کودکان کار از «ون» می ترسند/ کثیف ترین کار این است که کار اجتماعی را سیاسی کنیم

عبارات مهم : فرزند

طرح «ساماندهی و جذب کودکان کار و خیابان» از اواسط شهریور شروع شده است هست. مجریان این طرح استانداری، فرمانداری و شهرداری پایتخت کشور عزیزمان ایران هستند و بهزیستی هم به عنوان شرکت همیار و پذیرنده فرزند های جذب شده است با آنها همکاری می کند.نحوه اجرای این طرح به اعتراض های رسانه ای بسیاری دامن زد.

کثیف‌ترین کار این است که کار اجتماعی را سیاسی کنیم ، کودکان کار از «ون» می‌ترسند

فعالان حوزه کودک گزارش دادند مأموران شهرداری با «ون» های مخصوص، فرزند ها را در خیابان دنبال می کنند و آنها را با اجبار به مراکز اقامتی بهزیستی می برند. مراکزی مثل یاسر و بهاران. همین فعالان در گفت وگو با رسانه ها اعلام کردند در بازدیدشان از این مراکز فرزند های جمع آوری شده است در اوضاع نامناسبی نگهداری می شده است اند و با تضرع و گریه از آنها خواسته اند نزد خانواده هایشان برگردند.

روزنامه کشور عزیزمان ایران در میزگردی به واکاوی ابعاد متفاوت طرح، دلایل اجرای ضربتی آن و ارائه راهکارهای جایگزین جهت متوقف کردن تناوب بازتولید کودکان کار پرداخت ولی میهمان های حاضر در میزگرد زیاد از اینکه به فکر راهکارها باشند تلاش کردند نوک تیز انتقادات را متوجه دیگری کنند.«روزبه کردونی، مدیر کل دفتر امور آسیب های اجتماعی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی»، «احمد خاکی، معاون اجتماعی بهزیستی استان تهران»، «رضا قدیمی، مدیر عامل شرکت خدمات اجتماعی شهرداری تهران»، «فاطمه اشرفی، مدیر عامل انجمن حامی (حمایت از زنان و کودکان پناهنده)»، «طاهره پژوهش، فعال حقوق کودک» و «میترا امام، فعال حقوق کودک و عضو شورای اجرایی انجمن پرنده درخت کوچک»در این میزگرد حضور داشتند.

طرح «ساماندهی و جذب کودکان کار و خیابان» از اواسط شهریور شروع شده است هست. مجریان این طرح استانداری، فرمانداری و شهرداری پایتخت کشور عزیزمان ایران هستند و بهزی

طرح جذب، ساماندهی و شناسایی کودکان خیابان سال هاست که در کشور اجرا می شود ولی این بار با مخالفت های زیادی روبه رو شد. به نظر شما چه عاملی باعث این حجم از مخالفت ها شد؟

اشرفی: فکر می کنم قبل از اینکه وارد بحث شویم بهتر است به چند فرضیه یکسان اشاره کنم تا به یک اتفاق نظر یکسان برسیم. به هر حال کودکان که گروه نشانه و مخاطبان مهم ما هستند آسیب پذیرترین قشر اجتماع هستند که باید مورد حمایت همه جانبه قرار بگیرند.

چراکه براساس قانون اساسی و نظام اجتماعی عمومی، ورود کودکان به عرصه کار و خیابان نشان از یک اختلال اجتماعی یا اقتصادی دارد. همچنین نشان دهنده این است که یک نوع کاستی در مسیر طبیعی رشد کودک ایجاد شده است هست. از طرفی آسیب های جدی، پایدار و مزمنی همراه با ورود کودک به خیابان ایجاد می شود که نه فقط این کودک بلکه جامعه اطراف را نیز متأثر می کند.اما متأسفانه امروز در جامعه روز به روز شاهد اوج رفتن قیمت کودکان کار و خیابان هستیم و این قضیه نه فقط در پایتخت کشور عزیزمان ایران بلکه در شهرهای کوچک هم خودش را نشان می دهد. بخشی از این اتفاق می تواند ناشی از گسترش حاشیه نشینی باشد یا وابسته به مهاجرت ها و اختلالاتی که در نظام اقتصادی ایجاد شده است که موجب می شود کودک همراه با خانواده به شهر آمده و به علت نا سازگاری با جامعه محلی کم کم به سمت بازار کار کشیده شود.

وزارت کشور در هفته های اخیر، براساس اداره فوریت های خدمات اجتماعی که استناد می کند به «مصوبه ۸۰ نشست اجتماعی کشور سال ۹۳ با عنوان ساماندهی متکدیان و آسیب دیدگان اجتماعی» شروع کرده به جمع آوری فرزند هایی که سر چهارراه ها هستند و ما به عنوان یک آسیب به آنها نگاه می کنیم و بودن آنها در خیابان جهت ما هم دلواپس کننده هست. در یک طرح عجولانه، غیرکارشناسی و بدون مطالعه این فرزند ها را جمع می کنند.

کثیف‌ترین کار این است که کار اجتماعی را سیاسی کنیم ، کودکان کار از «ون» می‌ترسند

البته دوستان معتقدند جذب است نه جمع آوری ولی حالا اگر بخواهیم متعادل بیان کنیم و بین دستگیری و جذب گزینش کنیم می گوییم جمع آوری. به هرحال چیزی که ما دلواپس آن هستیم یکی چالش هایی است که در این طرح وجود دارد چون به نظر می رسد نگاه و رویکرد این طرح یک نگاه کاملاً فیزیکی، غیرکارشناسی اجتماعی و یک نگاه سخت افزاری هست. در واقع ما جهت حل یک مسأله و پدیده اجتماعی رویکردی امنیتی اتخاذ کرده ایم. متأسفانه این طرح از سال ۸۴ با اشکالاتی که دارد به طور متناوب اجرا می شود. یعنی یک هفته فرزند ها جمع آوری و بعد کودکان چند روزی در مراکز اقامتی نگهداری می شوند و دوباره برمی گردند به خیابان.

حتی آمار نشان می دهد که بعضی کودکان جهت بیستمین بار به مرکز آورده شده است اند که این می تواند نشان دهنده این امر باشد که یک بخشی از کار اشکال دارد.یعنی یا مسئله خانواده استمرار پیدا کرده یا زور و اجبار باندهاست و…و در کل نشان دهنده این است که ما نه در شناسایی باندها که فرزند ها قربانی آن بودند موفق بوده ایم، نه ساماندهی اجتماعی مناسبی از آن خانواده ای که کودک در آن زندگی می کند به عمل آورده ایم.

