کشتی تابوت های قحطی بزرگ ایرلند

عبارات مهم : جزیره

در طول قحطی بزرگ ایرلند در اواسط قرن شانزدهم، ده ها هزار خانواده ایرلندی گرسنه از این کشور فرار کرده و به آمریکا و کانادا مهاجرت کردند. زیاد کشتی های سال های قطحی بیش از حد مسافر داشتند و با ساخت ضعیفی که داشتند جهت سفرهای دریایی وحشتناک بودند. عبور از اقیانوس اطلس که شش هفته طول می کشید امتحان وحشتناکی بود که تنها افرادی که به اندازه کافی شجاع یا ناامید بودند آن را انجام می دادند.

کشتی تابوت‌های قحطی بزرگ ایرلند

در کشتی هایی که پر از جمعیت بودند، مسافران به ندرت می توانستند نور روز را ببینند. آن ها فقط اجازه داشتند یک ساعت در روز در گروه های کوچکی روی عرشه بیایند و دور اجاق هایی جهت پخت و پز جمع شوند. هنگامی که زمانشان به آخر می رسید به فضای تاریک و مرطوب کشتی بازمی گشتند. هنگام طوفان هایی که مرتبا اتفاق می افتاد دریچه ها بسته می شدند و مسافران به مشکل با بیسکویت سرنوشت خود را می گذراندند.

در طول قحطی بزرگ ایرلند در اواسط قرن شانزدهم، ده‌ها هزار خانواده ایرلندی گرسنه از این کشور فرار کرده و به آمریکا و کانادا مهاجرت کردند.

بهداشت زیاد کشتی ها به شدت ضعیف بود. چیزی زیاد از سطل جهت توالت وجود نداشت و تنها از آب دریا جهت شستشو استفاده می کردند، بنابراین بیماری مرسوم بود و وبا و تیفوس فوت و میر زیادی به بار می آورد. قبل از شروع سفر، پزشکان افراد را در ساحل معاینه می کردند تا از سلامت مسافران اطمینان یابند، ولی هیچکس را جهت سفر رد نمی کردند، حتی کسانی که ظاهرا در آستانه فوت بودند.

کشتی های بریتانیایی ملزم نبودند که دکتر داشته باشند. هرکسی که حین سفر دریایی می مرد را به سادگی و بدون هیچ تشریفات مذهبی داخل آب می انداختند. در کابین زیر عرشه، صد ها مرد، زن و کودک در فضای تاریک روی کف چوبی کشتی و بدون هیچ تهویه ای در کنار هم بودند و بوی اسهال و استفراغ را استنشاق می کردند. خوابگاه های کشتی هیچ تشکی نداشتند و هرگز نظافت نمی شدند.

کشتی تابوت‌های قحطی بزرگ ایرلند

بسیاری از بیماران روی کثافت های خود افتاده بودند و در تمام مدت سفر بیمارتر از آن بودند که بتوانند از جای خود بلند شوند. با وجود این شرایط وحشتناک، مهاجران ایرلندی هنوز با این کشتی ها سفر می کردند تا از قحطی و گرسنگی فرار کنند. درواقع آن ها از شکلی از فوت به شکلی دیگر فرار می کردند. بسیاری از آن ها در طول سفر به علت بیماری و سوء تغذیه جان خود را از دست می دادند. کسانی که می مردند از کشتی به بیرون پرتاب شده است و طعمه کوسه ها شده است یا در دریا دفن می شدند. این کشتی ها را به نام کشتی های تابوتی می شناختند.

در طول قحطی بزرگ ایرلند در اواسط قرن شانزدهم، ده‌ها هزار خانواده ایرلندی گرسنه از این کشور فرار کرده و به آمریکا و کانادا مهاجرت کردند.

کشتی هایی که از اقیانوس اطلس جان سالم به در می بردند به ایستگاه قرنطینه در جزیره کوچکی در سی مایلی شهر کبک در کانادا می رسیدند. نخستین کشتی در ۱۷ مه ۱۸۴۷ با ۴۳۰ بیمار مبتلا به تب به آنجا رسید، چند روز بعد هشت کشتی دیگر هم رسیدند. یک هفته بعد هفده کشتی دیگر هم رسیدند و دو روز بعد تعداد کشتی ها به ۳۰ رسید با ده هزار مهاجری که در انتظار بودند. تا آخر ماه مه، ۴۰ کشتی مشمول بر ۱۴۰۰۰ مسافر یک صف ۳ کیلومتری را تشکیل می دادند.

دو هفته طول کشید تا یک دکتر آن ها را ببیند. بسیاری از ایرلندی های سالم که در این جزیره بودند در تماس با افراد بیمار به تیفوس مبتلا شده است و از پای در آمدند. از یک کشتی که با ۴۲۷ مسافر به این جزیره رسیده بود بعد از دوره انتظار تنها ۱۵۰ نفر زنده ماندند. از ۱۰۰۰۰۰ ایرلندی که در سال ۱۸۴۷ به شمال آمریکا سفر کردند، از هر پنج نفر، یک نفر بر اثر بیماری و سوء تغذیه جان خود را از دست دادند.

کشتی تابوت‌های قحطی بزرگ ایرلند

برترین ها

واژه های کلیدی: جزیره | مسافر | ایرلند | مسافران | اخبار گوناگون

کشتی تابوت‌های قحطی بزرگ ایرلند