یک فیزیکدان آلمانی در مقاله‌ای از طرحی به نام “بادبان مغناطیسی” صحبت کرده که می‌تواند جهت سفرهای دوردست فضایی از جمله آلفا قنطورس مورد استفاده قرار بگیرد.
نسل تازه ترمز فضاپیماها در سفرهای دوردست
عبارات مهم : ستاره
به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، نزدیکترین ستاره به زمین ستاره آلفا قنطورس است که چهار سال نوری از زمین فاصله دارد ولی با این وجود در حال حاضر امکانات بشر جهت سفر به این منظومه کافی نیست و یک سفر به آنجا با امکانات امروز دهها هزار سال به طول خواهد انجامید ولی پروژه هایی جهت ارسال فضاپیماهای بدون سرنشین کوچکی وجود دارد که بتوانند ظرف ۲۰ سال به آنجا برسند.
نسل تازه ترمز فضاپیماها در سفرهای دوردست
آلفا قنطورس یک ستاره دوتایی است که به همراه کوتوله سرخ پروکسیما قنطورس که بسیار کم نورتر است یک سامانه سه گانه را تشکیل می دهد. این سامانه، از همه ستاره ها به منظومه خورشیدی ما نزدیک تر است و با چشم غیرمسلح به صورت چهارمین ستاره درخشان آسمان شب دیده می شود. احتمال می رود که پروکسیما قنطورس به وسیله میدان گرانشی دو ستاره دیگر محدود شده است باشد. فاصله آلفا قنطورس از خورشید ۴٫۳۷ سال نوری هست. شعاع آلفا قنطورس A ۲۳ درصد از خورشید زیاد است و چگالی آن نیز ۱۰ درصد زیاد از خورشید ما است.
ستاره دوتایی آلفا قنطورس، از دو ستاره A و B تشکیل شده است که حدوداً هر ۸۰ سال یک بار گرد مدار خود می گردند. فاصله ستاره A از ستاره B در حدود ۲۳٫۷ واحد نجومی است که قابل مقایسه با فاصله سیاره اورانوس از خورشید هست. البته این فاصله، میانگینی از فاصله دو ستاره A و B است و به خاطر مدارهای بسیار ناهم مرکز این دو پیکر آسمانی، فاصله آن ها نسبت به هم میان ۱۱ تا ۳۵ واحد نجومی نوسان می کند.
یک فیزیکدان آلمانی در مقاله‌ای از طرحی به نام “بادبان مغناطیسی” صحبت کرده که می‌تواند جهت سفرهای دوردست فضایی از جمله آلفا قنطورس مورد استفاده قرار بگیرد.
به خاطر نزدیکی زیاد این دو ستاره به هم، ناحیه ای کوچک، در حدود دو واحد نجومی، میان ارزش وجود دارد که در آن گردش مداری حالتی پایدار دارد و بنابراین احتمال وجود سیارات در آن هست. این فاصله کم هم چنین باعث می شود که غول های گازی نتوانند در آن شکل بگیرند. ناحیه «زیست پذیر» رجل قنطورس نیز در همین محدوده قرار گرفته و شرایط در آن به گونه ای است که وجود موجودات زنده در آن را نمی شود منتفی فرض کرد و پژوهش ها و رصدهایی که تاکنون انجام شده است هنوز موفق به یافتن سیاره ای اطراف این سامانه ستاره ای نشده است ولی شبیه سازی های رایانه ای نشان می دهد که احتمال وجود یک سیاره در فاصله ۱٫۱ واحد نجومی (۱۶۰ میلیون کیلومتری) ستاره آلفا قنطورس B، زیاد است و مدار چنین سیاره ای می تواند دست کم در مدت ۲۵۰ میلیون سال پایدار بماند.
یک فیزیکدان تئوری آلمانی طرح جدیدی موسوم به “بادبان های مغناطیسی” ارائه کرده است که می تواند جهت تنظیم سرعت فضاپیماهای دوردست مورد استفاده قرار بگیرد.
در سال گذشته یک پروژه بزرگ جهت سفرهای فضایی دوردست به رهبری استفن هاوکینگ فیزیکدان مطرح، مارک زاکربرگ موسس فیسبوک و یوری میلنر کارآفرین روسی شروع شد و طرح های متعددی جهت ارسال فضاپیماهای کوچک به منظومه های ستاره ای رونمایی شد.
نسل تازه ترمز فضاپیماها در سفرهای دوردست
در تکنیک های تئوری مطرح شده است در این پروژه، از نانوفضاپیماهایی استفاده می شود که می توانند به سرعت هایی در حدود ۲۰ درصد سرعت نور برسند و سفرهایی که چندین هزار سال طول می کشند در عرض چند دهه انجام دهند.
چالشی که در برابر این فضاپیماهای کوچک و فوق سریع وجود دارد این است که بدون سیستم های ترمز کارآمد، متوقف کردن این فضاپیماها بسیار مسئله است و این نشان می دهد همانطور که سرعت اوج یک ضرورت جهت انجام سریع سفرهای فضایی است به همان اندازه سیستم ترمز نیز اهمیت دارد.
یک فیزیکدان آلمانی در مقاله‌ای از طرحی به نام “بادبان مغناطیسی” صحبت کرده که می‌تواند جهت سفرهای دوردست فضایی از جمله آلفا قنطورس مورد استفاده قرار بگیرد.
در فضاپیمای سبک وزنی که در محیطی با چگالی فوق العاده با سرعت بالای ۶۰ هزار کیلومتر بر ثانیه حرکت می کند نیاز به سامانه ترمز قدرتمند بسیار تعیین کننده است.
“کلودیوس گراس”(Claudius Gros) استاد فیزیک آلمانی که در دانشگاه گوته فرانکفورت فعالیت می کند در مقاله ای به توضیح این عنوان پرداخته است که چطور می توان با استفاده از بادبان های مغناطیسی سرعت این فضاپیماهای نانویی را کنترل کرد.
نسل تازه ترمز فضاپیماها در سفرهای دوردست
این بادبان ها از حلقه ابررسانایی ساخته می شود که می تواند تا شعاع ۵۰ کیلومتر باز شده است و حلقه عظیمی ایجاد کند که میدان مغناطیسی قدرتمندی در مرکز آن به وجود می آید و می تواند طبق قاعده دست راست در فیزیک نیرویی در خلاف جهت حرکت فضاپیما ایجاد کند و سرعت آن را کم کردن دهد.
گراس اعتقاد است با وجود تراکم فوق العاده پایین ذرات در این فضا، این روش همچنان کارآمد است و با اینکه چگالی ذرات در حدود ۰٫۰۰۵ تا ۰٫۱ ذره در سانتی متر مکعب هست، می توان سرعت فضاپیما را کم کردن داد و البته این کم کردن به معنای رسیدن به سرعت ۱۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه است که همچنان ۵۰ برابر زیاد از سرعت فضاپیمای “وویجر”(Voyager) است.
این طرح می تواند جهت ارسال میکروارگانیسم های زنده به سیارات دوردست نیز مورد استفاده قرار بگیرد تا با استفاده از بادبان مغناطیسی سرعت ورود فضاپیما به جو سیارات کم کردن یافته و خطر کمتری میکروارگانیسم ها را ترساندن کند.
این مقاله در Physics Communications منتشر شد.
واژه های کلیدی: ستاره | سفرهای | استفاده | اخبار علمی و آموزشی