طرح «ساماندهی و جذب کودکان کار و خیابان» از اواسط شهریور شروع شده است هست. مجریان این طرح استانداری، فرمانداری و شهرداری پایتخت کشور عزیزمان ایران هستند و بهزی

مشکل این طرح این است که تنها در فاز اول که مرحله جمع آوری است می ماند و دستاوردهایی که در طول این سال ها انجام شده است هیچ کدام مورد استفاده قرار نمی گیرد.ما دلواپس این داستان هستیم که خیلی وقت ها این طرح های پر سر و صدا شروع می شود ولی تاریخ مصرف های مقطعی دارد که به نتیجه نمی رسد و در واقع با این کار ما آسیب را مزمن و عمیق تر می کنیم.

یعنی پرسشها کودکان و آسیب هایی که وجود دارد با اجرای این گونه طرح ها عمیق تر می شود؟

کثیف‌ترین کار این است که کار اجتماعی را سیاسی کنیم ، کودکان کار از «ون» می‌ترسند

اشرفی: بله به نظرم زیرزمینی تر می شود.

آیا تاکنون ضعف ها و نقاط قوت این گونه طرح ها آسیب شناسی شده؟ ببینید الان ما عملاً می بینیم که خیلی از این کودکان کسانی هستند که خانواده دلواپس است که حتی این فرزند ها را به مدرسه بفرستد چون خیلی از کسانی که در این طرح دستگیر شده است اند کارت حمایت تحصیلی، پاسپورت و… دارند یعنی ما آن اعتمادی را که تلاش می کنیم کودکان اتباع در جامعه ایرانی پیدا کنند از آنها سلب می کنیم. پاک کردن اصل مطلب و صورت مسأله موجب می شود در آینده با انبوهی از نوجوانانی روبه رو شویم که مجموعه ای از عقده های فروخورده هستند که هیچ جا میدان بروز پیدا نکرده اند.

کردونی: عنوان بحث میزگرد روزنامه کشور عزیزمان ایران راجع به طرحی است که در پایتخت کشور عزیزمان ایران در حال اجرا هست. لذا نمی خواهم در رابطه با حمایت اجتماعی از کودکان کار و خیابان و راهکارهای مواجهه با این مسأله صحبت کنم. می خواهم راجع به طرحی که الان در حال اجراست براق بگویم که نظر ما چیست. براساس آنچه در مصوبه فرمانداری پایتخت کشور عزیزمان ایران قید شده است هست، این طرح خاص متکدیان و معتادان متجاهر است بعد جامعه نشانه طرح، معتادان متجاهر و متکدیان است به هیچ عنوان اسمی از کودک در این مصوبه نیست ونیامده. ولی در اجرای این طرح، کودکان هم مورد شمول این طرح قرار گرفتند که اینجا محل جدی اعتراض وزارتخانه است که اعلام کردیم باید کودکان کار و خیابان از شمول این طرح جدا شوند.

یعنی دراین طرح سن تعریف نشده؟

کردونی: توضیح می دهم، ببینید ما دو آیین نامه داریم، یکی آیین نامه ساماندهی متکدیان که تعریف کرده که متکدی، ولگرد و بی خانمان چه کسانی هستند. این آیین نامه وظیفه شهرداری را سه چیز تعریف کرده. شهرداری موظف است نسبت به شناسایی و جمع آوری وتحویل افراد عنوان این مصوبه به مجتمع اقدام کند که در واقع مجری جمع آوری این افراد شهرداری بوده. ولی در آیین نامه ساماندهی کودکان خیابانی که ما عنوان آن را به شورای حمایت اجتماعی از کودکان کار و خیابان عوض کردن دادیم، اصلاً جمع آوری کودک نداریم و قرار نیست کسی کودک را با «ون» جمع آوری کند. در واقع اول باید تحت عنوان فرآیند جذب، کودک خیابان به وسیله مددکار شناسایی و با او ارتباط ایجاد شود تا اعتمادش جلب شود و بعد به او خدماتی که قرار است ارائه شود و درنهایت وارد فرآیند توانمند سازی شود. شرکت بهزیستی با همکاری مؤسسات خیریه این کار را باید انجام دهد.

بنابراین در این طرح فعلی نباید کودکان هم مورد شمول قرار می گرفتند که متأسفانه قرار گرفته اند. الان در مرکز یاسر از ۱۷۰ نفری که هستند تنها شاید ۱۰ نفر متکدی بودند. بنابراین اگر قرار است اجرای این طرح ادامه پیدا کند کودکان باید ازشمول آن خارج شوند. خب این نقد فنی و قانونی ما به طرح است.از طرفی، اسناد اوج دستی و تقسیم کار آسیب های اجتماعی می گوید که در بحث کودکان کار وزارت تعاون متولی است یعنی اگر در استان پایتخت کشور عزیزمان ایران فرمانداری می خواهد در حوزه کودکان وارد شود ما باید مطلع باشیم. نمی شود که مسئولیت را بدهید به یک وزارتخانه و ما از اجرای آن بی اطلاع باشیم.

این طرح مدت هاست اجرا می شود آیا الان معترض هستید؟

کردونی: آنچه الان در پایتخت کشور عزیزمان ایران اجرا شده است مستند به مصوبه مرداد ماه فرمانداری پایتخت کشور عزیزمان ایران است.

یعنی معتقدید تداخلی دراجرای طرح ها صورت گرفته؟

کردونی: ببینید ما سه عنوان را باید جدا کنیم.آنچه وزارتخانه و بهزیستی راجع به کودکان کار وخیابان انجام می دهد که چندین سال است دارد انجام می شود. ما در بحث بازماندگی از تحصیل کودکان ذیل کودکان کار در ۵ استان با بیش از ۱۲۰مؤسسه خیریه کار می کنیم بعد آنچه راجع به کودکان کار و خیابان انجام می شود یک مقوله است.

آنچه راجع به معتادان متجاهر انجام می شود یک مقوله دیگراست و آنچه در پایتخت کشور عزیزمان ایران انجام می شود همان طرحی است که اشاره شد و اشکالاتی هم به آن وارد است.اول اینکه نباید کودکان را همراه با متکدیان و معتادان متجاهر جمع می کردند. نقدی دیگر که به آن وارد است این است که، شما که کودکان را جمع می کنید براساس آیین نامه، مراکز بهزیستی فقط ۲۱ روز می توانند آنها را نگهداری کنند. آنجا خدمات توانمند سازی باید ارائه دهند. خب اگر جمع کنید و قرار است بعد ۲۱ روز رهایش کنید بعد چه اتفاقی می افتد؟ به نظر می رسد به طرح های این چنینی که قبلاً هم انجام شده است یک نقد وارد است نه می گویم خوب و نه می گویم بد. اصلاً چند سطر به ما بدهند که این طرح ارزیابی شده است و تأثیر اجتماعی آن دیده شده؟ و نقد بعدی اینکه از طرحی که با این ابعاد در شهر پایتخت کشور عزیزمان ایران قرار بود انجام شود ما مطلع نبودیم. از تمام «ان.جی.او»های کودک بپرسید کدام یک شریک تصمیم گیری بودند چه در اجرا و چه در تصمیم گیری؟ شما نمی توانید طرحی را در عنوان اجتماعی اجرا کنید بدون اینکه شرکای اجتماعی را در تصمیم گیری دخالت دهید.

