پژوهشگران دانشگاه مراغه نانوکامپوزیت پلیمری را تولید کردند که قادر است شکل اولیه خود را به خاطر بسپارد و بعد از دو نوع عوض کردن شکل، مجدداً به حالت اولیه‌اش با
ساخت ماهیچه های مصنوعی با نانوکامپوزیت های حافظه دار
عبارات مهم : حافظه
به گزارش ایسنا، پلیمرهای حافظه دار به دسته ای از مواد هوشمند اطلاق می شود که قادر هستند بعد از عوض کردن شکل به کمک یک عامل بیرونی مانند دما یا الکتریسیته، مجدداً شکل اولیه خود را به دست آورند. این گونه مواد با توجه به فواید منحصر به فردشان توجه بسیاری از محققان را در حوزه های متفاوت علم از جمله زیست پزشکی و رباتیک به خود جلب کرده اند.
ساخت ماهیچه‌های مصنوعی با نانوکامپوزیت‌های حافظه‌دار
فناوری نانو نیز به پیشرفت هرچه زیاد کاربرد این مواد کمک شایانی کرده هست، به گونه ای که پژوهشگران دانشگاه مراغه نانو کامپوزیتی را تولید کردند که قادر است شکل اولیه خود را به خاطر بسپارد.
دکتر محمد سبزی، عضو هیأت علمی دانشگاه مراغه ضمن مقایسه تمایز پلیمرهای حافظه دار سنتز شده است در این طرح با پلیمرهای حافظه دار متداول، گفت: پلیمرهای حافظه دار متداول عمدتا دارای حافظه دوگانه هستند، به این معنی که قادر هستند فقط دو حالت را به خاطر بسپارند که یک حالت دائمی و یک حالت موقتی است.
پژوهشگران دانشگاه مراغه نانوکامپوزیت پلیمری را تولید کردند که قادر است شکل اولیه خود را به خاطر بسپارد و بعد از دو نوع عوض کردن شکل، مجدداً به حالت اولیه‌اش با
وی اضافه کرد: در این پژوهش یک نانوکامپوزیت دارای سه حالت حافظه سنتز شده است است که یک حالت مربوط به شکل دائم و دو حالت دیگر مربوط به شکل موقت است.
به گفته این محقق، در این پژوهش با اضافه کردن نانوصفحات گرافن به یک زمینه پلیمری به این مهم دست پیدا کرده ایم. کاربرد نهایی این نانوکامپوزیت در ساخت حسگرها، رباتیک و ماهیچه های مصنوعی است.
سبزی با بیان اینکه این نانوکامپوزیت پلیمری دارای خاصیت زیست تخریب پذیری هست، ادامه داد: جهت مثال اگر از این نانوکامپوزیت جهت ساخت استنت های گشاد کننده عروق استفاده شود، نیاز به عمل جراحی ثانویه جهت خارج کردن آن از رگ نیست، چون استنت به مرور وقت درون بدن تجزیه می شود.
ساخت ماهیچه‌های مصنوعی با نانوکامپوزیت‌های حافظه‌دار
این محقق ادامه داد: از دیگر کاربردهای این پلیمر حافظه دار، استفاده آن به عنوان داربست بخصوص داربست سلول های استخوانی هست. به طوری که این پلیمر در حالت صاف وارد محل شکستگی و آسیب دیده می شود و با اعمال محرک شکل محل آسیب دیده را به خود می گیرد و آنجا را کاملا پر می کند و با رشد سلول های استخوانی روی این داربست پلیمری، محل آسیب دیده با سرعت و بازدهی بالاتری ترمیم می شود.
عضو هیات علمی دانشگاه مراغه با بیان اینکه پلی لاکتیک اسید از استحکام و مدول بالایی برخوردار هست، ولی این پلیمر بسیار شکننده است و توانایی عوض کردن شکل کافی جهت بسیاری از کاربردهای حافظه شکلی را ندارد، خاطر نشان کرد: از طرفی پلی وینیل استات پلیمری با مدول و استحکام پایین هست، ولی دارای توانایی عوض کردن شکل بسیار بالایی هست. این دو پلیمر در تمام درصدهای وزنی قابل امتزاج هستند. بنابراین با آلیاژسازی این دو پلیمر یک آلیاژ حافظه دار با فواید مکانیکی مطلوب و دمای انتقال شیشه ای دلخواه (نزدیک به دمای بدن) طراحی شده است است.
پژوهشگران دانشگاه مراغه نانوکامپوزیت پلیمری را تولید کردند که قادر است شکل اولیه خود را به خاطر بسپارد و بعد از دو نوع عوض کردن شکل، مجدداً به حالت اولیه‌اش با
وی، اضافه کردن نانوصفحات گرافن به این آلیاژ را موجب اصلاح فواید مکانیکی و واکنش‌ها حافظه داری این آلیاژ دانست و ادامه داد: این امر موجب شد تا از حافظه داری دوگانه به واکنش‌ها حافظه داری سه گانه ارتقاء یابد. همچنین رسانایی الکتریکی بالای گرافن باعث شده است آلیاژ نهایی علاوه بر حساسیت به دما، نسبت به جریان الکتریکی نیز حساسیت داشته باشد.
به گفته وی بر اساس نتیجه های آزمون های انجام شده، افزودن نانوصفحات گرافن به آلیاژ پلیمری پلی ونیل استات پلی لاکتیک اسید موجب بروز دو دمای انتقال شیشه ای مجزا و در نتیجه ایجاد ساختار حافظه داری سه گانه می شود.
ساخت ماهیچه‌های مصنوعی با نانوکامپوزیت‌های حافظه‌دار
این طرح از سوی دکتر محمد سبزی، عضو هیات علمی و مسعود بابا احمدی، دانش آموخته مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه مراغه و دانشجوی کنونی مقطع دکترای پژوهشگاه پلیمر اجرایی و نتیجه های آن در مجله ACS Applied Materials & Interfaces با ضریب تأثیر ۷.۵۰۴ انتشار یافته است.
واژه های کلیدی: حافظه | مراغه | دانشگاه | اخبار علمی و آموزشی
