گونه های متفاوت زیاد کردن پیدا کرده و فیلمسازان هم مشتاق هستند که آثارشان در عرصه های بین المللی به نمایش در بیاید و به فروش برسد. ولی واقعیت این است که در هیچ نقطه ای از دنیا اینگونه نیست که تمام تولیدات سینمایی یک کشور به خارج از کشور ارسال شود؛ ما حتی زمانی که از تعبیر “سینمای ملی” یک کشور استفاده می کنیم با حداکثر ۲۰ درصد از تولیدات آن را تعریف می کنیم و حتی بالیوود و هالیوود هم همینطور است ولی همچنان این شوق و علاقه در ایرانیان وجود دارد که همه آثار سینمایی که می سازند به جشنواره های جهانی ارسال شود. در کل، کشورهای دارای صنعت سینما هم به اندازه کافی عامل پخش بین المللی ندارند و کلا این وجه عنصری کم یاب است.

«هیچ نقطه‌ای از دنیا اینگونه نیست» ، اظهارات صریح این ۷ نفر

حضور در عرصه ی جهانی،راهکار و شیوه حرفه ای می طلبد

وی خطاب به فیلم سازان حاضر در نشست گفت:در چند ماه اخیر بلبشویی ایجاد شده است است بنابراین می خواهیم اطلاع رسانی کنیم که شما فیلمسازان اگر می خواهید، فیلم تان در جشنواره های جهانی حضور داشته باشد حق شماست ولی این حضور، راهکار و شیوه حرفه ای می طلبد. در وهله اول یک فیلم باید پخش کننده بین المللی داشته باشد بنابراین نمی تواند به وسیله کسانی که فاقد تخصص هستند به جشنواره های جهانی ارسال شود. جهت هر فیلمی باید طراحی داشت چون با توجه به کیفیت و بازار و نوع فیلم استراتژی تعریف می شود و اینگونه نیست که با تبدیل کردن آن به یک لینک بتوانید تمام کارها را انجام دهید.

محمد اطبایی گفت: حوزه پخش بین الملل سینما دچار به هم ریختگی عجیبی شده است هست؛ تولید در سینمای ما زیاد کردن پیدا کرده و همه فیلمسازان مشتاق هستند که آثارشان در

اعلام خطر نسبت به بعضی جشنواره های مجازی

اطبایی همچنین گفت: ایجاد فضاهایی مثل جشنواره های مجازی که جهت هر فیلم حق عضویت دریافت می کند در کشور عزیزمان ایران زیاد شده است هست. ما با انجام یک محاسبه راحت متوجه شدیم که جهت جشنواره ای که وجود حقیقی ندارد و همه چیز آن مجازی است بین ۵ تا ۱۰ هزار دلار درآمد کسب می کنند و با اسامی دروغین و اسم های عجیب و غریب حتی جوایز هم جهت آن تدارک می بینند. آنها حد و مرز را کنار گذاشتند بنابراین در این اوضاع ما هم نسبت به آنها اعلام خطر می کنیم. به نظر می آید که هیچ مسئولی هم نیست که به آن پیگیری کند و ما اطلاع رسانی کردیم ولی برخوردی با آن ها نمی شود و با کمال اعتماد به نفس کارشان را ادامه می دهند.

تفاوت یک پخش کننده با دلال

«هیچ نقطه‌ای از دنیا اینگونه نیست» ، اظهارات صریح این ۷ نفر

او با تاکید بر اینکه “با گزینش یک پخش کننده بین المللی، فیلم آینده بهتری در مجامع جهانی پیدا می کند”، خاطرنشان کرد: جهت یک فیلم باید استراتژی طراحی شود. جشنواره ها پنجره ای هستند جهت اینکه بتوانیم فیلم را بفروشیم. در این مسیر الزاماتی وجود دارد و توصیه این است که ظرفیت کاری ما نیز محدود است در عین حال که تولیدات زیاد هستند. هر جشنواره ای الزاماتی دارد به عنوان نمونه جشنواره ای جهت فیلم کوتاه است یا جشنواره ای دیگر فقط فیلم هایی را می پذیرد که اکران اولشان باشد و نباید در جشنواره دیگری به نمایش درآمده باشد، کسی که کار عرضه بین المللی یک فیلم را انجام می دهد باید به این نکات راحت توجه کند و تفاوت یک پخش کننده با دلال همین است.

نکته دیگر این است که درست نیست، فیلم ساز به صورت مستقیم با دبیر جشنواره ها صحبت کند و ببیند فیلمش را به آنها بدهد یا نه! متاسفانه عمر این فیلم های این چنینی هم جهت حضور در جشنواره کوتاه ها است.

