جست وجوی امید در پستوی زندگی

عبارات مهم : ایران

«بیست ویک روز بعد»، ساخته محمدرضا خردمندان از جنس آثاری است که امید، کلیدواژه مهم آن هست. در دوره ای که کمدی های نخ نما شده است و ملودرام های اجتماعی و سیاسی با تلخی زیاد در جان مخاطب می نشیند و مخاطب را از تلاش جهت رسیدن به دنیایی بهتر منصرف می کند، «بیست ویک روز بعد» شاید از معدود آثاری است که مشق امید و تلاش می کند و در این شرایط از نشان دادن ذوق زندگی کردن در قامت قهرمان نوجوان خود غافل نمی شود.

داستان فیلم اول محمدرضا خردمندان البته از مفاهیم و واژه های انسانی دیگر هم صحبت می کند. از اینکه چطور می توان در میان غبار تمام بدبیاری ها از دریچه سینما به رؤیاها رنگ واقعیت بخشید. درواقع عنصر «سینما» و تلاش مرتضی جهت ساختن فیلم نمی گذارد از داشتن پرسشها شخصی دیگر مانند مریضی مادرش از ادامه مسیر زندگی باز ایستد و این درست درس خوب زیستن در جهانی است که زیستن بدون مسئله را در نوع نگرش افراد باید جست وجو کرد تا در عوامل بیرونی و ظاهری.

روایت پلکانی و قطره چکانی قصه فیلم در چیدمان مهندسی شده است فیلم نامه آن قدر به وضوح تظاهر می کند که مخاطب زیاد از آنکه از دیدن صحنه های بعدی غافلگیر شود از تماشای آن درست در وقت صحیح خود لذت می برد.

این لذت بردن از تماشای قصه ای بدون پیچیدگی های معمول و مدشده در سینمای کشور عزیزمان ایران غنیمتی است که نشان می دهد خردمندان، مسیر فیلم سازی خود را نه از روی اجبار که با آگاهی گزینش کرده است و در این مسیر از تمامی ابزار سینما بهره می برد. از عنصر صدا جهت جلوبردن قصه و نشان دادن التهاب لحظه های حساس که در بعضی مواقع موسیقی فیلم نیز به کمک آن می آید تا استفاده از بازی خوب بازیگران فیلم که همگی کنترل شده است و بدون ادا شکل گرفته است.

ساره بیات با وجود آنکه نقش زنی از طبقه پایین جامعه را بازی می کند ولی با بازی او در نقش های مشابه از جمله «جدایی نادر از سیمین» تفاوت های عمده ای دارد و این نشان از هوشمندی بازیگر و کارگردان جهت نیفتادن به ورطه تکرار دارد. مهدی قربانی نوجوان فیلم با وجود دومین تجربه حرفه ای خود گزینش درستی جهت نقش است به نحوی که صورت و نوع میمیک صورتش جهت بازی در چنین نقشی بسیار به کمکش آمده و خردمندان آگاهانه به سراغ او رفته است.

اتفاق مثبت و پیش برنده فیلم «بیست ویک روز بعد» ولی فارغ از تمامی آنچه گفته شد، تنها شاید یک مؤلفه واضح داشته باشد. دوربین شاداب و پرجنب وجوش علیرضا برازنده که نشان می دهد گزینش یک فیلم بردار جوان جهت چنین فیلمی با پیشنهادهای تازه ای در خلق تصویرهای روبه روست. صحنه های قطار را به یاد بیاورید و صحنه دویدن مرتضی را.

برازنده نشان داده است یکی از عالی ترین فیلم بردارهای نسل تازه سینمای کشور عزیزمان ایران است که در خلق تصویر خیلی تظاهر نمی کند و در خدمت درام فیلم پیش می رود.

«بیست ویک روز بعد» درست در زمانی که تب ساخت فیلم هایی متأثر از سینمای فرهادی در بین جوانان، جرئت ساخت فیلم در فضاهای متفاوت را گرفته هست، به سینمای کشور عزیزمان ایران یادآوری می کند که می توان فیلمی ساخت که قهرمانش در پی رسیدن به حقیقت بزرگ زندگی اش حتی ذره ای از ناملایمات دنیا خسته نمی شود و نمی گذارد کژی های زندگی ذره ای روی اراده اش تأثیر بگذارد.

جست‌وجوی امید در پستوی زندگی

روزنامه شرق

واژه های کلیدی: ایران | زندگی | سینما | مخاطب | سینمای | اخبار فرهنگی و هنری