درباره نمایش «شرقی غمگین»/ اندر احوالات عاشقیت

عبارات مهم : نمایش

مواجهه با باعشق ها هر لحظه جالب هست، اگر نه جهت همه، دست کم جهت آنهایی که روزگاری را با علاقه گذرانده اند و طعم خوش آن روزها را به یاد دارند. حسرت ها و تلخی های بعد از آخر آن دوران را تجربه کرده اند و بعد از گذشت سال ها، بخشی از وجودشان درگیر حسی است آمیخته از دلتنگی، اندوه و لذت. «شرقی غمگین» راجع به مردی است که نتوانسته رفتن محبوبش را تاب بیاورد و خودویرانگری را گزینش کرده. وقت در دنیا کوچک و محقر او با رفتن دلبر متوقف شده است و علی عشقی (سجاد افشاریان) عملا به آخر راه رسیده. اطلاعات متن راجع به شخصیت ها و اصل ماجرا اندک و پراکنده هست. قرار نیست همه چیز را بدانیم (چه کسی است که همه رازها را بداند؟) و این جالب هست. ذهن تماشاگر مدام درگیر نمایش و دیالوگ ها و کشف راز است و دقایقی باید بگذرد تا با علی و سعید (هومن شاهی) همراه شود. به خاص این که شروع نمایش کند هست، قصه دیر راه می افتد ولی هنگامی که مخاطب، درد علی را می فهمد، درکش می کند و دوستش می دارد.

اندر احوالات عاشقیت ، درباره نمایش «شرقی غمگین»

در خلق یک عاشقانه، به خاص باعشق ای شبیه «شرقی غمگین» که راجع به هجران و روزها و شبهای سخت فراغ است فضاسازی و نمایش احوالات عاشقی که طرد و تنها شده است اهمیت بسیاری دارد و «شرقی غمگین» در تداعی این حس و حال و انتقال آن به مخاطب موفق هست. نمایش گرم و جالب است و قرار است عاشقی را جهت ما تصویر کند که شبیه دیگران نیست. آن هم در روزگاری که عشق، کالایی بی بها است و کمتر مردی، همچون علی عشقی اینچنین سوگوارانه پای معشوق می نشیند. علی می تواند ما را با خودش، ترانه ها و درد دل هایش جهت دلبر همراه کند. علی تلخ است و تحمل این تلخی سخت هست، ولی رابطه او و سعید (هومن شاهی) نمایش را از دام ملال آور بودن رها می کند. رفاقت مردانه، چاشنی علاقه نوستالژیک و مردانه می شود و به نمایش خون می دهد. جان می دهد و آن را به اثری به یادماندنی تبدیل می کند. نمایشی که زحمت از دست رفتن علاقه را با خاطره، موسیقی، ادبیات و شعر گره می زند و شخصیت هایی را خلق می کند که درماندگی و اشتباهاتشان قابل درک و همدلی هست، حتی اگر منطقی به نظر نرسد.

«شرقی غمگین» بسیار متکی به حضور سجاد افشاریان هست. بدون او معنایی ندارد. بدون صدای او، سلیقه او و گزینش هایش از شعر و موسیقی. علی عشقی لباسی است به قامت افشاریان، با آن موهای درهم و برهم و چشم های غمگین و صدای خسته. ولی تنها متعلق به او نیست. متعلق به سعید زارعی هم است که می دانسته چطور دنیای شخصی افشاریان را با سلایق و نگاه خود ترکیب کند و چگونه از هومن شاهی به عنوان یک پارتنر درخشان، برابر افشاریان استفاده کند. شاهی در نخستین حضورش در تئاتر، در نمایشی که بازیگری به مفهوم واقعی اش می طلبیده، از خود استعداد نشان داده و در هیچ لحظه ای کم نیاورده. ری اکشن هایش درست و به جا است و با طنز ذاتی اش سعید را به شخصیتی جالب تبدیل کرده. فصلی که جهت گل ها «ملت عشق» می خواند، یا لحظاتی که تن به بازی دو نفره راجع به سینما و دوبله می دهد، خوب درک و اجرا شده است است.

مواجهه با باعشق ها هر لحظه جالب هست، اگر نه جهت همه، دست کم جهت آنهایی که روزگاری را با علاقه گذرانده اند و طعم خوش آن روزها را به یاد دارند. حسرت ها و تلخی های

تصویر نهایی «شرقی غمگین» به یادماندنی هست. علی به قولش به سعید وفا نمی کند و این از اصول رفاقت مردانه دور هست، علی نمی خواهد به دنیای بدون دلبر برگردد، نمی خواهد زندگی را در خیابان ها و شهری که او را از محبوبش جدا کرده، ادامه دهد. گزینش می کند که نماند. اسلحه را روی شقیقه می گذارد و صدای شلیک شنیده نمی شود. صحنه تاریک می شود و بعد از آن، اتاق، تشک، کتاب ها و هر آنچه با علی عشقی معنا داشته، در سکون و بدون او دیده می شود و این آخر همه زحمت هاست.

خبرآنلاین

واژه های کلیدی: نمایش | مردانه | سجاد افشاریان | اخبار فرهنگی و هنری