پژوهش: سؤال این جاست که این فرآیند توانمند سازی واقعاً چطور اجرا می شود؟ طی این مدت که فرزند ها به مراکز بهزیستی آمدند و رفتند ۱۶ هزار پرونده در مرکز یاسر داشتیم. آیا تا الان خود بهزیستی این طرح را مورد ارزیابی قرار داده که چند درصد فرزند ها در واقع از تناوب کار خارج شدند؟

خاکی: بهزیستی چیزی در حدود ۷هزار و ۶۵۱ نفر کودک زیر ۱۸ سال چه دختر و چه پسر در مراکز دولتی، غیر دولتی و شبه خانواده نگهداری می کند که اکثر آنها فرزند هایی هستند که با کمک شرکای اجتماعی، شرکت های مردم نهاد، مؤسسات و «ان.جی.او» ها کار می کنند و تمام استانداردهای مورد نیاز در آنها جهت نگهداری کودک رعایت می شود.

شاید اصل سیاست بهزیستی در نگهداری فرزندان از ابتدا مراکز بود ولی به دنبال شبه خانواده کردن و در واقع مرکززدایی بود. امروز هم در جهت واگذاری کودکان به خانواده تلاش می کند که اگر به آمار نگاه کنیم نسبت به سال قبل ۳۵ درصد زیاد کردن فرزند خواندگی داشتیم چون معتقدیم فرزندان باید در کنار خانواده باشند یعنی در هر موضوعی به دنبال ایجاد مرکز و اینکه فرزند ها را به مراکز ببریم نیستیم. سیاست بهزیستی مرکز زدایی است.

اگر این تعداد کودک در مراکز ما نگهداری نمی شدند شاید حالا پایتخت کشور عزیزمان ایران بیش از اینها درگیر پرسشها بود. وارد شرح نمی شوم ولی می گویم که از این ۷ هزار و ۶۵۱ نفر، هزار و ۱۰۰ نفر به خانواده واگذار شده است و ۲ هزار نفر هم به صورت طرح امدادبگیر در اختیار دوستان و وابستگان قرار داده شده است است.

اما راجع به کودکان کار، ببینید ما طبق آن استانداردها و بخشنامه هایی که به بهزیستی ابلاغ شده است با کمک ۱۸ «ان.جی.او» بسته های خدماتی و حمایتی به کودکان ارائه می کنیم. آن چیزی که اشاره کردید ۱۶ هزار پرونده وجود دارد جهت تک تک فرزند ها پرونده با مشخصات آنها وجود دارد که اخیراً هم با کمک شهرداری دو سیستم اسکن قرنیه تعبیه شده. دیدار از منزل، ارزیابی روانی کودک و بررسی صلاحیت سرپرست کودک خیابان و… از دیگر کارهایی است که جهت این کودکان انجام می شود. عنوان بسته سوم خدمتی ما مربوط به خدمات کم کردن آسیب مثل راه های آموزش پیشگیری از ایدز و… است چون بسیاری از فرزند ها با انواع امراض روبه رو هستند. حتی «ان. جی او. ها» اعلام می کنند که ۸۰ درصد فرزند ها به نوعی با یک بیماری روبه رو هستند آن هم به علت شرایط نامناسبی که قبلاً با آن روبه رو بودند. یعنی می خواهم بگوییم آنچه باید در قالب بسته های خدماتی و حمایتی انجام شود الان صورت می گیرد.

در واقع می خواهم بگویم که ما جهت اجرای این طرح با «ان.جی.او» ها جلسات متفاوت تدوین آیین نامه داشتیم، علاوه براینکه «ان.جی. او»ها، مجری خیلی از برنامه ها هم در سیاستگذاری وهم در اجرا هستند آنگونه که می گویید نقش ندارند نیست. اتفاقاً «ان.جی. او»ها، سیاستگذار برنامه های ما هستند. این ها جهت کودکان خیابانی است که ما جهت شناسایی و جذب تخصصی جهت آنها برنامه داریم و بگیر و ببند و دستگیری و… اصلاً وجود ندارد. ولی راجع به طرحی که الان مدتی است در حال انجام هست، ببینید جلساتی در فرمانداری انجام شد تا به یک زبان یکسان برسیم.

این برنامه تحت عنوان دستورالعمل وزیر کشور با عنوان راه اندازی «مجتمع فوریت های خدمات اجتماعی» شهر پایتخت کشور عزیزمان ایران در هفتادمین نشست شورای اجتماعی کشور مصوب شده است و به استانداری و بعد به فرمانداری اعلام شده است هست. شما برگردید به یک ماه قبل که همه معترض بودند آیا فرزند ها در خیابان هستند و حتی گزارش هایی شکل گرفت که علت این امر کم کاری دستگاه هاست و اجرا نکردن این بخشنامه باعث شده است فرزند در خیابان باشد و جالب اینکه خیلی از «ان.جی.او» ها هم معترض بودند که آیا کودکان در خیابان هستند.

نقدی که به طرح وارد است اینکه آیا در طرحی که جهت متکدیان و معتادان متجاهر تدوین شده است کودکان هم مورد شمول قرار گرفته اند؟

خاکی: توضیح خواهم داد. اتفاقاً در جلساتی که برگزار شد، جلسه معتادان متجاهر جدا بود، دررابطه با متکدیان هم جلسه برگزار شد یعنی جهت کودکان متکدی که قدشان به ماشین هم نمی رسد و روز به روز قد آنها کوچک تر می شود و به نوعی ابزار هستند و مورد سوء استفاده قرار می گیرند. البته باندهایی هستند که در کنار اینها هستند و هیچ امکاناتی به فرزند ها نمی دهند. این مباحثی بود که طرح براین اساس در فرمانداری شکل گرفت و چند جلسه اضطراری هم جهت آن برگزار شد.

کردونی: هم موضع وزارتخانه را می گویم و هم موضع بهزیستی را، نباید کودکان خیابان مشمول این طرح می شدند.

خاکی: نه کودکان خیابان نبود.

کردونی: بعد آیا مشمول بر شدند؟

خاکی: توضیح می دهم.