پخش کننده حرفه ای در وهله اول هیچ قیمتی نمی دهد

اطبایی که در بخشی از این نشست از سوی یکی از فیلم سازان حاضر مورد پرسش قرار داده شد که هزینه ی پخش بین المللی یک فیلم کوتاه و مستند چقدر است،پاسخ داد: نقطه تفاوت یک پخش کننده حرفه ای با دلالان این حوزه این است که پخش کننده در وهله اول هیچ قیمتی نمی دهد و اول فیلم را می بیند و اگر پسندید قرارداد می ببند که در قرارداد هم وقت مشخص خواهد شد و هم بحث هزینه ها مطرح می شود. درصدی هم که جهت پخش کننده تخصیص داده شده است داده می شود، به خیلی از موارد بستگی دارد.

او راجع به شبکه های تلوزیونی و اوضاع خرید فیلمها گفت: شبکه های تلویزیونی هم هر کدام سیاست خاص خودشان و قوانین خاص خودشان را دارند و خرید فیلمها یکی از راه های تامین برنامه هست. بعضی شبکه ها اصلا خرید ندارند بلکه تولید یکسان دارند و یا خودشان گروهی را می فرستند و فیلم می سازند و گاهی هم فیلمی را پیش خرید می کنند. یک جایی مثل کشورهای اروپایی به عنوان نمونه الزام دارند فقط فیلمهای اروپایی بخرند و به همین ترتیب هم مسابقه بسیار زیاد است.

وی خاطرنشان کرد: ما بحث روابط بینالمللی و تحریم را هم داریم که در این حوزه تاثیر بسیار زیادی گذاشته هست. فقط بحث دریافت پول و ارسال آن را دچار مسئله نکرده است بلکه بعضی شرکتها می گویند ما می ترسیم از یک شرکت ایرانی فیلم بخریم لیکن ممکن است جریمه ای از آمریکا جهت ما صادر شود. اینکه ۵۰ سال است در شبکه RAI هیچ فیلم ایرانی نمایش داده نشده است به این علت است که اصلا خرید فیلمی ندارد.

این پخش کننده اضافه کرد: ما تولیدات مان تنوع کمی دارد و در بازار دنیا باید فیلم شاخصه داشته باشد چه در زبان و عنوان و چه در ساخت و فنی و گرنه شانسی جهت حضور ندارد. “مستند خلاقه” باید تولید شود بعد ما باید به کیفیت تولیدات خودمان هم توجه کنیم و همه پرسشها را تقصیر پخش کننده نیندازیم.

او خطاب به فیلم سازان حاضر گفت: زبان و فکرتان باید محلی باشد ولی به مخاطب بین المللی فکر کنید. خیلی از مباحث بسیار خوب است ولی به درستی به آن پرداخته نمی شود. ما ۱۰۰ فیلم در سال تولید می کنیم که ۷۰ تای آنها موضوعاتی شبیه هم دارند بنابراین اگر به بازار جهانی فکر می کنید، اول به کیفیت ساخت فیلم توجه کنید.

اطبایی در آخر صحبتهایش بیان کرد: یکی از پرسشها ما بحث اینترنت و سرعت آن است و بحث دیگر فیلتر بودن بعضی سایت های جشنواره های دنیا که واقعا نمی دانیم به چه علت این اتفاق افتاده هست.

عدم آگاهی فیلم سازان راجع به پخش

مریم نقیبی مسئول بخش بین الملل سوره سینما هم در این نشست که در حاشیه ی جشنواره ی فیلم حقیقت برگزار شد، در ابتدای صحبت هایش گفت: اتفاقات اخیر و مسایلی که جهت پخش بین المللی فیلم های کوتاه و مستند پیش آمد و بعضی از دوستان به خاطر ناآشنایی با این بخش، دچار مشکلاتی شده است بودند ما را بر آن داشت تا در نخستین گردهمایی جهت پخش کنندگان بین المللی حضور پیدا کنیم. متاسفانه آگاهی فیلمسازان راجع به پخش بسیار کم است و اکثرا فکر می کنند،ارسال فیلم به جشنواره ها کافی است.

او با بیان اینکه “اشکال بزرگ در پخش در قسمت فروش و بازار فیلم است” اظهار کرد: این کم کاری به خاطر فرزند ها نیست بلکه پشتیبانی بسیار کم هست. ما پخش های متنوع داریم ولی اتفاق کمتری که تا کنون رخ داده است این است که ما در یک حجمی کمی می توانیم کار کنیم، باید مخاطب را به خرید فیلم ایرانی عادت بدهیم. ما قدرتمان در فیلم کوتاه و مستند بسیار بهتر از فیلم بلند هست. مطلب مهم این است که تلاش دو جانبه است و جهت به روز شدن باید تلاش کرد. نباید ببینیم که جشنواره ها چه می خواهند بلکه فیلمساز باید حرف خودش را بزند و فیلم درست مثل یک نقاشی هست.