کردونی: حرف ما این است اگر شده است اشتباه بوده باید اصلاح شود تعارفی وجود ندارد. براساس بند یک مصوبه فرمانداری، می بایست جمع آوری معتادان و متکدیان شروع می شد. آیین نامه ساماندهی متکدیان خیلی روشن تعریف کرده ولی در اجرا این انحراف صورت گرفته و از نظر من باید اصلاح شود.برای استمرار طرح نیز به فرمانداری ابلاغ شده است کودکان کار از شمول طرح خارج هستند. به هر حال هر گونه طرح در مورد کودکان باید متکی بر سیستم جذب و توانمند سازی باشد.

پس شما معتقدید که نباید کودکان در طرحی که مربوط به جمع آوری معتادان متجاهر و متکدیان بود ورود پیدا می کردند ولی با جذب و شناسایی کودکان خیابان که طرح دیگری است مشکلی ندارید؟

کردونی: بله موضع ما راجع به این طرح که اجرا شده است مشخص شد. ولی راجع به کودکان کار وخیابان، ببینید در بحث کودکان کار وخیابان ما باید برنامه های حمایتی اجتماعی داشته باشیم. ما باید بپذیریم که پدیده کودک کار و خیابان پدیده ای نیست که تنها در کشور عزیزمان ایران وجود داشته باشد بلکه در دنیا هم نمونه هایی دارد. من اعتقاد دارم سه رویکرد مورد نیاز است که هر کدام از این رویکردها یک سیستم سیاستی می خواهد اگر می گویید کودک ترساندن محور است باید جمع کنید، اگر قربانی است باید به او حق مسکن و تغذیه دهید ولی اگر پذیرفتید کودکان کار و خیابان شهروندانی هستند که حق شهروندی آنها مورد تجاوز قرار گرفته است آن وقت ما نمی توانیم درمواجهه با یک پدیده پیچیده اجتماعی، اقتصادی و گاهی هم امنیتی عنوان را تقلیل دهیم به جذب یا جمع آنها از کف خیابان. اولاً باید فکر کنیم که علت های بروز کودک خیابان چیست و جهت آن سیاست واحد داشته باشیم.یکی از سیاست هایی که ما اجرا کردیم باز گرداندن کودکان به تحصیل بود چون باورمان بر این است که یکی از علت های بازماندن از تحصیل بروز کودک کار و خیابان هست. از طرفی یک واقعیت اجتماعی است و باید پذیرفت مگر دنیا توانسته آن را حل کند. سیستم حمایتی می خواهد یعنی این فرزند ها باید از لحاظ بهداشتی، غذایی، آموزش وحقوقی مورد حمایت قرار گیرند.

قدیمی: ببینید اینها همه صحبت هست. هر چه می خواهم چیزی نگویم نمی شود. این طرح ها همه کاغذپاره هست. آقای کردونی شما فقط شعار می دهید. آیین نامه را دو سال در کشو گذاشتید و کاری نکردید، اگر من بودم و این اوضاع کودکان کار را می دیدم هوار می کشیدم.

کردونی: شما می گویید که قانون کاغذ پاره است؟

قدیمی: اگر نبود که در این دو سال اقدام می کردید، اگر اجرایی بود که این همه سال نمی ماند.

کردونی: ببینید تفکری که می گوید من آیین نامه را قبول ندارم و تقسیم کار را قبول ندارم و قانون کاغذ پاره است حتماً در اجرای طرح های اجتماعی موفقیتی کسب نمی کند. نمی توان قوانین کشور را کاغذ پاره خواند و بنا بر تصمیم شخصی اقدام اجتماعی کرد. نتیجه این کارها از پیش معلوم است که شکست خورده است.

قدیمی: ببینید در عمل این اتفاق افتاد که سر چهارراه ها دیگر متکدیان مرد و زن نمی آمدند کار کنند چون می دانستند گشت فوریت های اجتماعی می آید و اینها را جذب و در مراکز نگهداری می کند. کسی که درآمدش بین ۴۰۰ هزار تومان تا ۴ میلیون تومان است آن توانمند سازی هم برایش کاغذ پاره هست. در کشوری که شغل نداریم به فرد سالم بدهیم، آیا کسی که ۴ میلیون درآمد دارد را می توانید توانمند کنید؟ اصلاً این شدنی است؟

پژوهش: یعنی متکدی ۴ میلیون تومان درآمد دارد؟

قدیمی: بله عکسش را هم دارم.می خواهم این را به مردم بگویید، ببینید آیین نامه ها ۳۰ سال بوده اجرا نشده، اگرنه وضع کودکان اینگونه نبود. مدد جو می آید بیمه نیست ما باید برویم بیمارستان و برایش میلیارد ها تومان پول خرج کنیم. سال گذشته دو و نیم میلیارد تومان شرکت ما به بیمارستان امام حسین پایتخت کشور عزیزمان ایران پرداخت کرد تا مددجویان را درمان کنیم.

کردونی: حرف هایتان را مستند کنید.

قدیمی: مستند می کنم. شما طبق قانون مددجویان را بیمه نکردید.

کردونی: مگر نگفتید قانون کاغذ پاره است؟

قدیمی: مغلطه می کنید.

کردونی: ببینید باید مبنای گفت و گو داشته باشیم، مبنای گفت و گو نظرات شخصی من و شما نیست.قانون و آیین نامه است که هیأت دولت آن را تصویب کرده نظرات شخصی من وشما نیست

قدیمی: ولی همان را هم اجرا نکردید.

کردونی: اتفاقاً این آیین نامه در دولت های نهم و دهم اجرانشد. در این دولت این شورا فعال شد نه تنها در سطح ملی بلکه در سطوح استان ها و شهرستان ها نیز فعال شد. در بیش از ۲۱ استان این شورا به عنوان عالی ترین شورای سیاستگذاری کودکان فعال شده است هست. البته خب شهرداری در جلسه شورای حمایت کودکان، شرکت نکرده است و لذا اطلاعی از روند امور ندارد. دوستان شهرداری پاسخ دهند آیا در جلسات شورای حمایت اجتماعی از کودکان شرکت نکرده اند؟

قدیمی: مگر می شود؟

کردونی: بله مستندات را ما اعلام خواهیم کرد.به مردم گزارش می دهیم.

پژوهش: بگویید چه کار کردید آقای قدیمی؟

کردونی: اگر کار شهرداری خوب بود آیا اعضای شورای شهر به شما تذکر دادند؟

قدیمی: خب تذکر در شورای شهر چیز طبیعی است.تذکر می دهند ما هم پاسخ می دهیم.

کردونی: کار شهرداری مورد نقد قرار گرفته، کارتان اشتباه بود این را بپذیرید.

قدیمی: ببینید ما مواجه شدیم با کودکان سر چهارراه که هیچ متولی ای ندارند، سنشان هم که روز به روز کمتر و قدشان هم کوتاهتر می شود. به مراجع قانونی اعلام کردیم که چه کنیم؟ چون ما وظیفه ای نداشتیم. رفتیم به استاندار گفتیم و ایشان گفتند آقای فرماندار وظیفه توست. گفتند آیا مصوبه مجتمع خدمات و فوریت های اجتماعی را اجرا نمی کنید آن را اجرا کنید.خب این دستورالعمل چه می گوید؟ می گوید هر مددجویی را دیدید باید غربالگری شود و هر سازمانی سهم خود را بردارد. مثلاً اگر اتباع است باید اداره اتباع تعیین وظیفه کند اگر بالای ۱۸ سال است شهرداری و اگر زیر ۱۸ سال است بهزیستی باید ساماندهی کند. ما به این کار اعتقاد داریم که کار درستی است قطعاً اشکالاتی هم دارد. در مداخلات اجتماعی در هر جای دنیا اشکالاتی هست. این آیین نامه ها کلیات را نوشته شرح را که ننوشته است.آیا جایی نوشته که کودک متکدی را چه کار کنید؟ راجع به این خلأها باید تصمیم گرفت. خب با معتاد متجاهر بالای ۶۵ سال چه کنیم؟ چون بهزیستی تنها زیر ۶۵ سال را نگهداری می کند. جهت وزارت بهداشت وظیفه شد که مرکزی جهت آنها ایجاد کند. خب اگر مادر وکودک با هم بودند چه کار باید کرد؟ در آیین نامه ها اینها نوشته نشده است.

پژوهش: خب تقاضای قانون کنید.

قدیمی: آفرین، آمدند و در مجتمع خدمات و فوریت های اجتماعی تصمیم گرفتند که شهرداری مکانی مخصوص مادر و کودک ایجاد کند که ما چند مرکز مجهز کردیم و در اختیار گذاشتیم. ببینید دستور العمل تاج سر است ولی ذیل آن مواردی در جامعه است که هیچ جا دیده نشده است.خب باید بین بد و بدتر یکی را گزینش کنیم. من اعتقاد دارم که کثیف ترین کار این است که کار اجتماعی را سیاسی کنیم.

کردونی: یعنی فرزند را باید با «ون» آورد؟

قدیمی: خب چه کار کنم پیاده بیاورم. «ون» صفر کیلومتر است.

چند درصد از این فرزند ها با میل خودشان سوار «ون های شهرداری» می شوند؟

قدیمی: اینها اکثراً باندی کار می کنند ما چند نقطه در پایتخت کشور عزیزمان ایران داریم که فرزند ها به صورت باندی کار می کنند.

پژوهش: آیا مدیر باندها را نمی گیرید؟چند نفر را دستگیر کردید؟

قدیمی: شما نگذاشتید کار به آنجا بکشد. تازه دو هفته است طرح شروع شده است البته من هیچ کاره این بحث هستم.

کردونی: شما آیا فکر می کنید هیچ کاره اید؟

قدیمی: شما متأسفانه فقط شعار می دهید و صحبت می کنید. ما گوشمان از این حرفها پر هست. ۳۰ سال است مدیر جمهوری اسلامی هستیم و از این صحبت ها زیاد شنیده ایم.الان نشسته اند می گویند این کار ایراد دارد، خب حرفتان درست از این به بعد چه کار کنیم؟

کردونی: اول اینکه کار غلطتان را اصلاح کنید و ادامه ندهید. بهتر است کاری انجام ندهیم تا یک کار غلط انجام دهیم.

قدیمی: کدام کار غلط؟

کردونی: آیا کودکان کار و خیابان را وارد عنوان متکدیان و معتادان متجاهر کردید؟

آیا بهزیستی قبول دارد این تداخل نباید صورت می گرفت؟

خاکی: بله.

قدیمی: این یک عنوان اجتناب ناپذیر هست، خب یک فرد را می گیری هم معتاد است هم متکدی.

خاکی: آقای کردونی آن کودکی را که در خیابان است شما به عنوان کودک خیابان می شناسید یا به عنوان کودک متکدی؟

کردونی: تا ما رویکردمان در مواجهه با آسیب های اجتماعی مشخص نشود حوزه مداخلاتمان هم روشن نمی شود، ما در حوزه کودکان کار و خیابان اول به یک اتفاق نظری نیاز داریم. اگر دوستان در شهرداری کودک خیابان را ترساندن می دانند من ترساندن نمی دانم، باید با هم صحبت کنیم اتفاقاً باید شعار دهیم که کودک ترساندن نیست.وقتی رویکرد مشخص شد سیاست های ما روشن می شود.۱۱ دستگاه باید بیایند در حوزه کودکان برنامه داشته باشند.در این حوزه ما دو اقدام مهم انجام دادیم که یکی بحث بازماندگی از تحصیل آنها بود.

قدیمی: واقعاً چه کار کردید؟

کردونی: ما می دانیم چه کار کردیم. شهرداری چه کار کرده؟

قدیمی: ما ۴ مرکز داریم که ۸۰۰دانش آموز با هزینه رایگان دارند در آنجا تحصیل می کنند و درمان می شوند.شما چه کردید؟

کردونی: این میزگرد جهت ارائه گزارش کار نیست. من تقاضا دارم در دو، سه محور سیاستگذاری شود.

قدیمی: شما که سیاستگذار نیستید.

کردونی: اتفاقاً قوانین و دستورالعمل هایی که البته شما آنها را کاغذ پاره می دانید وزارت رفاه را سیاستگذار می دانند. شما آنقدر دلیری نداشتید که مصاحبه کردید و گفتید شهرداری هیچ کاره است.

قدیمی: نه من مصاحبه نکردم، من هیچ حرفی نزدم.

کردونی: مصاحبه شما در اینستاگرام، تلگرام، شبکۀ اجتماعی فیس بوک و … هست.

قدیمی: من می گویم شعار ندهید مدتی است فقط حرف های خوبی می زنید.