وی اضافه کرد: خیلی از مستندهای ما را نمی توان زیاد از ۳۰ دقیقه دنبال کرد چون پرداخت هایشان خوب نیست. بازار یعنی جذب مخاطب و کسی که بخواهد جهت آن پول بدهد. این روند باید گسترش پیدا کند و با المان های دنیا تطبیق داده شود.

حواستان به دلال ها باشد

او با اشاره به تلاشی که جهت تشکل صنفی پخش کنندگان بین المللی سینمای کشور عزیزمان ایران انجام می دهند، ادامه داد: ما دیدیم، اتفاقاتی در زمینه پخش بین المللی در حال افتادن است که تخلف هست. این که کسی تجارت درستی را انجام بدهد مشکلی نیست ولی حواستان به دلالان باشد.

نقیبی در ادامه صحبت هایش افزود: شما قبل از تولید فیلم باید به پخش کننده فکر کنید لیکن بعد از اینکه فیلم تولید و بسته شد دیگر کاری نمی توان انجام داد. هنگامی که شما می خواهید نتیجه حرفهای بگیرید، باید کار حرفه ای انجام دهید تا سیستم فنی و تکنیکی درستی را گزینش کنید.

این پخش کننده با اشاره به اینکه “ما بر اساس درخواست کشورها فیلمی که داشته باشیم را ارسال می کنیم” بیان کرد: ما از کارگردان فرمت و پرسشها فنی را می پرسیم ولی او می گوید به عنوان نمونه این شاخصه فنی را ندارد و آن شرکت خریدار هم می گوید چند سال است که ما دیگر در فلان فرمت کار نمی کنیم و قدیمی شده است است!

فیلمساز این نکات را نمی داند بنابراین خودتان در تولید باید سطح کیفیت را رعایت کنید. اینها در تولید باید اتفاق بیافتد نه در پخش. در هر جشنواره استانداردهای زمانی متفاوت هست، خیلی از فیلم ها گزافه گویی دارد و می تواند کوتاه تر بشود. مساله این است که شما در چقدر وقت می توانید نشانه تان را بیان کنید.

او ادامه داد: تصویر در فیلم مستند بسیار مهم است ولی ما دائم می خواهیم از دیالوگ جهت انتقال مفهوم استفاده کنیم و نه تصویر. این که ما مجبور باشیم به زیر نویس آوردن های زیاد روی بیاوریم، اصلا مطلوب نیست. ما در تولید مستند خوب، کم کار کرده ایم.

الهه نوبخت که مدیریت مجموعه پخش فیلم “الی ایماژ” را بر عهده دارد، با اشاره به اینکه هم پخش کنندگان و هم فیلمسازان دغدغه سینما دارند و هر دو برایشان این حوزه جالب هست، بیان کرد: مسئله امروزه ما آگاهی پایین فیلمسازان از اوضاع پخش فیلم هست. فیلمساز باید در ابتدا بداند که پخش بین الملل چیست و آیا فقط کسی که زبان بلد باشد می تواند کار کند؟ آیا فقط به یمن حضور تکنولوژی و تبلیغات من یک پخش کننده ام؟ و توانایی شناسایی فستیوال ها و ژانر فیلم ها را دارم؟ پخش کننده خلاصه نمی شود به کسی که فقط زبان بلد باشد و فیلم را بشناسد بلکه مجموعه ای از این دو، همراه با تجربه است.

وی در ادامه بیان کرد: با توجه به قانون منزل سینما زیر ۳۰ نفر نمی توان صنف تشکیل داد و من هم بعید می دانم تا دو سال دیگر هم تعداد پخش کننده حرفه ای به ۳۰ نفر برسد بنابر این چون تعداد ما کم هست، به آسانی می توان اطلاعات و سابقه ما را از رسانه ها به دست آورد. شرکت در جشنواره های بزرگ دنیا مثل کن جهت ما اصلا فرش قرمز نیست، آنجا کار است و تجارت است.

نوبخت خاطرنشان کرد: ارتباطات هر یک از ما پخش کننده ها با فستیوال های دنیا تفاوت دارد و همچنین سلایق مختلفی در گزینش فیلم داریم، بنابر این هر کدام فیلمی را گزینش می کنیم که متناسب با ارتباطاتمان است.