امام: ببینید تقریباً دو سال ما در خدمت وزارت رفاه بودیم و با جلساتی مداوم آیین نامه ای را تدوین کردیم جهت حمایت های اجتماعی از کودک کار و در آن در نظر گرفته شد که وظیفه هر ارگانی در برابر کودک کار چیست و چه کاری باید انجام شود. ما حتی آنقدر پیگیر این کار بودیم که شاید جلسات ما به ۸ ساعت در روز می کشید که این آیین نامه نوشته شود، بعد این آیین نامه در اختیار آقای کردونی قرار داده شد تا با ارگان های متفاوت در تماس باشند که بعضی این آیین نامه را امضا کردند و بعضی امضا نکردند و متأسفانه این آیین نامه رها شد، بعد از چند سال تازه ما صحبت کردیم که آیا کلمه ساماندهی را به کار می برید مگر یک کودک مبلمان شهری است.خب حمایت از هر کودک، طبق پیمان نامه حقوق کودک که جمهوری اسلامی سال ۷۳ آن را امضا کرده وظیفه هر دولتی است البته فارغ از هر ملیت و قومیتی.سؤال من ازشما آقای کردونی این است که این حمایت اجتماعی و این آیین نامه الان کجاست و به چه مرحله اجرایی رسیده؟ ببینید شما دولت هستید و می توانید کار انجام دهید ولی من یک «ان. جی. او» هستم و در حد خودم می توانم کار انجام دهم زیاد از آن نمی توانم. دلم می خواهد الان به طور براق بگویید که الان این آیین نامه به کجا رسیده است؟

کردونی: براساس آیین نامه همان طور که گفتید، متأسفانه ۴ دستگاه وظایف خود را تا الان نفرستاده اند.

کدام دستگاه ها؟

کردونی: وزارت بهداشت، صدا وسیما و وزارت کشور وظایف خود را نفرستادند، البته آموزش و پرورش هم آن چیزهایی که دوستان با زحمت فراوان تدوین کردند را تأیید نکرد که تأیید نکردن از لحاظ من این بود که به ما بگویند ما موافقیم و برود جهت تصویب. مقرر شد ما در مرجع ملی، کمیته ای را تشکیل دهیم و قرار است حداکثر تا یک ماه آینده آیین نامه تهیه شود و با تأیید کمیته برود جهت تصویب به شورای حمایت اجتماعی.البته ما فرآیند کارها خودمان را در حوزه کودکان منوط به تأیید آن نکردیم.

پژوهش: آیا زمانی که آن ۴وزارتخانه تعلل کردند اعلام نشد؟

کردونی: بارها اعلام شد علنی هم اعلام شد.

امام: ولی چیزی که قرار ما بود این بود که با هر کدام از ارگان ها که این آیین نامه را امضا نکردند جلسه ای داشته باشیم که آیا قبول نمی کنند.

کردونی: انجام شد.

امام: من که خبر ندارم.

کردونی: جهت اینکه شما دیگر نماینده شبکه یاری نبودید.

امام: ببینید اجازه دهید، اولاً که قرار بود شبکه یاری این پیگیری ها را انجام دهد.

کردونی: آیا عضو آن کمیته بودید؟

امام: اینکه ما بیاییم و یک کمیته دیگر تشکیل دهیم و کمیته های متفاوت تشکیل دهیم واقعاً دردی را دوا نمی کند.

کردونی: من این نقد را درست و بجا می دانم.این آیین نامه که با زحمت فراوان تهیه آن انجام شد باید به نقطه مطلوب می رسید.اصل نقد کاملاً درست هست. دراین مورد شاید ما هم کم کاری کردیم و پیگیری نکردیم. نقدی است که من می پذیرم ولی ۴ دستگاه این را به ما ندادند بعد هم پیگیری نشد.البته مکاتبات با دستگاه ها مشهود است ولی خب نتیجه نگرفتیم.اما ما همین آیین نامه فعلی را با جدیت پیش بردیم. اجازه ندادیم طولانی شدن روند اصلاح آیین نامه باعث شود همین آیین نامه مثل ۸ سال دولت قبل خاک بخورد.

اشرفی: ببینید دستگاه های بالادستی وجود دارند که اگر در جهت اجرای قانون و قوانین تخطی صورت گرفت اقدام کنند ضمن اینکه مجموعه قانون ساختار نظام جامع رفاه و تأمین اجتماعی متولی آن وزارت رفاه است همینطور شورای عالی رفاه متولی آن وزارت رفاه است.به هر حال بحث نظام جامع سه حوزه دارد، حوزه بیمه که اتفاقاً این قانون هم در جهت پر کردن آن شکاف اجتماعی و حمایت گروه هایی هستند که به نوعی بیکارند و معلولند، مسن هستند و… خب حوزه بیمه مال کجاست؟ مال وزارت رفاه است.حوزه توانبخشی مال کیست؟ مال وزارت رفاه و…ولی واقعاً بسیاری از این فرزند های کار و خیابان ما که برخاسته از خانواده های بسیار اسفناک هستند به طور قطع اگر اینها در حوزه بیمه ای ودر حوزه حمایت تکلیف شان مشخص می شد شاید این پرسشها برایشان پیش نمی آمد. بعد یکی از دلایل این است که دستگاه های متولی وظایف خود را بخوبی انجام ندادند.

خاکی: در نشست هایی که داشتیم صحبت ما راجع به کودکانی بود که مورد آسیب قرار می گیرند و همینطورمعتادان متجاهر و متکدیان.ماده ۱۶ هم که به بهزیستی واگذار شده است که انجام می شود. ولی کسانی که آمده اند، اکثر اینها به نوعی آسیب دیده اند. ببینید الان در مراکز ما نزدیک به ۳۵۲ کودک است که ۶۰ درصد آنها اتباع هستند و مابقی ایرانی ولی این توصیه جهت من مهم است که با تک تک فرزند ها که صحبت می کردیم ۹۰ درصد مال پایتخت کشور عزیزمان ایران نبودند یعنی بقیه از جاهای دیگری آمده بودند که تکدی گری می کردند بعد کسی که تکدی گری می کرد باید در این طرح می آمد یانه؟ اصلاً صحبت کار نبود و قرار براین شد که ما تشکیل پرونده دهیم و مددکاری انجام شود و به خانواده تحویل داده شود.موضوعی که اتفاق افتاد این بود که روز اول همه اتباع گفتند که پدر و مادر ما کشور عزیزمان ایران نیستند و ما غیر قانونی آمده ایم ولی خیلی جالب است بدانید که غیر از ۸ نفر همه خانواده هایشان پیدا شدند.

کردونی: زن اشرفی حضور داشتند در جلسه مرجع ملی کودک مطرح شد که همه این کودکان را با سلام و صلوات تحویل خانواده هایشان دادیم؟

پژوهش: خب این جمع آوری شما چه فایده ای داشته؟

خاکی: در این طرح فرزند ها و خانواده ها شناسایی شدند. مزیت این طرح این بود که خانواده اکثر آنها جهت نخستین بار شناسایی شدند.

اشرفی: بهزیستی براساس چه مجوزی فرزند ها را گرفت؟ به هر حال باید مجوزی باشد؟

خاکی: ما نرفتیم که فرزند را بگیریم.ما سه مرکز داریم و براساس حکم دادستانی و دستورالعملی که دادند آوردند و به ما تحویل دادند آیا می بایست ما این فرزند ها را نمی پذیرفتیم و رها می کردیم.

اشرفی: آیا فرزند های افغان را از فرزند های ایرانی جدا کردید؟

خاکی: مگر ما جدا کردیم؟

اشتباه نکنید ما نگهدارنده هستیم، هنگامی که فرزند را آوردند و گفتند دو شب نگه دارید ما نپذیریم؟؟

پژوهش: همه در مرکز یاسر جدا شدند، چه کسی جدا کرده؟

اشرفی: ببینید براساس پیمان نامه حقوق کودک بچه، فرزند است.

خاکی: ما الان بیست روز است اینها را می شنویم.

اشرفی: کل مطلب از ابتدا اشتباه بوده، در محدوده سرزمین جمهوری اسلامی براساس کنوانسیون حقوق پناهندگان و…یا نه، براساس مسلمان بودنمان نباید فرزند ایرانی از افغانی جدا شود؟چرا آنها را با «ون» نیروی انتظامی فرستادید به مراکز؟

خاکی: شما طوری صحبت می کنید که مثل اتهام هست. این ۲۰۰ نفری را که آوردند به مرکز دو روز بعد جلسه گذاشتند که همه حضور داشتند وگفتند تعیین وظیفه کنید.ما فقط نگهدارنده هستیم، نه تقسیم کننده ایم نه جدا کننده. آمدند و گفتند چون اینجا جا مناسب نیست و وظیفه ما چه ازنظر نیرو، امکانات و بودجه نیست بعد دادستانی وفرمانداری تصمیم گرفتند که فرزند ها بروند.

اشرفی: یعنی تصمیم اداره اتباع بوده؟

خاکی: بله.

اشرفی: بعد آیا معاون اداره اتباع با جدا سازی فرزند ها مخالفت کرد؟

خاکی: خب هر جلسه یکی می آید، حتی اداره اتباع صحبت از رد مرز کردن فرزند ها می کردند و می گفتند که اگر حکم به ما بدهند ما رد مرز می کنیم.

پژوهش: ما گزارشی که داشتیم این بود که هیچکدام از مراکز نمی تواند این فرزند ها را نگهداری کنند. در اردوگاه هایی که فرزند ها را فرستادید خبر داریم که فرزند ها روی زمین کفش هایشان را زیر سرشان گذاشتند و موکت کشیدند روی سرشان و خوابیدند.

خاکی: خب بعد آیا از بهزیستی سؤال می شود؟ چه کسی گفته ما فرستادیم؟ اطلاع ندارید اتهام نزنید.

پژوهش: در مراکز می گویند هر کدام فقط ظرفیت نگهداری ۲۵ فرزند دارند.

خاکی: خب ظرفیت ما زیاد از این نیست.

پژوهش: چطور می شود که ما طرحی را اجرا کنیم که ظرفیت نگهداری آن را نداشته باشیم؟

خاکی: نقش بهزیستی فقط پذیرش این فرزند هاست.یعنی ما نمی پذیرفتیم؟

پژوهش: سؤال من این است که حالا که این اشتباه صورت گرفته از چه کسی باید شکایت کنیم؟ به نظرم وقت آن رسیده که نهادهای مدنی به عنوان شهروند و متولیان و ما و سایر کسانی که از پیمان نامه حقوق کودک حمایت می کنیم از حق و حقوق آدم هایی که توان این را ندارند که از حقوق خود دفاع کنند، حمایت و شکایت کنیم.

خاکی: ولی آیا وظیفه شما پیشگیری نیست؟

پژوهش: هست.

خاکی: نیست، اگر بود فرزند الان در خیابان نبود.

پژوهش: اگر پیشگیری نمی کردیم که الان جامعه منفجر شده است بود از کودک خیابان.

در همه جای قانون هم نوشته شده است که دولت موظف است که اوج ترین استانداردها را جهت رشد همه جانبه کودک فراهم کند.واقعاً اوضاع فرزند ها اسفناک هست. تمام خواسته فرزند ها این بود که ما را آزاد کنید اگر جذب است بعد آیا فرزند احساس می کند باید آزاد شود؟

امام: ما توقع داشتیم هنگامی که طرحی را که نمی توانید انجام دهید متوقف کنید.

خاکی: ما مجری نیستیم، آیا با کلمات بازی می کنید، ما تنها از میهمان نگهداری کردیم. آیا این جرم است؟به ما زنگ زدند و گفتند ۱۰ فرزند آوردیم نگهداری کنید ما می گفتیم نه؟

کردونی: ما یاد گرفتیم که کار انجام دهیم ولی مسئولیت نپذیریم.من در مرجع ملی پیشنهاد دادم تا یک مجموعه مستقل این طرح را ارزیابی کند که آیا اجرا شد؟ آیا تأثیرپذیر بود یا خیر؟ آیا به مصوبات وفادار بودند یا خیر؟ بعد پاسخ دهند تا مردم مطلع شوند.بند ۴ مصوبه می گوید شرکت خدمات اجتماعی شهرداری، اقدام به جمع آوری متکدیان و معتادان متجاهر خواهد کرد ولی شاهد بودیم که یکی از اعضای شورای شهر پایتخت کشور عزیزمان ایران به شهردار در خصوص عملکرد خدمات اجتماعی تذکر داد.

قدیمی: من در حوزه آسیب شاگرد همه هستم و تقریباً با ۶۰۰ «ان.جی.او» همکاری داریم.خوب می دانیم که آسیب را نمی شود خط کشی کرد؛نمی شود گفت که در حوزه آسیب، فقط من متکدی مرد می گیرم بالای ۱۸ سال، بعد زن را چه کار کنیم؟ حوزه ما متکدیان است.موضوع کودکان خیابان حوزه دیگری هست، کاری که ما انجام می دهیم و از آن دفاع می کنیم حوزه متکدیان است.قانون شهرداری را جهت ساماندهی متکدیان موظف کرده است.گشت فوریت اجتماعی که مددکار دارد و حداقل مدرک تحصیلات آنها کارشناسی ارشد آنهم مرتبط، این کار را انجام می دهد اینکه می گوییم دستگیری نیست با قاطعیت می گوییم ما حتی بالای ۱۸ سال را هم دستگیر نمی کنیم، صرفاً جذب به وسیله مددکار انجام می شود، کلمه دستگیری یعنی مأمور انتظامی با حکم قضایی برود و فرد را دستگیر کند ولی هنگامی که مددکار می رود کارش تنها جذب است.