بودن در هر فستیوالی رزومه نیست

این پخش کننده شخصی اضافه کرد: فستیوال هایی که هر روز تعدادشان زیاد می شود، همه ارزش اعتبار ندارند و گاهی فیلم سازان فقط جهت این شرکت می کنند که بتواند جهت فیلم بعدی ارزش سرمایه گذار جذب کنند و بگویند من در این تعداد جشنواره حضور داشتم. بودن در هر فستیوال در بخش بین الملل و کار با آنها، رزومه نیست. بعضی فستیوال ها فقط دنبال تجارت هستند بنابراین باید حواسمان باشد.

علی قاسمی دیگر پخش کننده بین المللی هم اظهار کرد: نشانه از پخش یک فیلم در جشنواره ها فروش آن هست. اگر فیلمی در جشنواره هم شرکت می کند جهت رسیدن به فروش و پیدا کردن بازار و دیده شدن است که باید این کار به صورت تخصصی صورت بگیرد.

وی با اشاره به اینکه “داشتن یک پخش کننده می تواند اتفاقات بهتری را یک فیلم رقم بزند”، گفت: بعضی می گویند من فیلمم را بدون پخش کننده به جشنواره ها فرستادم و مشکلی نبود در پاسخ باید گفت که اگر فیلم با پخش کننده می رفت حتما اتفاقات بهتری برایش می افتاد. پخش بین المللی یک فیلم یک فعالیت تجربی است و یک پخش کننده با افرادی که در جشنواره حضور دارند رابطه دارد بنابراین بهتر است به پخش کننده های حرفه ای اعتماد کنیم.

این پخش کننده افزود: شرکت در جشنوارها لزوما دلیلی بر فروش فیلم نیست. مثل فیلم «پرویز» که پخش کننده اش در فرانسه است و در حدود ۴۰ جشنواره شرکت کرد و جایزه گرفت ولی هیچ جا فروش نکرد. بعضی فیلم ها هم ممکن است اصلا به جشنواره نروند ولی به آسانی فروش می روند. توصیه اینجاست که الان فقط سینمای کشور عزیزمان ایران نیست که فروش ندارد و خیلی از جاها هستند که سینما دارند ولی فروش فیلم ندارند. مساله فروش فیلم جهت خیلی از کشورهای دنیا سخت هست. الان همه دنبال فیلمهای آمریکایی هستند بنابراین کم کاری نشده است و جهت فروش فقط شانس ما در تلویزیون ها است که آن هم کار مشکل است.

در ادامه علیرضا شاهرخی فعال پخش از صداو سیما با تاکید بر اهمیت در نخستین حضور، بیان کرد: باید به نخستین حضور در جشنواره ها دقت شود و نباید فیلم را جهت هر جشنواره ای ارسال کرد و باید به ژانر فیلم توجه کرد. باید دید آیا فیلم قابل ارائه است و آیا تماشاگری جهت این فیلم وجود دارد. باید روی ساخته های خودمان دقت کنیم و بعد برسیم به اینکه پخش کننده پیدا کنیم.

محمد فهیمی مدیر پخش بین الملل انجمن سینمای جوان راجع به نحوه داوری ها گفت: این وقت را داشتم که در کنار داوران باشم و دیدم که آنها یک فیلم را تا آخر نمی بینند و بنابراین باید اعتماد کنید به سلیقه و تخصص پخش کننده ها که خود را ارتقا بدهیم و سلایق جشنواره ها را پیدا کنیم. همچنین فیلمساز باید انتقاد پذیر باشد و صحبت ها را بپذیرد و همچنین از گزافه گویی در فیلم ها بپرهیزد لیکن که بارها پیش آمده داوری به خاطر شروع یا آخر یک فیلم و طولانی بودن، آن را نپذیرفته است.

ستار چمنی گل هم به اهمیت پخش کننده اشاره کرد و گفت: باید به زیر نویس فیلم ها توجه کرد. شبکه هایی که فیلمهایی را خریداری می کنند بر اساس جدول زمانی که در اختیار دارند، این کار را می کنند. گاهی بعضی فیلمسازان اصرار بر ارسال فیلم دارند. در حالی که پخش کننده رضایت چنین کاری را ندارد. فیلمسازی می آید و می گوید همه هزینه اش را خودش می دهد و بعد از ارسال به جشنوارها اتفاقی جهت آن نمی افتد و در نهایت از پخش کننده گله مند می شود.

این درحالی است که خیلی از فیلمسازان بزرگ دنیا هستند که جهت حضور در جشنواره ها خودشان اقدام نمی کنند و پخش کننده پشت آنها هست. مگر پُر کردن یک فرم چقدر کار می برد ولی توصیه اینجاست که با این شیوه نشان می دهید، این فیلم خوبی بوده که یک کمپانی پشت آن است.

واژه های کلیدی: ارسال | سینمای | جشنواره | جشنواره | سینمایی | پخش کننده | اخبار فرهنگی و هنری