کردونی: با اختیار کودک یا بی اختیار کودک؟

قدیمی: ببینید باعث شرمساری است که بگوییم مرکز لواسان ما پر است از ۳۰۰زنی که متکدی حرفه ای هستند.هیچ جا اینها را قبول نمی کند چون هم متکدی هستند هم کهولت سن دارند و هم معلولند و…در مرکز اسلامشهر هم ۳۰۰ مردی که وجود دارد جز خدا کسی را ندارند فقط ۲۰۰ نفر از اینها پوشکی هستند که اگر امروز در آنجا را ببندیم همه به رحمت خدا می روند.من نیامدم اینجا بخشنامه و دستورالعمل بخوانم.کاری هم به تقسیم کار ملی ندارم. آسیب اجتماعی یک مسئولیت انسانی است که روی زمین مانده هست. من اگر آیین نامه دو سال خاک می خورد هوار می کشیدم.

کردونی: مدیر خدمات اجتماعی شهرداری که باید مجری قانون باشد می گوید نه به آیین نامه کار دارم نه به بخشنامه.

قدیمی: نگفتم کاری ندارم، گفتم اینجا نیامدم که آیین نامه بخوانم، با کلمات بازی نکنید این کاغذ پاره است دو ریال نمی ارزد.

کردونی: براساس بررسی هایی که انجام دادیم، از ۱۷۰ فرزند مرکز یاسر ۴۹ نفر ایرانی بودند که ۷ نفر از این تعداد متکدی بودند. ۲۰ نفر دستفروش و ۱۲ نفر شیشه پاک کن و…بودند.یعنی فقط شهرداری ۷ متکدی را جمع کرده است.آقای خاکی از من پرسیدند تعریف شما از کودک کار چیست؟ در ادبیات بین الملل، کودک کار و خیابان تعریف شده است است.

اشرفی: من خودم شاهد بودم که سر چهارراه مددکار شما دنبال فرزند های کوچک می دویدند. این مددکاری نیست.

«ایران»: آیا فرزند ها نمی خواهند به مرکز یاسر بروند؟

خاکی: هنگامی که در مراکز شبه خانواده که امکانات خوبی دارد از فرزند ها می پرسید می گویند کاش منزل خودمان باشیم بعد این یک امر مرسوم است.در مرکز یاسر هم حداقل امکانات است و ما یک ریال بابت این کار پول نگرفتیم.

پژوهش: بعد آن ۲۰ میلیارد تومان بودجه کجا رفت؟

خاکی: شما این جمله را صد بار تکرار کردید ولی کاملاً و به طور براق توضیح دادیم که ۲۰ میلیارد جهت چه کارهایی بوده.ما جهت این کار یک ریال هم پول نگرفتیم.

امام: شهرداری الان فرزند ها را دستگیر کرده.

قدیمی: دستگیر نکردیم جذب کردیم.

کردونی: در مرکز یاسر که فقط فرزند ۲۱ روز می ماند بعدش چه؟

قدیمی: ببینید مرحله اول شناسایی هست. خانواده ها شناسایی می شوند و فرم پر می کنند و… که اگر دوباره تکرار شد طبق قانون والدینی که فرزند را وادار به تکدی گری می کنند یک سال زندان می روند،نمی شود در روز اول طرح گفت آیا اینها ساماندهی نشدند؟

امام: ولی مدیر مرکز می گوید ۷۰ درصد پرونده ها تکراری است.

کردونی: پرونده ای را دیدم که جهت بیستمین بار فرزند پذیرش می شد.

قدیمی: بعد چشم شما روشن، آیا به وظیفه تان عمل نکردید؟ مگر توانمند سازی جزو وظیفه شما نیست بعد آیا روز به روز به تعداد آنها اضافه می شود؟

کردونی: توانمند سازی مقوله ای جداست. سؤال این است که شهرداری که از این طرح دفاع می کند توضیح دهد از جمع کردن یک فرزند جهت بار بیستم چه نتیجه ای بدست می آورد؟ حرف من این است که از اجرای طرح های ارزیابی نشده خودداری کنیم. البته ما هم بی اشکال نبوده و نیستیم.ولی تلاش می کنیم به اجرای کار نادرست اصرار نکنیم. توصیه آخر اینکه همه باید بدانیم این درد یکسان هرگز جدا جدا درمان نمی شود. باید همه همدل و همراه و باتدبیر به سمت کم کردن آلام کودکان برویم.

خاکی: بارها اعلام کردیم که ما به دنبال مرکززدایی هستیم ما به دنبال کم کردن آسیب ها با کمک «ان.جی.او»ها به صورت تخصصی هستیم هر چیزی غیر از این باشد محکوم به شکست خواهد بود.ما هیچ اضطراری به این کار نداریم ولی خب یک طرح چه غلط و چه درست اجرا شد مزیت های زیادی هم داشت ولی انتظار ما از ان جی او ها و انجمن حمایت از کودکان این بود که به جای اینکه برابر ما باشند همراه ما باشند و به ما نقشه راه می دادند.

اشرفی: مگر از ما خواستید؟

خاکی: ما برنامه ریز نبودیم ولی متأسفانه شما از ابتدا جهت ما شمشیر کشیدید.ببینید به هر حال این عنوان ملی است.اگر دوستدار فرزند بودید به کمک ما می آمدید. خیلی از نیروهای ما به وسیله باندها مورد ضرب و شتم قرار گرفتند.

قدیمی: معمولاً اجازه می دهند طرح آرام اجرا شود بعد ارزیابی کنند ولی «ان. جی. او»ها نگذاشتند طرح اجرا شود.

پژوهش: باید یک کمیته تخصصی جهت سیاستگذاری طرح برگزار می شد.

«ایران »:الان با توجه به اینکه به این طرح نقد وارد شده است بهزیستی چه خواهد کرد؟

خاکی: ما نقدها را می پذیریم ما چالش ها را می شناسیم.باید سیاست ها یکی شود.آیین نامه ساماندهی کودکان در حال تدوین است.ما در این طرح سیاستگذار نیستیم هر چه قدر فرزند بدهند پذیرش می کنیم.باید فکری به حال فرزند ها کرد.

اشرفی: اینها پناهنده هستند.

خاکی: اینها غیرقانونی هستند شما فرزند های افغان را زیاد از ایرانی دوست دارید ولی اگر حامی کودک هستید حامی کودک در خانواده باشید.

پژوهش: هر کسی که اشتباه کرده باید بپذیرد.ما می گوییم اگر آیین نامه نوشته می شودباید همه شرکت ها درگیر تدوین آن باشند.هیچ کدام از مسئولین مراکز بهزیستی از این طرح راضی نبودند.بهزیستی موظف است از کسانی که با فرزند ها سروکار دارند نظرخواهی کند.

خاکی: حتماً این کار را انجام می دهیم.

واژه های کلیدی: فرزند | خیابان | کودکان | خیابانی | فرزندان | شهرداری | آسیب های اجتماعی | اخبار اجتماعی